Lieve leukerds en leuke lieverds,
Goden zij dank, de proefversie is af.
Knallende koppijn, een humeur om mij achter het behang te plakken en al bijna drie weken half wel en half niet ziek. Op de één of andere manier uit mijn lichaam altijd ongemak, wanneer mijn brein in de fik staat en ik ergens aan werk. Alsof mijn lijf me probeert te temperen in al mijn harde werk. Of ik anders te hard van stapel loop of zoiets.
Geen idee of dat daadwerkelijk zo is. Ik ervaar dat lichamelijke ongemak vooral als zodanig: Ongemak. Het is een limitatie die ik liever kwijt dan rijk ben. Ik wil gewoon zo snel mogelijk al mijn tentamens de deur uit hebben, daar een ruim voldoende voor halen en doorbeuken in het volgende stuk. Ik wil groeien, in mijn geest. De tijd van stilstand en me klein laten houden is voorbij. De tijd is daar om verder te gaan en boven mezelf uit te stijgen.
Niet om daarmee beter te kunnen zijn dan een andere. Ik wil simpelweg groeien om de beste versie van mezelf te worden. En uiteindelijk hoop ik een dijk van een begeleider te worden.
Want wat nu als het wel lukt? Wat nu als ik aan anderen kan laten zien hoe je dat donker dal uit klimt? Niet bang meer zijn wanneer ik in zo'n gat val. Nee, als ik het nu kan zien als een kans om anderen mee omhoog te nemen, dat dal uit. Om anderen tot voorbeeld te zijn van hoe je dat nu kunt doen, uit dat dal omhoog komen.
Frictie en ellende hoort bij de weg daar naartoe. Vallen, huilen, wanhopen, toch weer overeind komen en na wat gewankel verder gaan met de reis. Soms met moeite, soms tegen beter weten in. Andere keren op vleugels gedragen zo snel. Het lijkt net het echte leven.
Daar schijnt pijn bij te horen.
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten