Elke dag posten lukt niet. Maar schrijven gaat tot nu toe aardig

 Rood oranje gloed

Met paarse wolk blauw omlijst
De zon gaat onder
30-03-2024



Vlinder gaat zitten
Op bloem die groeit in beton
Natuur versus stad
31-03-2024

We gaan gestaag door

Een enkele streek
Kwast beroert sierlijk het doek
In kleur licht en vorm
28-03-2024



Je zegt me tot ziens
Eenzaamheid in je ogen
Ik zie je nooit weer
29-03-2024

Nog eentje van gisteren

Een rode ballon
Hangt vergeten aan een haak
Vrolijk in de trein
27-03-2024
 

Haiku van 27 maart

Damp als gedachte

Draaiend in kleuren van bruin

Geurende kop thee

Ontluikend groen blad

In gouden gloed van zonlicht

De lente begint

27-03-2024

Begin opnieuw

In het weekend is het wat moeilijk om ruimte te maken om te schrijven. Al was het maar omdat er gewoon veel gebeurt op sociaal en huiselijk gebied.
Maar toch. Ik ga wel door met schrijven. De limitatie van de lettergrepen. Het kort en bondig moeten uitwerken van de situatie. Ik merk dat ik er een uitnodiging tot denken van krijg. Wat ik reeds eerder zei: zie de kunst van je pijn.
Dus ik schrijf door, met vallen en opstaan 

Geheel de Uwe,

Mystic M

Haiku

Geur van magnolia
Rood kleurende horizon
Ochtend in lente
23-03-2024

Golven van onrust
Als kolkende stroom verdriet
Onstuimig wild hart
25-03-2024

Haiku van 22 maart 2024

Liefdevolle zwier In erotisch minnespel Met eigen schaduw

Is dit nou mijn ganbatte?

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Het schrijven van een haiku gaat lekker.
Voorlopig heb ik nog wel inspiratie. Want eigenlijk... Je hoeft niet eens zo heel erg diep na te denken om een onderwerp te hebben. Je kunt het bij wijze van spreken hebben over een kop thee. Als je maar verder komt dan alleen een omschrijving van de kleur en het glas. En aan de andere kant... Zou het echt zo erg zijn wanneer je nier verder komt dan een omschrijving?

Maar dat is het idee niet dat achter mijn poging om iedere dag te schrijven zit. Het is een uitdaging aan en voor mezelf. Om anders naar de wereld om mij heen te kijken. Om de schoonheid te zien in iets eenvoudigs, zoals dat eerder genoemde glas thee. Want omschrijf de essentie maar eens. Wat betekent dat theemoment? Wat is het echt? En zegt dat in 17 lettergrepen. Alsof je een afbeelding compleet schildert, met enkel 4 streken van de schilderskwast.

O.... Ik heb mezelf alweer inspiratie gegeven in deze alinea's. Nu gaat het nog wel. Maar straks zak ik dieper moeten graven. Omdat ik nu eenmaal geschreven heb, verteld heb wat er is. En honderd variaties op hetzelfde thema gaan vervelen.
Maar is dat deels niet ook de uitdaging? De kunst van het omschrijven? En soms enkel wat je ziet. En dat elke dag te vinden, omdat je opnieuw je ogen opent en opnieuw de wereld ontmoet, als ware het de eerste keer.

Is dat de ware kunst van leven? In liefde en ontvankelijkheid enkel de schoonheid beschrijven. Zelfs de schoonheid van immense pijn, een woedende oorlog. De parel van vernietiging.

Ligt hier een stukje roeping? Ik denk het. Ik voel het in elke vezel van mijn lijf, terwijl mijn wateren nog nooit zo sereen en spiegelglad geweest zijn. Laat mij over deze wateren gaan scheren. En kijken of ik deze emoties in haiku kan vatten.


Geheel de Uwe,

Mystic M

Eerste officiële lentedag.

 Haiku

Kabbelende beek

Sereen sturende oerkracht

Boomblad raakt zacht aan

21-03-2024

Zoals beloofd. En zelfs 2

Haiku

Gedachten vliegen

Waaien mee met elke wind

Raadsels in woorden

Zwevend op de stroom

Onder kolkende wolken

Kalm vliegende meeuw

20-03-2024

Tijdelijke gril? Geniet ervan zolang het kan!

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Misschien wel een nieuwe (kortstondige?) gril in mijn leven. Elke dag een haiku.

Kijken of dat lukt. Ik bedoel…. Het zijn 17 lettergrepen. Hoe moeilijk is het om in 17 lettergrepen een emotie of waarneming te vatten? En het zorgt er wel voor dat ik ga proberen iets waar te nemen in mijn omgeving. Dus ook vandaag een haiku:

Mijn lijf valt uiteen

In onnoemlijk veel deeltjes 

Mijn ziel is nog steeds

Geheel de Uwe,

Mystic M

Haiku van de Dag

 Mijn ziel is zo moe

Kleed zich in onrust en leed

Zit in niet weten

Het kan bijna niemand iets schelen

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik ben altijd een schrijver geweest, Vanaf het moment dat ik genoeg kennis had om iets meer te doen dan alleen wat losse woorden op papier te zetten, ben ik de door mij verzonnen verhaaltjes op gaan pennen. Des te ouder ik werd, hoe meer ik me terugtrok in dat zelf gecreëerde wereldje. De wereld om mij heen was domweg te hard en ik kon het niet aan.

Schrijven is iets dat ik altijd zal blijven doen. Ik kan er domweg alles in kwijt en het helpt me met ordenen. Door op te schrijven geef ik het een plek. En hoe irritant het ook is, het houdt nogal eens in dat ik in meerdere variaties hetzelfde verhaal 100 keer opschrijf. Boeiend is dat niet. Aan de andere kant.... Mensen vertellen ook 100 keer hetzelfde verhaal. Ik schrijf het op.

Maar sinds een jaar zwijg ik ook geregeld.

Op school was er een dag waarin er lessen werden georganiseerd door de leerlingen zelf. Één daarvan was een uur stiltemeditatie. Aangezien er 'zogenaamd grappig' tegen mij gezegd werd dat ik geen uur mijn mond dicht zou kunnen houden, volde ik mij geroepen. Er kwam een boosheid los die mij dreef het tegendeel te bewijzen. Nou was dat uur mijn waffel houden het probleem niet. Stil zitten. Dat is iets waar ik nog steeds moeite mee heb. En die stemmen in mijn hoofd de kop indrukken.

Ik had al een app geïnstalleerd om te kijken of ik mezelf wat rust kon geven, maar dit was wel iets anders, zo'n uur stilzitten en niets doen.

Het brengt wel een hoop inzichten, die stilte. Er komen varianten van mijzelf naar voren waarvan ik dacht dat ze er al heel lang niet meer waren. Dat ze verloren waren gegaan in de mist van de tijd, gestorven. En van een deel dacht ik dat het verwerkt was. Maar niets blijkt minder waar.

Door de opleiding ben ik een hoop verloren. Ik heb een stuk autonomie en authenticiteit terug gekregen, maar dat heeft mij onder andere mijn familie gekost. En dan met name mijn moeder. Ik kwam erachter dat we een erg ongezonde band hadden, waar ik niet goed uit kwam. Daarin is het niet de vraag wie er schuld heeft. Het gaat erom at het niet gezond is. Voor haar waarschijnlijk ook niet, maar in ieder geval niet voor mij. En ik heb haar dus losgelaten. Ik merkte dat dit beter is voor mij.

In mij maakt dit van alles los. Er kwam wat onverwerkt leed. En eentje ervan blijft terugkomen.

Ik heb me erbij neergelegd dat ik het zwarte schaap ben van de familie. Dat ik me had moeten aan de geldende norm, hoe toxisch deze ook is. En dat ik dat niet deed, heeft als gevolg dat men mij een soort van verstootte, wat tot gevolg heeft dat ik zelf heb gezegd dat het klaar was.

De jonge gewonde vrouw huilde daarom. Ik heb haar laten huilen. Ik hield haar vast, streelde af en toe door haar haren heen. En ze werd weer stil. Ze droogde haar tranen en leek daar vrede mee gekregen te hebben.

De obstinate tiener wilde gillen en krijsen. Schreeuwen hoe gemeen de mensen zijn en dat het niet is gegaan zoals het hoorde. Dat er veel leugens over haar de ronde doen en dat men weigert te luisteren naar haar versie. Ik liet haar. Knikte, was het grotendeels met haar eens. En legde haar uit dat men nu echt niet meer zou gaan luisteren. Dat het nu eenmaal zo is, hoe verwrongen ook. Maar dat wij in ons leven al wat keren zijn opgeofferd om de blaam te ontvangen, al was het niet onze schuld. Leg je erbij neer, dat veranderd nu niet meer. Mokkend en met veel gekrakeel. Maar uiteindelijk legde ook de tiener zich erbij neer.

Maar het kleine meisje. Dat meisje van de lagere school, dat naar haar moeder keek voor een veilige haven. Dat nog steeds wil weten wat ze nu precies verkeerd deed. Waar ze nu voor gestraft moest worden. Ze begrijpt dat zij de fout is. Dat -wat het ook is dat er gebeurde- haar schuld is, maar ze snapt niet wat het is dat ze dan gedaan heeft. En waarom de hele familie haar nu steeds aan het kruis moest nagelen. En als ze dan zo slecht is, waarom ze haar dan niet gewoon hebben laten sterven, op één van de momenten dat ze bezig was dood te gaan.

Ik blijf het proberen. Uitleggen dat het inderdaad niet eerlijk is, maar dat er niets aan te doen is. Dat ze het beste het verdriet eruit kan gooien en dat ik haar wil vasthouden. Dat ik voor haar zal zorgen en haar de liefde wil geven die ze nodig heeft.

Maar ze huilt door. Ze is niet stil te krijgen. Ik kan in mezelf keren tijdens mijn meditaties tot ik een ons weeg. Ik probeer vrede te vinden met het niet weten en de onmetelijke pijn die door me heen snijdt, omdat dit kleine meisje zich zo in de kou gezet voelt. Ik kan het niet uitleggen.

Ergens ben ik blij dat ik het niet begrijp. Hopelijk doe ik het daardoor mijn eigen dochter niet aan, al zal ik andere fouten maken.

Maar dat meisje in mij huilt. Ze begrijpt het niet en ik krijg haar niet stil. Iedere keer als ik haar een knuffel geef, lijkt ze bozer te worden. Iedere keer wanneer ik er zwijgend naast zit, lijkt ze harder te gaan huilen.

Hoe lang zal ik nog moeten zitten? Hoe lang moet ik haar nog laten huilen? Hoe lang nog voordat ze doorheeft dat een antwoord niet komt? Hoe gewond ben ik nu echt?

Ik zit, haal adem. Ik zit in het niet weten. Daar heb ik vrede mee. Waar ik geen vrede mee heb? Dat huilende kind. Ik begrijp haar zo goed. Ik wil haar zo graag laten uithuilen. En ik hoop zo dat ze zal begrijpen, dat er nooit een antwoord komt. Het is zij en ik, samen met al die andere vrouwen die ik herberg. Wij tegen de rest van de wereld. Wij zullen het samen moeten doen, wij zullen het zelf moeten doen. Er kijkt verder toch niemand naar. En het kan bijna niemand iets schelen.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Twee Haiku´s

 Lieve leukerds en leuke lieverds,

Bij Mystic draait het echt niet altijd alleen maar om seks. (Al doet het dat wel vaak, eerlijk toegegeven. Maar hé. Wat wilde je daar aan doen dan? Me naar je kamer sturen? Dat maakt het er niet beter op hè?)

Soms schrijf ik zelfs ook nog over andere dingen dan over mijn depressies. Zoals bijvoorbeeld in mijn  vorig blog, over werk.

Vannacht ben ik echter wezen krabbelen. Sinds juni 2023 heb ik de wondere wereld van de haiku ontdekt. En zo af en toe vloeit er wat uit mijn brein. Zoals vannacht. En ik wil je ze niet onthouden:

Iedere dag weer
Sterft een minuscule ik
In mijn groots klein zijn

16/03/2024

Donder en bliksem
Te saam in aarde en lucht

Oorlog in hartstocht

16/03/2024


Geheel de Uwe,
Mystic M

Wankele stappen naar werk

Lieve leukerds, leuke lieverds.

Mystic is de wondere wereld van de stage lopen in gegaan. Althans.... Op dit moment ben ik bezig wat ervaring op te doen binnen het beroep dat ik uit wil gaan voeren.

En ik mag dus meekijken. Naar twee keer meekijken ontstond een variant op het volgende gesprek, met gevolgen.

'Lijkt het je leuk om één van de volgende groepen te leiden?'

Deze vraag kreeg ik na mijn tweede dag in de groepen al voor mijn kiezen.

Verschrikt keek ik de begeleider aan. Nu al?

'Euhm... Ik heb nog geen ervaring . En ik ben nog bezig met de vooropleiding,' probeerde ik zwakjes. Maar in mijn hoofd draaiden de raderen al.

'Dat is waar,' zei hij. 'Maar je observeert en ik denk dat je het wel kunt.'

Afgelopen week kwamen er al twee onderwerpen waar we het over zouden kunnen hebben, als de groep zelf niet met een onderwerp komt. En bij mij was het zaadje geplant. De groep leiden, een onderwerp aandragen en eventueel sturen.

Ik heb plaatjes gezocht, een paar mooie gedichten erbij gehaald.

Aanstaande donderdag zet ik mijn eerste stappen.

Geheel de Uwe, Mysstic M

Levensboom

 
Levensboom
 
Kalm en krachtig
Teken van het leven zelf
Maar ook van dood en wedergeboorte
Haar eeuwige kringloop
 
Altijd in beweging
Door een ritselend bladerdak
In contact met Goden
Kosmos en hemelse energie
 
Standvastig en geaard
Punt van rust en regelmaat
Stevig verankerd in de grond
Punt van groei en ontwikkeling
 
Kleine zaadjes in de grond
Vruchtbaar gemaakt door gevallen blad
De resten van de voorouders
Zijn de voeding voor de kinderen
 
Door takken verbonden
Met de wereld om ons heen
Met voorouders en nazaten
Eenieder, die je liefhebt
 
Je voeten als wortels
Stevig in de aarde
Je armen rijkend naar de hemel
Je haren in contact met de omgeving
Als zijnde takken en bladeren
Tekenen van persoonlijke groei
 
Alles is energie
Constant in beweging
Constant creërend
Constant aan het veranderen
 
De levensboom
Symbool van groei, geboorte en leven
Dood, wedergeboorte en verandering
Alles is energie
Creërend in liefde

22-02-2024