Leren omgaan met de computer

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Volgens mij moet ik me gaan schamen. Diep en heel erg.

Ik ben een schrijver. Vanaf het moment dat ik doorkreeg hoe je dat doet, ben ik schriften vol gaan kladden. Het oudste gedicht dat ik bewaard heb, had ik geschreven op tienjarige leeftijd. En -al zeg ik het zelf- dat was nog best goed. Het was in een loop geschreven, dus kan zichzelf eeuwig blijven herhalen. Best knap, voor een eerste brouwsel van een kind.

Verhalen en gedichten schrijven is een passie. Iets waar ik echt niet zonder kan. Het is al sinds mijn prille jeugd DE manier waarop ik mij uit en zingeving geef aan alles dat er gebeurt.

Nu ben ik bezig voor een presentatie, die ik zaterdag moet houden in de klas. Uiteraard een gedicht erbij ('Cyclus van de Kosmos', van 1 november jongstleden), opzet gemaakt en grote lijn van mijn verhaal. Dat is nu bijna allemaal klaar, gemaakt in nog geen anderhalf uur tijd. De eerste verwijzingen naar de verwerkte literatuur zitten er ook al in.

Maar dat moet ik nu gaan presenteren. Niet alleen een mooi verhaal, ik moet het ook een beetje uitbeelden. Ik heb powerpoint op mijn computer, dus is het handig als ik het daarin zet. Maar -en nu komt het- ik zou niet weten hoe ik dat moet doen? Ik kan niet met dat programma werken! Erg toch? Een schrijver die niet met de computer overweg kan. Hopelijk kan iemand me helpen met dat programma. Ik denk dat ik me toch zal moeten gaan verdiepen in de wonderlijke wereld van de computer technologie. Een schrijver die computerprogramma's niet snapt. Ik begin me nu toch wel een beetje te schamen. Geheel de Uwe, Mystic M

Rouw is meer dan alleen verdriet

'Rouw zou een proces zijn van verdriet dat ergens vastzit.'

Dat had ik ergens gelezen, al weet ik niet meer waar. Ik zat toen midden in mijn eigen rouwproces, omdat mijn vader vlak daarvoor een einde aan zijn leven had gemaakt. Wat ik wel wist was dat ik het met de uitspraak niet eens was.

Verdriet is een best belangrijk onderdeel van rouw. Maar het behelst nog zo veel meer. Er komt angst bij kijken. Angst voor wat niet meer is, of wat er veranderd en waaraan zal moeten worden aangepast. Verdriet omdat men niet kan liefhebben. Rouwen kun je immers om zoveel meer dan enkel het sterven van een geliefde.

En rouw zit -in mijn optiek- niet vast. Je kunt er in vast komen te zitten, als onderdeel van het proces. Maar uiteindelijk ontwikkelen de meeste mensen zich weer verder. Je komt ook in een rouwproces wanneer je ziek wordt, bij scheiding, je baan verliest of een onbeantwoorde liefde.

Er is een ervaring van gescheidenheid. Een stuk van jezelf dat je niet kunt uiten, iets dat je kwijt bent en ongeneeslijk mist. Iets dat je in je hart hebt en in je systeem dat er niet uit kan, omdat er niemand is om de betreffende emotie en het gevoel te ontvangen. Dàt zorgt voor de rouw en de pijn.

De kunst is om er niet in te verzanden. Om te erkennen en herkennen waar je pijnpunten zitten en dat er een heel deel is waar je nu eenmaal doorheen moet. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want onderdeel van een rouwproces is dat je een tijd lang niet toerekeningsvatbaar bent. Het leven is domweg even stil gaan staan. De wereld rent door, maar die van jou staat stil. En alles wat je kunt doen is schreeuwen en huilen. Hoe dat schreeuwen en huilen zich uit, is per persoon verschillend. Ik heb zelf een tijd gehad dat ik apathisch voor me uit keek. Mezelf van het bed naar de bank slepen al een marathon was en uitgeput in slaap viel. Om vervolgens een tijd te hebben waarin ik drie uur slaap als een goede nacht beschouwde en als een bezetene aan het schrijven was. Wat er uit mijn vingers kwam was het slechtste broddelwerk van mezelf ooit, bol van taal- en tikfouten. Maar het was de enige manier waarop ik mezelf er doorheen kon sleuren, zonder aan (zelf) destructie te doen.

Rouw is liefde, het gemis daarvan. Liefde voor het leven, liefde voor een (specifiek) persoon. Liefde voor het hebben van een goed functionerend lichaam, het hebben van een stabiel inkomen voor je onderhoud. Rouw is leven in al haar pijnlijke facetten.

Daar kun je weldegelijk in blijven hangen, maar dat definieert het niet. En soms.... Soms bespringt het je en overmand het je vanuit het niets. Niets aan de hand, geen vuiltje aan de lucht. Je dacht dat je het leven alweer had opgepakt en verder was gegaan. Dat het gemis gedragen werd en dat de rauwe randjes er vanaf waren. Je had jezelf alweer eens horen lachen. En bàm. Uit het niets een zwarte diepte. Een inktzwart gat van pijn. Ook dat is rouw. Een proces dat je een heel leven met je meedraagt.

Om u te dienen,

Mystic M PS: En ja. Ik zit nu even in een diepe dip

Zingeving. Is dat een spiritueel proces? Of juist iets heel wezenlijks?

Lieve leukerds en leuke lieverds

Zingeving. Is dat een spiritueel proces? Of juist iets heel wezenlijks?

Zingeving en haar proces. Ik wijd er een hele studie aan. Ik ga er een volledig beroepsleven aan wijden. Met verve, overtuiging en tomeloze zin.

Met en voor anderen op zoek naar de zin van hun bestaan. Kijken of we kunnen vinden waarom zij op deze aarde zijn, wat de les is die ze mogen leren en waar naar te streven. Wat er nodig is om ze te laten floreren en het leven ten volle te benutten, binnen hun mogelijkheden en kunde.

Maar wat IS de zin van ons bestaan? Is er een manier waarop we kunnen achterhalen wat de zin van ons individuele pad is? En hoe verhouden wij ons daarin ten opzichte van een ander? Is er nog ruimte in onze steeds materialistischere wereld; of is men niet meer op zoek naar een diepere betekenis?

Zoveel opmerkingen en vragen die door mijn hoofd schieten. De betekenis van het leven is in mijn ogen JUIST NU van groter belang dan ooit. Kijk maar eens naar de geestelijke nood die er is. Nog nooit waren er zo veel mensen depressief, hadden er zo velen een burn-out. Het aantal mensen met een verslaving wordt steeds ernstiger. Het feit dat mensen niet meer bezig zijn met een diepere betekenis van hun bestaan, zorgt voor een algehele verarming. Men gaat dat automatisch missen, zonder de woorden te vinden van wat men mist, namelijk zingeving.

Door een levens-ethos draag je bij aan een geheel, een communie, groep, genootschap. Ik ben ervan overtuigd dat juist de groepsbeleving onderdeel is van de zingeving in het leven. Dat hoeft niet een religieuze overtuiging te zijn. Het mag ook een filosofie zijn of ethiek. Als het maar helpt om tot een kern van het eigen zijn te komen, een doel te hebben, samenhang, een helder idee van de eigen functie.

En dat brengt mij dan gelijk op een andere vraag. Is zingeving per definitie een spiritueel proces? Moet men een idee hebben van een hiernamaals -eender welke dan- om zingeving te ontdekken? En wanneer je dan niet overtuigd bent van een hiernamaals, ben je dan automatisch veroordeeld tot een humanistische of existentiële manier van invullen?

Nu zijn er meerdere humanistische en atheïstische stromingen binnen de filosofie. Maar ik vind al die verschillende stromingen filosofie onder humanisme vallen. Het is enkel een iets andere variant op hetzelfde thema. Net zoals dat katholieken, evangelisten en gereformeerden allemaal een verschillende stroming vertegenwoordigen binnen het christendom. Er zijn verschillen, maar ze hebben een gedeelde basis.

Religies hebben allemaal een zingeving in hun ideologie. Deze zijn vaak vastomlijnd en vormen een basis waar iedereen zich aan kan houden. Dit geldt ook voor filosofie. Er is een ethiek, een gedachte en daarin zijn pilaren verwerkt zodat men het leven zingeving geeft. Men kan erover denken en leert woorden te gebruiken. Maar hoe komen we toch dat proces? Is dat een spiritueel proces? Of is dat een wezenlijk proces? En hoe weten we de juiste ethos te hebben voor ons eigen bestaan?

Geheel de Uwe, Mystic M.

Dood het monster in jezelf met ethiek. Maar welke ethiek?

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik heb een dilemma.

Zoals mijn afgelopen log je wel heeft doen vermoeden, ben ik op school nog steeds bezig met filosofie. Nu echter met de ethische kant daarvan.

Er zijn nogal wat verschillende manieren om de wereld te benaderen. En laten we wel zijn, ethiek is een onderdeel van filosofie. Ja, een onderdeel. Ethiek is namelijk geen filosofie en sich. Net zoals dat het geen psychologie, sociologie of metafysica betreft. Dàt is het allemaal NIET. Het is de eigen reflectie op het handelen, denken, wat handelen waardevol maakt. Hoe men over het beoogde doel en/of de uitkomst denkt. Over hoe men al die handelingen zou moeten uitvoeren kun je filosoferen, een psychologische analyse op kunnen loslaten of een wiskundige berekening over kunnen maken, maar dat zegt nog niets over de achterliggende moraal.

Dat is het, ethiek is moraal, wat doet het met je geweten.

Althans.... Dat denk ik nu. Best kans dat ik daar over een week of drie weer anders over denk, door de aankomende lessen.

Desalniettemin..... Mijn dilemma.

We werken nu een prachtig, helder geschreven boek door. Een dikke pil die door meerdere mensen is geschreven, waar meerdere versies van ethiek aan bod komen. -Helaas staat het ook bol van de tikfouten die er niet uit gehaald zijn, maar dat ter zijde. Ik schrijf nou ook niet bepaald vaudlooz.-

Allerlei verschillende filosofen passeren de revue, met hun verschillende manieren van ethiek en hoe die benaderd zouden moeten worden. Regelmatig wordt er gezegd dat het moeilijk is om concessies te doen. Vroeg of laat komt men in de knel. En zal men moeten kiezen tussen een persoonlijke voorkeur of de ethische gedachte.

Maar is dat niet onderdeel van ethiek? Dat men vroeg of laat wrijving krijgt en dus op zoek zal moeten naar de uitzonderingen op de regels? En moet men dan niet nagaan of men voor dat specifieke geval wel de juiste ethische regels heeft? Of hier niet een andere ethiek op van toepassing is? Of dat men een deel van een andere idee los zal moeten laten binnen een tweede ethiek, op dit specifieke geval? Is dat niet hoe nieuwe versies van ethiek ontstaan?

Ik heb nog een bij in mijn bonnet, nu we toch bezig zijn.

Vandaag de dag grijpen veel filosofen terug naar de ideeën van weleer. Nu ja, eigenlijk kan men geen eigen theorie verzinnen zonder zich te verhouden tot. Favorieten lijken de laatste tijden toch weer de klassieken te zijn van Socrates, Plato en Aristoteles. Kant, Sartre en Nietsche zijn ook favoriet, al dan niet met De Beauvoir er ook nog bij, wanneer ze wat ruimdenkend zijn. Wordt Heidegger erbij gehaald, dan wordt het gevoeliger. En daar zit dan ook mijn bij.

Want we hebben het over ethiek. Over ideeën die men heeft over goed en kwaad, wat wel en niet toelaatbaar is. Wat gezien wordt als wreed, onethisch, onmenselijk. En hoe kunnen we nog enthousiast zijn over het goede van de mens?

Hoe kunnen we er ethisch nog vanuit gaan dat de mens geneigd is het goede te doen? Ik verwijs u naar 1914-1918 en 1939-1945. Mosterdgas, atoombommen, luchtaanvallen, gaskamers. Als we iets kunnen leren uit die tijd, is het wel dat er zat monsters rondlopen, vermomd in de huid van een mens.

En ja, uitmoorden is iets dat -helaas- over de bladzijden van de geschiedenis overal terug te vinden is. Maar als de 20e eeuw ons iets geleerd heeft, dan is het wel hoe we dat hebben weten te perfectioneren tot massaal en met verregaande gevolgen voor mens, natuur en dier.

Hoe kunnen we dan nog rustig zitten kletsen over ethiek? Hoe kunnen we ons dan stoppen om en masse wanhopig te worden?

Waar vinden we het lichtpunt, terug naar de boezem van de groep? Want die individualisering gaat ons niet helpen. Alle persoonlijke wensen leren alleen maar meer egoïsme aan en dat brengt ons juist in de problemen. De mens is een groepswezen. Wil men floreren, dan zal men een plek dienen te vinden binnen een groep. Daar waar er ruimte is voor een eigen identiteit, maar met genoeg groepszin om het belang van medewezens niet uit het oog te verliezen.

Hoe kunnen we ooit, met de wetenschap van waar de mens  allemaal toe in staat is, een mooie wereld creëren? Waar vinden wij de juiste ethiek, zonder dat het een utopie is?

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Kinder-Filosofie

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Een opleiding volgen die bol staat van de ethiek, filosofie en levensbeschouwing is verrijkend te noemen. Niet alleen op professioneel vlak wordt men een beter functionerend mens, ook op persoonlijk vlak valt er aan alle kanten winst te behalen. Je leert immers kritisch naar jezelf te kijken. En je komt erachter waarom je bepaalde dingen doet op de manier waarop je ze doet. Vervolgens kun je dan aanpassingen doorvoeren, wanneer je dat wilt. Je leert beter zelf na te denken. En -eerlijk is eerlijk- je krijgt een grotere woordenschat om je in uit te drukken.

Hoe ik dat weet?

Al jaren roep ik dat er op middelbare scholen les gegeven zou moeten worden in filosofie en ethiek. Dat dit voor tieners heel goed zou zijn. Maar ik kon niet zo goed uitleggen waarom het van belang is. En waarom dat dan echt op alle niveaus gedaan zou moeten worden, niet alleen op havo-niveau en hoger. Nu wel.

Juist omdat filosofie je handvatten geeft om mee te denken en aan reflectie te doen. Om zelf een mening te kunnen vormen en te formuleren. Ethiek en filosofie kunnen op alle niveaus ingezet worden om mensen te helpen met het vormen van een eigen palet aan normen en waarden, naast het trainen van het zelf-denken. En het is de basis van zingeving aan het bestaan, inclusief het voeren van Socratische gesprekken.

Ook op het VMBO is het belangrijk dat men zich leert uitdrukken, na kan denken over het bestaan en voor zichzelf weloverwogen keuzes leert te maken. Dat is immers de basis van het menselijk bestaan.

Daarbij gebruik maken van wetenschappelijke studies en onderzoeken hoeft geen vereiste te zijn. Ook in 'Jip en Janneke taal' kun je nadenken en een idee formuleren. Ook in 'Nijntje zinnen' zou je de gedachte en ideeën moeten kunnen uitleggen. Lukt dat niet, dan moet je dieper op de stof ingaan, dan heb je het nog niet goed genoeg begrepen. Want hoe moeilijk zou het zijn om de brieven van Plato te vertalen naar eenvoudiger Nederlands? Kan men de beeldspraak van het verhaal van de grot uitleggen aan de gemiddelde tiener? Daar zal toch vast een mooie schoolopdracht voor te verzinnen zijn?

En nee, lang niet iedereen zal in staat zijn om Emmanuel Kant te lezen en zijn werken van hoogwaardige kritiek te voorzien. Maar als we filosofisch kunnen doen over het drinken van een glas perzik-likeur (Sartre) kunnen we ook vast wel filosoferen over kabouter Plop. 

Geheel de Uwe, Mystsic M PS: Nu krijg ik spontaan de zin om te ondertekenen met Mystic Plop.

Kunnen spirituele mensen gelukkig zijn in de liefde?

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Zou het er voor spirituele mensen gewoon niet in zitten? Dat ze gewoon alleen blijven omdat ze domweg steeds evolueren? En bij elke verandering hoort een nieuwe omgeving.

Wat bedoel ik hier nu mee?

Er is iets dat mij opvalt wat betreft spiritueel sterk ontwikkelende mensen. En dan met name de mensen die zichzelf ontwikkelen, los van een geordende religie. Namelijk dat het bij hen vaak niet zo wil vlotten op relationeel gebied. De liefde is niet welwillend, wat deze mensen betreft.

Ik ken één stel dat al heel lang samen is en die allebei op hun eigen manier bezig is met spiritualiteit. Maar voor de rest... Zelf heb ik twee mislukte samenwoon projecten op mijn naam staan en mijn huwelijk is te vergelijken met de Titanic. Ik probeer er hard aan te trekken, maar veel fiducie heb ik er niet meer in. Mijn dochter is de hoofdreden dat ik het überhaupt nog probeer.

De liefde en Mystic lijken geen vriendjes te zijn. En aan mijn inzet heeft het nooit gelegen, laat ik daar duidelijk in zijn.

Status en geld interesseren me niet. De auto die lief bestuurt is niet van belang. Of dat nu een dikke Audi is, een Suzuki Swift of de fiets is. Joh, ik heb een eigen fiets, een Canta en een treinabonnement. Ik kom er wel, daar heb ik lief op zich niet voor nodig.

Ik genereer een eigen inkomen. Veel is dat op het moment niet, want het is een Wajong inkomen. Maar het is een eigen inkomen en het inkomen van een partner heeft geen invloed daarop. Daar heb ik die ander dus ook niet voor nodig.

Wat ik nodig heb is uitdaging. Iemand die om kan gaan met mijn intense en temperamentvolle karakter. Wees de leider, maar overheers mij niet. En wees niet bang om af en toe te corrigeren. Dat zal ik immers ook doen.

Wat ik boven alles nodig heb: Iemand die mij uitdaagt om verder te denken. Te ontwikkelen, verdiepen. Iemand met wie ik diepe gesprekken kan voeren over de zin van het leven. En waarom het Goddelijke wel of niet zou bestaan. Gaan zitten in rust en samen mediteren. Nadenken over het ontstaan van het universum en ontdekken waarom de mens niet meer is dan een trilling in de lucht, die continu van frequentie en dimensie verandert. Iemand die begrijpt dat spiritualiteit zo'n wezenlijk onderdeel is van het bestaan, dat niemand zonder kan. En dat je daarin continu dient te ontwikkelen, leren en elkaar uit dient te dagen.

Mijn man kan dat niet. Dat weet ik en ik heb jaren gedacht dat zijn acceptatie van het feit dat ik daar wel mee bezig ben, genoeg zou zijn. Dat ik mijn eigen ding mag doen. Ik dacht dat dit genoeg zou zijn. Ik weet ook niet wat er veranderd is. Het afgelopen schooljaar heeft het duidelijker gemaakt, maar de verschuiving is al langer gaande. Het ongelukkige gevoel ook.

Maar ik blijk er dus niet de enige in te zijn! Ik ken meerdere mensen die zich continu aan het ontwikkelen zijn op spiritueel gebied. En de meesten proberen -net als ik- diepe liefdesrelaties aan te gaan die standhouden. En geen van hen slaagt daarin. De ene relatie is met 2 maanden stuk, de ander duurt 5 jaar. Maar vroeg of laat loopt elke relatie spaak.

En dat gebeurt vaak wanneer de spirituele partner zich op een bepaald punt weer verder gaat ontwikkelen. Dan verandert de vibratie, waardoor de relatie op de één of andere manier niet meer werkt of zoiets. Denk ik. Het is in ieder geval opvallend hoeveel geschieden en alleen-gaande mensen er zijn, binnen deze tak van sport.

Komt het omdat we zulke eigengereide mensen zijn? Valt er dan echt niet met ons te leven? Of is het omdat we zo wars zijn van in beton gegoten regels -of dit nu gaat om religie of relaties- dat we automatisch dwars gaan liggen en een beetje onuitstaanbaar worden? Of zijn we zo in elkaar gezet dat bij elke fase in ons leven een andere partner hoort? (Als het in de betreffende fase al de bedoeling is dat we een partner hebben.)

Hoe het ook zij, ik word er een beetje verdrietig van. Ik wil zo graag gewoon die ene. Die ene liefde van mijn leven. Diegene waar ik voor gemaakt ben. Om samen te ontwikkelen en te leren. Om aan mijn dochter alles te leren wat we weten, zodat zij weer verder komt. Samen dat rustoord opstarten en lesgeven. Samen mensen helpen zichzelf te vinden. Samen leven in harmonie met de natuur. Een soort van retraite oord.

Is dat de bedoeling? Dat ik dat oord opstart? En is het dan toch ook de bedoeling dat ik dat samen met iemand doe? Of moet ik mij erbij neerleggen dat ik een oude spinster word en uiteindelijk mijn dagen alleen zal slijten? Dat wil ik eigenlijk helemaal niet. En ik heb ook niet het idee dat ik gemaakt ben om alleen te zijn. Niet dat ik het niet zou kunnen, maar elke vezel in mijn lijf zegt gewoon dat er ergens iemand rondloopt, die bij mij hoort. Iemand die bij mijn ziel hoort en die -wanneer ik geëvolueerd ben op een bepaalde manier en ben geworden die ik behoor te zijn comform mijn bestemming- de rest van mijn leven met mij meewandelt.

Het is zo jammer dat ik jaren lang ben tegen gehouden om mijn ware zelf te worden. Niet alleen ben ik 'mijn liefde' al die tijd misgelopen. Er is zo veel dat er misgelopen is om niets. En alles dat ik altijd heb gewild, is enkel mijn liefde vinden, leven en mijn bestemming volbrengen.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Cyclus van de Kosmos

'Cyclus van de Kosmos'

Dans met je duisternis

Drink met je demonen

Niet omdat het je vrienden zijn

Ze tonen jouw je ware zelf

Vertel je schaduwkant

Dat je van haar houdt

Niet omdat ze je helpt helen

Maar omdat ze stomweg Is

Rauw en pijnlijk

Eerlijk en puur

Eerbaar, bedachtzaam

Rein en concreet

Geen sprookje

Geen belofte

Geen loze woorden

Slechts harde feiten

Daar waar het duister glinstert

De ochtend zachtjes gloort

Licht en duister samenkomt

In één enkele seconde

Adem in, adem uit

Haal adem en creëer

Een universum

Om het uit te laten dijen

En te vernietigen

Je bent de oorsprong

Van creatie

Het leven dat ontstaat

De chaos van verandering

De orde die geschapen wordt

De groei die daaruit voortkomt

Het sterven als gevolg daarvan

Zelfs de Goden zijn sterfelijk

Alles is een cyclus

01-11-2023

Nieuwe start en goede voornemens. Ik wacht daar niet mee.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Mystic gaat gewoon door met haar transformatie.

Ergens midden en de corona-crisis had ik besloten dat het roer om moest. Op vele vlakken moesten er dingen anders. In mijn lijf, in mijn geest, uiterlijk en de manier waarop ik door de wereld ga. Ik verwijs naar alle logs van de afgelopen jaren om de weg te zien die ik daar tot nu toe voor gelopen heb.
Ik denk dat we met zijn allen kunnen stellen dat het een nogal hobbelige weg is. Veel vallen, nog meer opstaan. Terug naar de tekentafel, een aantal aanpassingen. Soms zelfs tijden waarin ik het (bijna) helemaal opgaf. En frustraties. Heel erg veel frustraties, met drama tot gevolg. En ik kan nog 100 keer zeggen dat ik geen drama wil (wat ook echt zo is), het lijkt domweg bij mijn leven te horen. Hoe ik ook mijn best doe om het leven een beetje normaal en gezapig te laten verlopen, in korte tijd staat er wel weer  drama op het programma omdat er iets of iemand is die voor reuring zorgt. Aangezien ik een best gevoelig mens ben en eigenlijk helemaal niet zo van conflict hou, zorgt dat nogal eens voor uitspattingen. En ik kan nog steeds niet goed mijn ideeën en gedachten zo onder woorden brengen dat men er ook iets mee kan.
Deels heb ik dat opgelost door mensen die niet constructief waren uit mijn leven te gooien. Ik kwam tot de conclusie dat ik niet gelukkig van ze werd, ze mij een hoop stress en negativiteit bezorgden en dat ze van geen enkele toegevoegde waarde waren. Jammer dan dat het hier om het grootste gedeelte van mijn familie gaat. Na bijna 30 jaar bedelen om acceptatie en begrip was ik er klaar mee. Tijd om een ander pad in te slaan en op zoek te gaan naar mijn 'Geestelijk Familie'.
Voor mij -en dit is dus een persoonlijke noot, een ander kan dit heel anders interpreteren en uitdragen- is een Geestelijk Familie een groep mensen die je bijstaan, als ware zij je familie. De band gaat dieper dan die met een (goede) vriend of vriendin. Wanneer iemand tot je familie behoort, kan ik niet direct zeggen. Op een moment weet je het gewoon. 'Jij bent niet zomaar een goede vriend of vriendin, jij bent een familielid. Wij horen bij elkaar. Tijd en ruimte zijn in conclaaf gegaan met de nornen en hebben besloten dat jij bij mij hoort.'
Oké, van een klein beetje drama houd ik toch wel. Ik zie ook wel dat het melodrama bij deze alinea de spuigaten uit gaat.
Het vinden van zo'n familie is niet makkelijk. Allereerst moet je ze maar herkennen. En allebei moet je de tijd hebben en het lef om die band op te bouwen, te zien voor wat het is en erkennen. Zie je het al voor je... Je ziet elkaar een keer of 5 en één van de twee zegt dat het als meer voelt dan een vriendschap. En dat je daar geen liefdesrelatie mee bedoelt. Dat kan gewoon heftig zijn voor mensen, of confronterend. Er zijn mensen die daar niet van gediend zijn, of de diepgang nog niet hebben om dat aan te kunnen.
Ik heb er nu een paar. Een paar mensen met wie die band er is, zo diep gaat en intens is. Ik ben dankbaar voor die mensen. Ik weet dat ik daar terecht kan. Dat zij alles voor mij zijn en kunnen en willen geven, wat ik in mijn familie zo ontbeer.
En die wetenschap is dit jaar diep bij me binnen gekomen. Waarschijnlijk ook omdat ik er een zus bij heb gekregen, die erg veel voor me is gaan betekenen in korte tijd.

Maar tussendoor moeten we ook weer eens gaan trekken. Ik ben weer aangekomen, een aantal oude slechte gewoontes steken weer hardnekkig de kop op en mijn leefstijl is op het moment niet echt gezond te worden. Tijd voor nieuwe actie! Zeker nu ik volgende week weer onder het mes ga. Ik zie dat toch wel als een wake-up call, dat ik in de afgelopen tijden toch nog niet goed bezig ben geweest. Ik zal veel moeten doen aan mijn vetten, eiwitten, koffie en met stip op nummer 1, gedeelde plaats: alcohol en beweging.
Na de vakantie van vorige week, waarin er weer veel gedronken is, ga ik maar weer een tijdje op 0%. En sinds vandaag sta ik ingeschreven in een sportschool. Elke dinsdag en donderdag wordt er gesport. Samen met een kennis van me, die ook om een motivatie verlegen zat. Dus vanaf nu gaan we elkaar een schop onder de kont geven en gaan we samen knallen.
Ik weeg nu 83.1 kilo. Ik hoop aan het einde van het jaar onder de 80 te zitten. Volgens mijn voedingsconsulent moet dat mogelijk zijn.
En in het nieuwe jaar zet ik dan weer nieuwe doelen. Ik hoop weer gezond, fit en slank te worden. Dan zit ik beter in mijn vel. En hopelijk heb ik dan ook wat minder last van mijn Persistent Depression Disorder.


Geheel de Uwe,

Mystic M

Zie het van de zonnige kant

Lieve leukerds en leuke lieverds,

We leven nog hoor. We hangen aan een draad, maar we zijn er nog.

Zeven november mag ik onder het mes. mijn tweede hartoperatie. Twee uur lang gaan ze littekens branden. En daarvoor moet ik bij kennis zijn, om dingen aan te geven, dus ik word plaatselijk verdoofd. Ja, de operatie maak ik volledig mee. Twee uur de tijd om over mijn eigen sterfelijkheid na te denken.

Zie het van de zonnige zijde. Als er iets misgaat, ik ben al in het ziekenhuis.

Geheel de Uwe,

Mystic

Verdraag ik de pijn?

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Goden zij dank, de proefversie is af.

Knallende koppijn, een humeur om mij achter het behang te plakken en al bijna drie weken half wel en half niet ziek. Op de één of andere manier uit mijn lichaam altijd ongemak, wanneer mijn brein in de fik staat en ik ergens aan werk. Alsof mijn lijf me probeert te temperen in al mijn harde werk. Of ik anders te hard van stapel loop of zoiets.

Geen idee of dat daadwerkelijk zo is. Ik ervaar dat lichamelijke ongemak vooral als zodanig: Ongemak. Het is een limitatie die ik liever kwijt dan rijk ben. Ik wil gewoon zo snel mogelijk al mijn tentamens de deur uit hebben, daar een ruim voldoende voor halen en doorbeuken in het volgende stuk. Ik wil groeien, in mijn geest. De tijd van stilstand en me klein laten houden is voorbij. De tijd is daar om verder te gaan en boven mezelf uit te stijgen.

Niet om daarmee beter te kunnen zijn dan een andere. Ik wil simpelweg groeien om de beste versie van mezelf te worden. En uiteindelijk hoop ik een dijk van een begeleider te worden.

Want wat nu als het wel lukt? Wat nu als ik aan anderen kan laten zien hoe je dat donker dal uit klimt? Niet bang meer zijn wanneer ik in zo'n gat val. Nee, als ik het nu kan zien als een kans om anderen mee omhoog te nemen, dat dal uit. Om anderen tot voorbeeld te zijn van hoe je dat nu kunt doen, uit dat dal omhoog komen.

Frictie en ellende hoort bij de weg daar naartoe. Vallen, huilen, wanhopen, toch weer overeind komen en na wat gewankel verder gaan met de reis. Soms met moeite, soms tegen beter weten in. Andere keren op vleugels gedragen zo snel. Het lijkt net het echte leven.

Daar schijnt pijn bij te horen.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Vind je antwoord in de Boeken

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ken je dat, dat je met een vraag rondloopt?

Een vraag waar je heel graag antwoord op wilt, maar het antwoord kun je niet zomaar krijgen. Omdat het om een persoon gaat met wie je nu (even) geen contact (meer) hebt. Of omdat het een vraag is over iets dat nu gewoon nog ongewis is. 

Ooit kreeg ik een tip om toch een antwoord te krijgen. Je kunt -mocht je daar behoefte aan hebben- het 'Boek met alle antwoorden' van Carol Bolt kopen. Maar dan heb je enkel een antwoord wanneer je dat boek in de buurt hebt. En je dient je vraag zo te stellen dat je een 'ja' of 'nee' kunt antwoorden. Een vraag als 'Hoe gaat mijn toekomst verlopen?' kun je dus niet stellen. Daarnaast dien je dus ook weer apart een boek te bestellen. Dat kan simpeler! Je kunt het namelijk ook vragen aan de krant, je bijbel, aan elk willekeurig boek met redelijk wat tekst.

Hoe ga je te werk?

Simpel.. Concentreer je op de vraag, liefst met gesloten ogen, terwijl je het boek vasthoudt en je vinger (meestal de duim) langs de papieren laat gaan. Doe dit minimaal 15 seconden, terwijl jij je concentreert op de vraag. Je vinger zal vanzelf tussen twee pagina's blijven 'hangen', dus daar doe je het boek open. Vervolgens ga je lezen wat er staat. De kans dat in de tekst je antwoord te vinden is, is groot.

Zelf doe ik dat regelmatig met de Bijbel.

Zeg Mystic... Klopt dat wel? Een heiden met een Bijbel?

Lieverd, ik heb er meerdere. Met mijn opleiding en achtergrond zou het je eerder moeten verbazen dat ik nog geen Torah/Tenach/Talmoed, Koran en Bagavad Gita in huis heb. Heilige boeken vind ik nog steeds interessant. Je kunt er altijd wat van leren want ze bezitten levenslessen in overvloed. En antwoorden krijgen op de vragen die je stelt, als jij je maar hard genoeg concentreert.

Zo vroeg ik een tijdje geleden of een bepaald persoon in mijn leven moest blijven, of de goden een speciaal opgezet plan met ons hebben. Ik stelde een vraag aan mijn Goden en zocht het antwoord in de Bijbel. Blijkbaar stoort het mijn Goden niet waarmee ik orakel, want ik kreeg gewoon een antwoord.

"Aan de beek nu, aan haren oever, zal van deze en van gene zijde opgaan allerlei spijsgeboomte, welks blad niet zal afvallen, noch de vrucht daarvan vergaan; in zijne maanden zal het nieuwe vruchten voortbrengen, want zijne wateren vlieten uit het heiligdom; en zijne vrucht zal zijn tot spijs en zijn blad tot heeling." Ezechiël 48, vers 12.

Allereerst: Ja, het staat er echt zo hoogdravend. En er staat heeling, niet heling. Ik ben in het bezit van een pocket bijbel in de versie van de Staten Generaal. Dan krijg je sowieso oud, ouderwets en hoogdravend Nederlands. Daarnaast is het ook nog eens een oud boek waarvan ik vermoed dat het ergens in de jaren '40 van de vorige eeuw is uitgegeven. Er staan in ieder geval referenties in naar versen in een handschrift dat ik herken als de stijl waarin mijn grootouders hebben leren schrijven. Gezien zij uit de jaren '20 van de vorige eeuw komen, is dat mijn redenatie. En ja, ik kan er faliekant naast zitten. Maar het gaat om het feit dat het een boek is dat gedrukt werd in een tijd dat er in de boeken nog geschreven werd met dubbel E en dubbel O. Hoogdravend en liederlijk, voor de huidige tijd nauwelijks nog te volgen. En mijn poëtisch hart raakt helemaal van de kook, zo blij als dat het ervan wordt.

Maar even terug naar de inhoud. Ik was begonnen bij Ezechiël 48 vers één, waarin er een hele opsomming gegeven wordt van waar ze heen gaan, waar er allemaal niets te vinden is. Maar uiteindelijk komen ze dus terecht in een vruchtbaar gebied. Ik heb niet alle versen opgeschreven omdat ik dat te lang vond. En het gaat om het eindresultaat. Ik kan er dingen uit ophalen. Namelijk dat er een roerige tijd aankomt, met wat moeilijkheden en tegenslag. Maar het is wel de bedoeling dat diegene over wie ik de vraag stelde en ik samen een vruchtbare samenwerking aangaan. Mocht je het exact na willen gaan... Je zult vast wel ergens online de tekst op kunnen zoeken, mocht je geen (kanonieke) Bijbel in huis hebben.

Probeer het eens. Mocht je geen Bijbel in huis hebben en het daar wel eens mee willen proberen, dan loop je even naar de kringloopwinkel. Daar zal er vast wel eentje in de kast staan, die je voor niet al te veel geld kunt kopen. Want -in tegenstelling tot wat velen denken- zijn Bijbels in geld niet veel waard. Er zijn er immers velen van. Men gooit een heilig boek nu eenmaal niet weg, tenzij men in een opgezweepte hetze aan boekverbranding gaat doen. En we weten allemaal tot wat voor waanzin dat kan leiden.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Doorstroming vanuit de Ziel

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik heb lief, innig lief.

Zo tegenstrijdig als ik ben, heb ik liever dan menigeen en kan ik aan de andere kant als een ware furie de boel volledig af laten fikken.

De extremen zijn exorbitant. Ik ben regelmatig voor te vurig uitgemaakt. Ik word het nog steeds. Al kent men de zwarte kant -de kant die ik ooit Black Widow noemde- tegenwoordig niet meer.

Ik heb haar ver weg in een kooi gestopt, gekneveld en haar naar de bodem van mijn ziel verbannen. Wanneer ik haar laat zien, voorafgegaan aan een ijselijk koele en afstandelijke houding waardoor men mij een tijd voor ijskonijn uitmaakt, ben je ten dode opgeschreven.

Wanneer zij er is, trek ik het oude harnas weer aan. Vol in het plaatstaal, tot de tanden toe bewapend. Met slechts één doel voor ogen: Jou zo snel mogelijk kapot maken. Jij. Moet. Dood. Dat ik er zelf achteraan ga is niet erg. Als jij maar eerst gaat. Ik wil het licht in je ogen zien doven. Twee seconden later mag ik zelf ook de pijp aan Maarten geven. Maar jij gaat eerst.

Gelukkig werd ik echter niet van haar. Haar agressie voerde steeds vaker, dominanter en expressiever de boventoon. Ik had door dat ik er ook mensen mee van me wegjoeg. Simpelweg omdat ik te hard was en scherpe opmerkingen maakte.

Aan de andere kant de pure onschuld. De naïeve vrouw die onvoorwaardelijk liefheeft. Wanneer je haar aan de schandpaal nagelt, kijkt ze je enkel verbaasd aan. Ze begrijpt niet wat ze verkeerd heeft gedaan en staat daar enkel met dikke tranen in de ogen. Ze wil het zo graag begrijpen, ze wil je zo graag behagen, ze wil het zo graag goed doen. Zo graag wil ze horen dat jij haar ook liefhebt. Ze wil zo graag gekozen zijn. Innig en intens. Ze heeft je lief, met elke vezel van haar teer, onzeker lijf. Ze geeft je alles wat je vraagt en meer. Zeker omdat ze dat zelf nooit gekregen heeft, maar ook omdat ze denkt dat dit beter is.

De wereld heeft een ongelimiteerde bron van twee dingen: pijn en liefde.

Telkens als je denkt dat er niet meer nog meer bij kan, blijkt er een valse bodem in de kist te zitten. Dan blijkt dat er nog een verdieping is, waar er nog meer te vinden is. Dat het toch echt nog dieper kan.

Van pijn valt dat het meeste op. Simpelweg omdat men dat vrijelijk in het rond strooit. Het lijkt of de mens pijn heel graag deelt. Het is begrijpelijk dat men daar van af wil. Maar denk je het nu echt op te lossen door anderen ook pijn te doen? Of is dat enkel een teken van je wanhoop en verlangen?

In ieder geval is het voor iedereen glashelder dat er meer leed is in de wereld dan goed voor haar is. En dat we dat zouden moeten stelpen met en verdrinken in de liefde.

En waarom is er dan niet genoeg liefde? Want daar schijnt ook een onuitputtelijke bron van te zijn.

Simpel, omdat liefde ook pijn doet. Houden van is gevaarlijk. De pijn die eruit voort kan vloeien is immens. Je kunt letterlijk overlijden aan een gebroken hart. De meest afgrijselijke geestesziekten hebben onder andere liefdesverdriet als oorzaak. En liefhebben wordt - gek genoeg- vaak genoeg gezien als een teken van zwakte. Het hebben van emoties, het tonen van genegenheid. Je wordt er niet snel mee als held aangetekend.

Toch is er liefde genoeg. Meer dan er nodig is in deze zwarte wereld. Je hoeft het alleen maar vrijelijk te laten stromen. Zet de deuren open, zie jezelf als een doorgeefluik. Zet de deuren van je ziel, hart, geest, essentie en je zaligheid open en laat het stromen. Door elke cel, door iedere molecuul, elke zucht die je slaakt.

Weest niet bevreesd dat je overrompelt zult worden. Dat doet de liefde zelden. Zeker zij die verkiezen te geven, omarmd zij in een warme wolk van zachte zoetigheid. Ze weet immers dat haar bijproduct hartverscheurende pijn is. Want hoe jij ook liefhebt, hoe veel je ook geeft, er zijn mensen die je liefde enkel met pijn zullen beantwoorden. Die zien hoe jij ze met open armen tegemoetkomt, dus ze sabelen je ongegeneerd neer.

Pijn geeft uiteindelijk enkel verlossing. Je leert immers een les en gaat door. Vrij van de verkregen pijn en een ervaring rijker.

Liefde geven zal altijd pijn doen. Pijn omdat iemand je liefde niet wil beantwoorden. Pijn omdat je liefde niet beantwoord mag worden. Pijn omdat de liefde die jij geeft, nooit betaald kan worden met gelijke munt. Hoe hard de ander ook zijn best doet, jij hebt lief met een ongeëvenaarde diepte. Een diepte waar velen bang van worden. Waarvan men denkt dat men erdoor verstikt wordt.

Heb lief. Leer leven met de pijn die erbij hoort. Zet elke deur, elk raam, elk luik in alles wat je bent open. Laat stromen en geef. Geef tot je niet meer kunt. En geef dan nog een beetje meer.

Ik heb je zo lief.

Geheel de Uwe, Mystic M

Ik mag weer mediteren.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Woot woot! Bel de krant!

Mystic heeft de koe bij de hoorns gevat het afgelopen weekend. Mevrouw 'ik durf de confrontatie niet op te zoeken en kruip liever in een hoekje', is erop afgestapt. Niet alleen is ze de confrontatie aangegaan, ze heeft ook nog eens geluisterd naar en vertrouwd op haar gevoel. En dat had het helemaal goed.

In het vorige blog had ik het erover dat ik het mediteren zo miste. Dat sneed echt door mijn merg en ziel. Nou had ik met de betreffende persoon wel iets van contact gehad, maar het stelde niet veel voor en zoals ik in het vorig log ook al zei, hij triggerde me er alleen maar mee. Ik raakte er alleen maar door van slag.

Afgelopen zaterdag besloot ik dat het genoeg was. Ik had nog kaarsjes in mijn tas en besloot dat ik hem er eentje zou geven, als zoenoffer.

De ochtend wist hij mij magnifiek te omzeilen. Ik stond in de gang met cake -geen onderdeel van het offer, wel het startsein van het zoeken naar een opening-, maar meneer was aan het vasten, dus hij hoefde niet. En hij liep door. Ik meldde nog dat er volgende week ook cake zou zijn. Maar dan moest ik van hem dan maar weer vragen. Hij wist niet of hij dan al klaar zou zijn met zijn vasten-periode.

Prima, laat maar. Dan niet. Jouw verlies.

In de pauze is hij er nooit. Ik vermoed dat hij dan steeds even naar huis gaat, omdat hij in de buurt woont. Maar ik had tijdens de ochtend lessen al een gevoel. Dat ik hem in de kleine pauze in de middag wel zou tackelen. Er kwam een rust in de knoop in mijn maag, die daar al anderhalve week zat. Een zachte stem die zei te vertrouwen en het rustig aan te doen.

Dus dat onstuimig hart werd in de hoek gezet, ik luisterde naar het water en ontspande. Ik stopte een kaarsje tussen mijn kleren, waar ik af en toe overheen wreef en wat ik bemoedigende woordjes toefluisterde. Ik stopte het vol met energie, alle liefde die ik op dat moment kon missen.

De les in de middag verliep rustig. Veel stof die in korte tijd nog verwerkt moest worden. Dus wij kregen maar vijf minuten pauze, enkel om thee te halen. Maar dat ik in de gang weer richting de klas liep, kwam hij me vanaf de andere kant tegemoet. Ik gaf hem het kaarsje. Zei hem dat ik de meditatie miste en hem. Dat het me speet en dat het niet mijn bedoeling was geweest.

Zowaar.... Er kwam een coherent gesprek. Ik heb hem kunnen uitleggen dat ik begreep wat hij wilde, maar dat de manier waarop hij het schreef kneppelhard binnen kwam. En dat ik niet begreep waarom het zo moest. Dat ik daaruit ophaalde dat ik niet meer welkom was.

Welnu.. Er moest aardig wat gebeuren voordat je niet meer welkom bent. Maar het speet hem dat het zo hard binnen kwam. En het leek hem daadwerkelijk wat te doen dat ik er stil bij stond. (Ik stel me zo maar voor dat ik met reeën-ogen aan het kijken was, want zijn blik verzachtte, hij leek echt geschrokken te zijn en zijn pupillen verwijdden zich even.)

Hij nam de kaars in ieder geval aan, gaf aan even vergeten te zijn dat ik erg gevoelig was en dat ik gewoon welkom was. Hij zou het kaarsje branden zodra ik er weer was. Ik gaf aan de volgende dag er niet te zijn. Maar hij zei dat het niet uitmaakte. Hij zou branden zodra hij me weer zag.

En er gebeuren gelijk weer vreemde dingen.

Want zondagavond voelde ik weer een hand die er niet was. Ik gaf aan moe te zijn. Ik wilde rust, even niet dit. Maak me de volgende dag maar wakker tussen half zes en tien over half zes. Ik zal inloggen en erbij komen.

En ja, de volgende dag werd ik wakker, om 5.39. Ik kleedde me aan, deed mijn ritueeltje en logde in. Wel een beetje zenuwachtig, want ik wist niet wat ik tegen zou komen. Welnu. We waren met zijn twee.

Ik ging zitten, installeerde en deed mijn start ritueel. Ik las de tekst om op te mediteren.... Begin again. En hij pakte een extra kaarsje van zijn kleedje, dat daar naast hem lag, stak het aan en zette het bij het kaarsje dat er al was.

Was de tekst voor mij? Begin opnieuw.

Het stof dwarrelt nog. In mijn leven, in mijn brein. Ik mag inderdaad opnieuw beginnen. Niet alleen in de groep van meditatie, ook op school.

Ik had met mijzelf afgesproken dat dit een drama-vrij jaar zou zijn. Niet dus. Het eerste schoolblok was nog niet eens begonnen en het drama vliegt je alweer om de oren. Ik wil het zelf echt niet, dat drama. Maar drama schijnt mij een prachtig oefenobject te vinden.

Ik mag in ieder geval weer naar de mediteer-meneer. Wanneer het mij uitkomt, kan ik in ieder geval mijn brein weer bij elkaar lijmen, in een tijd van rust. Ga zitten, vind de rust en stilte in jezelf. Luister naar je adem, volg het ruisen van je hart. Open jezelf en laat het leven en de liefde stromen. Daar is er niet genoeg van in de wereld, maar wel genoeg te geven en te krijgen. Liefde.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Ik wil weer mediteren

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Stilte want pijn.

Dat kunnen we wel zeggen.

Ik heb vanaf ongeveer mei regelmatig zitten mediteren met iemand, die me daarvoor had uitgenodigd.

Zo af en toe hadden we via mail contact. We kennen elkaar van school. Hij is een zen leerling en heeft een online meditatie groep.

Ik deed met veel genoegen mee. Ik merkte dat ik er rustiger van werd, meer inzichten kreeg. Mijn dag begon in regelmaat en kalm. Ik had het idee wat steviger in mijn schoenen te staan.

En toen wat ik er een dag niet, ik had me verslapen. Maar hij ook. Dus ik kreeg een lief mailtje waarin hij wat uitleg had gegeven. Hij schreef aan mij, dus ik dacht dat hij wat aandacht van mij behoefde. Dit omdat hij  ook aangaf de anderen uit de groep nog een mail te sturen met uitleg. Hij had mij dus apart genomen.

Stom als ik was, begon ik in te vullen en aannames te doen.

Ik kreeg een wat fel bericht terug dat hij daar niet van gediend was en dat ik dat niet meer mocht doen.

Mij stroomden de tranen over de wangen. Dat hij niet wil dat ik zo dichtbij  kom, kan ik hebben. Ik vind het jammer, want ik wil heel graag vriendjes zijn. Maar ik kan accepteren dat hij mij -om welke reden dan ook- niet te dicht bij wil hebben. Ik heb een idee waarom dat zou zijn, maar dan ga ik weer voor hem invullen en dat mag niet. In ieder geval. De boodschap die hij heeft begrijp ik en kan ik accepteren. Maar de manier waarop hij het bracht niet.

Ik ben volledig uit het lood geslagen. Ik durf nu al dik een maand niet meer mee te doen met de sessies. En ik leef in het duister.

Er is in de tussentijd wel iets van een gesprekje geweest, maar daar kwam ik niet wijs uit. Hij was vaag en liet me in verbijstering achter, toen ik vertelde dat hij me triggerde met de manier waarop hij communiceert.

En ik wil zo graag dat het werkt. Ik vind wat hij doet zo mooi. En alleen ben ik maar een beetje aan het kloten. Het stelt gewoon zo weinig voor.

Nu bid ik tot de Goden. Dat ze me steunen, wijsheid geven. Geef ons een weg waarop we kunnen communiceren. Want ik weet dat hij en ik een taak hebben, in elkanders leven. Hopelijk kan dat op een prettiger manier gaan.

Geheel de Uwe,

Mystic

Terug naar de Bieb

'Internet geeft je in 0.04 seconden wel 100.000 antwoorden; een bibliothecaresse geeft je binnen 10 minuten het juiste'

Lieve leukerds en leuke lieverds,

School laat bruisen. Ik word geïnspireerd door de mooie mensen waar ik mee mag praten, de stof die ik mag leren. Maar ik word ook geconfronteerd. Met leerpunten in mijzelf, onderdelen van mezelf waar ik nog 'iets mee moet' en waar ik naar moet kijken. Punten die zorgen voor frictie en wrijving.

Filosofie is zo'n vak. Ik raak ervan in verlamming. Ben ik nu niet slim genoeg? Heb ik niet genoeg algemene kennis? Denk ik te simpel? Of juist te ingewikkeld? Of heb ik domweg mijn denkers nog niet gevonden?

Oosterse filosofie gaf een stroomstoot. En ik kwam er al snel achter dat één van de redenen daarvoor was dat men in het oosten de denkwijze niet zo gestript heeft als dat we hier in het westen doen. Religie is daar niet per sé losgekoppeld van, het kàn. En kunst loskoppelen van filosofie is daar ondenkbaar. Dat is voor mij persoonlijk veel logischer dan al die aparte scholen die wij hier in hebben.

Maar nu ben ik dus bezig met existentiële filosofie. En ik raak de draad een beetje kwijt. Zo veel vragen die ik heb, maar geen antwoord, behalve wikipedia. Terry Pratchett noemde dat -mijns inziens volledig terecht- Wickedpedia. Ook ik vertrouw dat niet geheel.

Dus? Ik pak zo mijn computer, aantekeningen en reader. Alles in een tas, met pen en papier. Ik zit zo meteen weer heel ouderwets te werken in de bibliotheek. Daar hebben ze vast wel boeken die mij kunnen helpen. En anders een aardige medewerker die soelaas kan bieden.

Ik vind wroeging, ik vind wrijving. En ik mag onderzoeken waar die vandaan komt. Is dat misschien het grondbeginsel van de filosofie?

Geheel de Uwe, Mystic M