Is dit nou mijn ganbatte?

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Het schrijven van een haiku gaat lekker.
Voorlopig heb ik nog wel inspiratie. Want eigenlijk... Je hoeft niet eens zo heel erg diep na te denken om een onderwerp te hebben. Je kunt het bij wijze van spreken hebben over een kop thee. Als je maar verder komt dan alleen een omschrijving van de kleur en het glas. En aan de andere kant... Zou het echt zo erg zijn wanneer je nier verder komt dan een omschrijving?

Maar dat is het idee niet dat achter mijn poging om iedere dag te schrijven zit. Het is een uitdaging aan en voor mezelf. Om anders naar de wereld om mij heen te kijken. Om de schoonheid te zien in iets eenvoudigs, zoals dat eerder genoemde glas thee. Want omschrijf de essentie maar eens. Wat betekent dat theemoment? Wat is het echt? En zegt dat in 17 lettergrepen. Alsof je een afbeelding compleet schildert, met enkel 4 streken van de schilderskwast.

O.... Ik heb mezelf alweer inspiratie gegeven in deze alinea's. Nu gaat het nog wel. Maar straks zak ik dieper moeten graven. Omdat ik nu eenmaal geschreven heb, verteld heb wat er is. En honderd variaties op hetzelfde thema gaan vervelen.
Maar is dat deels niet ook de uitdaging? De kunst van het omschrijven? En soms enkel wat je ziet. En dat elke dag te vinden, omdat je opnieuw je ogen opent en opnieuw de wereld ontmoet, als ware het de eerste keer.

Is dat de ware kunst van leven? In liefde en ontvankelijkheid enkel de schoonheid beschrijven. Zelfs de schoonheid van immense pijn, een woedende oorlog. De parel van vernietiging.

Ligt hier een stukje roeping? Ik denk het. Ik voel het in elke vezel van mijn lijf, terwijl mijn wateren nog nooit zo sereen en spiegelglad geweest zijn. Laat mij over deze wateren gaan scheren. En kijken of ik deze emoties in haiku kan vatten.


Geheel de Uwe,

Mystic M