Lieve leukerds en leuke lieverds,
Woot woot! Bel de krant!
Mystic heeft de koe bij de hoorns gevat het afgelopen weekend. Mevrouw 'ik durf de confrontatie niet op te zoeken en kruip liever in een hoekje', is erop afgestapt. Niet alleen is ze de confrontatie aangegaan, ze heeft ook nog eens geluisterd naar en vertrouwd op haar gevoel. En dat had het helemaal goed.
In het vorige blog had ik het erover dat ik het mediteren zo miste. Dat sneed echt door mijn merg en ziel. Nou had ik met de betreffende persoon wel iets van contact gehad, maar het stelde niet veel voor en zoals ik in het vorig log ook al zei, hij triggerde me er alleen maar mee. Ik raakte er alleen maar door van slag.
Afgelopen zaterdag besloot ik dat het genoeg was. Ik had nog kaarsjes in mijn tas en besloot dat ik hem er eentje zou geven, als zoenoffer.
De ochtend wist hij mij magnifiek te omzeilen. Ik stond in de gang met cake -geen onderdeel van het offer, wel het startsein van het zoeken naar een opening-, maar meneer was aan het vasten, dus hij hoefde niet. En hij liep door. Ik meldde nog dat er volgende week ook cake zou zijn. Maar dan moest ik van hem dan maar weer vragen. Hij wist niet of hij dan al klaar zou zijn met zijn vasten-periode.
Prima, laat maar. Dan niet. Jouw verlies.
In de pauze is hij er nooit. Ik vermoed dat hij dan steeds even naar huis gaat, omdat hij in de buurt woont. Maar ik had tijdens de ochtend lessen al een gevoel. Dat ik hem in de kleine pauze in de middag wel zou tackelen. Er kwam een rust in de knoop in mijn maag, die daar al anderhalve week zat. Een zachte stem die zei te vertrouwen en het rustig aan te doen.
Dus dat onstuimig hart werd in de hoek gezet, ik luisterde naar het water en ontspande. Ik stopte een kaarsje tussen mijn kleren, waar ik af en toe overheen wreef en wat ik bemoedigende woordjes toefluisterde. Ik stopte het vol met energie, alle liefde die ik op dat moment kon missen.
De les in de middag verliep rustig. Veel stof die in korte tijd nog verwerkt moest worden. Dus wij kregen maar vijf minuten pauze, enkel om thee te halen. Maar dat ik in de gang weer richting de klas liep, kwam hij me vanaf de andere kant tegemoet. Ik gaf hem het kaarsje. Zei hem dat ik de meditatie miste en hem. Dat het me speet en dat het niet mijn bedoeling was geweest.
Zowaar.... Er kwam een coherent gesprek. Ik heb hem kunnen uitleggen dat ik begreep wat hij wilde, maar dat de manier waarop hij het schreef kneppelhard binnen kwam. En dat ik niet begreep waarom het zo moest. Dat ik daaruit ophaalde dat ik niet meer welkom was.
Welnu.. Er moest aardig wat gebeuren voordat je niet meer welkom bent. Maar het speet hem dat het zo hard binnen kwam. En het leek hem daadwerkelijk wat te doen dat ik er stil bij stond. (Ik stel me zo maar voor dat ik met reeën-ogen aan het kijken was, want zijn blik verzachtte, hij leek echt geschrokken te zijn en zijn pupillen verwijdden zich even.)
Hij nam de kaars in ieder geval aan, gaf aan even vergeten te zijn dat ik erg gevoelig was en dat ik gewoon welkom was. Hij zou het kaarsje branden zodra ik er weer was. Ik gaf aan de volgende dag er niet te zijn. Maar hij zei dat het niet uitmaakte. Hij zou branden zodra hij me weer zag.
En er gebeuren gelijk weer vreemde dingen.
Want zondagavond voelde ik weer een hand die er niet was. Ik gaf aan moe te zijn. Ik wilde rust, even niet dit. Maak me de volgende dag maar wakker tussen half zes en tien over half zes. Ik zal inloggen en erbij komen.
En ja, de volgende dag werd ik wakker, om 5.39. Ik kleedde me aan, deed mijn ritueeltje en logde in. Wel een beetje zenuwachtig, want ik wist niet wat ik tegen zou komen. Welnu. We waren met zijn twee.
Ik ging zitten, installeerde en deed mijn start ritueel. Ik las de tekst om op te mediteren.... Begin again. En hij pakte een extra kaarsje van zijn kleedje, dat daar naast hem lag, stak het aan en zette het bij het kaarsje dat er al was.
Was de tekst voor mij? Begin opnieuw.
Het stof dwarrelt nog. In mijn leven, in mijn brein. Ik mag inderdaad opnieuw beginnen. Niet alleen in de groep van meditatie, ook op school.
Ik had met mijzelf afgesproken dat dit een drama-vrij jaar zou zijn. Niet dus. Het eerste schoolblok was nog niet eens begonnen en het drama vliegt je alweer om de oren. Ik wil het zelf echt niet, dat drama. Maar drama schijnt mij een prachtig oefenobject te vinden.
Ik mag in ieder geval weer naar de mediteer-meneer. Wanneer het mij uitkomt, kan ik in ieder geval mijn brein weer bij elkaar lijmen, in een tijd van rust. Ga zitten, vind de rust en stilte in jezelf. Luister naar je adem, volg het ruisen van je hart. Open jezelf en laat het leven en de liefde stromen. Daar is er niet genoeg van in de wereld, maar wel genoeg te geven en te krijgen. Liefde.
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten