Lieve leukerds en leuke lieverds,
Zou het er voor spirituele mensen gewoon niet in zitten? Dat ze gewoon alleen blijven omdat ze domweg steeds evolueren? En bij elke verandering hoort een nieuwe omgeving.
Wat bedoel ik hier nu mee?
Er is iets dat mij opvalt wat betreft spiritueel sterk ontwikkelende mensen. En dan met name de mensen die zichzelf ontwikkelen, los van een geordende religie. Namelijk dat het bij hen vaak niet zo wil vlotten op relationeel gebied. De liefde is niet welwillend, wat deze mensen betreft.
Ik ken één stel dat al heel lang samen is en die allebei op hun eigen manier bezig is met spiritualiteit. Maar voor de rest... Zelf heb ik twee mislukte samenwoon projecten op mijn naam staan en mijn huwelijk is te vergelijken met de Titanic. Ik probeer er hard aan te trekken, maar veel fiducie heb ik er niet meer in. Mijn dochter is de hoofdreden dat ik het überhaupt nog probeer.
De liefde en Mystic lijken geen vriendjes te zijn. En aan mijn inzet heeft het nooit gelegen, laat ik daar duidelijk in zijn.
Status en geld interesseren me niet. De auto die lief bestuurt is niet van belang. Of dat nu een dikke Audi is, een Suzuki Swift of de fiets is. Joh, ik heb een eigen fiets, een Canta en een treinabonnement. Ik kom er wel, daar heb ik lief op zich niet voor nodig.
Ik genereer een eigen inkomen. Veel is dat op het moment niet, want het is een Wajong inkomen. Maar het is een eigen inkomen en het inkomen van een partner heeft geen invloed daarop. Daar heb ik die ander dus ook niet voor nodig.
Wat ik nodig heb is uitdaging. Iemand die om kan gaan met mijn intense en temperamentvolle karakter. Wees de leider, maar overheers mij niet. En wees niet bang om af en toe te corrigeren. Dat zal ik immers ook doen.
Wat ik boven alles nodig heb: Iemand die mij uitdaagt om verder te denken. Te ontwikkelen, verdiepen. Iemand met wie ik diepe gesprekken kan voeren over de zin van het leven. En waarom het Goddelijke wel of niet zou bestaan. Gaan zitten in rust en samen mediteren. Nadenken over het ontstaan van het universum en ontdekken waarom de mens niet meer is dan een trilling in de lucht, die continu van frequentie en dimensie verandert. Iemand die begrijpt dat spiritualiteit zo'n wezenlijk onderdeel is van het bestaan, dat niemand zonder kan. En dat je daarin continu dient te ontwikkelen, leren en elkaar uit dient te dagen.
Mijn man kan dat niet. Dat weet ik en ik heb jaren gedacht dat zijn acceptatie van het feit dat ik daar wel mee bezig ben, genoeg zou zijn. Dat ik mijn eigen ding mag doen. Ik dacht dat dit genoeg zou zijn. Ik weet ook niet wat er veranderd is. Het afgelopen schooljaar heeft het duidelijker gemaakt, maar de verschuiving is al langer gaande. Het ongelukkige gevoel ook.
Maar ik blijk er dus niet de enige in te zijn! Ik ken meerdere mensen die zich continu aan het ontwikkelen zijn op spiritueel gebied. En de meesten proberen -net als ik- diepe liefdesrelaties aan te gaan die standhouden. En geen van hen slaagt daarin. De ene relatie is met 2 maanden stuk, de ander duurt 5 jaar. Maar vroeg of laat loopt elke relatie spaak.
En dat gebeurt vaak wanneer de spirituele partner zich op een bepaald punt weer verder gaat ontwikkelen. Dan verandert de vibratie, waardoor de relatie op de één of andere manier niet meer werkt of zoiets. Denk ik. Het is in ieder geval opvallend hoeveel geschieden en alleen-gaande mensen er zijn, binnen deze tak van sport.
Komt het omdat we zulke eigengereide mensen zijn? Valt er dan echt niet met ons te leven? Of is het omdat we zo wars zijn van in beton gegoten regels -of dit nu gaat om religie of relaties- dat we automatisch dwars gaan liggen en een beetje onuitstaanbaar worden? Of zijn we zo in elkaar gezet dat bij elke fase in ons leven een andere partner hoort? (Als het in de betreffende fase al de bedoeling is dat we een partner hebben.)
Hoe het ook zij, ik word er een beetje verdrietig van. Ik wil zo graag gewoon die ene. Die ene liefde van mijn leven. Diegene waar ik voor gemaakt ben. Om samen te ontwikkelen en te leren. Om aan mijn dochter alles te leren wat we weten, zodat zij weer verder komt. Samen dat rustoord opstarten en lesgeven. Samen mensen helpen zichzelf te vinden. Samen leven in harmonie met de natuur. Een soort van retraite oord.
Is dat de bedoeling? Dat ik dat oord opstart? En is het dan toch ook de bedoeling dat ik dat samen met iemand doe? Of moet ik mij erbij neerleggen dat ik een oude spinster word en uiteindelijk mijn dagen alleen zal slijten? Dat wil ik eigenlijk helemaal niet. En ik heb ook niet het idee dat ik gemaakt ben om alleen te zijn. Niet dat ik het niet zou kunnen, maar elke vezel in mijn lijf zegt gewoon dat er ergens iemand rondloopt, die bij mij hoort. Iemand die bij mijn ziel hoort en die -wanneer ik geëvolueerd ben op een bepaalde manier en ben geworden die ik behoor te zijn comform mijn bestemming- de rest van mijn leven met mij meewandelt.
Het is zo jammer dat ik jaren lang ben tegen gehouden om mijn ware zelf te worden. Niet alleen ben ik 'mijn liefde' al die tijd misgelopen. Er is zo veel dat er misgelopen is om niets. En alles dat ik altijd heb gewild, is enkel mijn liefde vinden, leven en mijn bestemming volbrengen.
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten