Lieve leukerds en leuke lieverds,
Yoga is echt niet enkel halleluja. Tenminste.... Niet voor mij.
Ik vind het heerlijk dat ik bezig ben met mezelf. Navel-starend mijn lichaam in de raarste houdingen gooien en kijken of ik 'ruimte kan creëren'. Het klinkt gek, maar ik ben het uit pure ellende letterlijk op gaan vatten. Ik lag in een onmogelijke houding, waardoor ik spanning in mijn lijf voelde. Met elke inademing ben ik in gedachten allemaal autootjes met lucht, licht en ruimte naar de zere plek gaan sturen. Met elke uitademing namen de autootjes de pijn en irritaties mee en die blies ik dan uit. En verdomd... Het werkt. Na een tijdje was de houding niet meer zo irritant. Tegenwoordig merk ik dat ik langzaam maar zeker na een halve minuut dieper in de houdingen begin te zakken en de spieren dus steeds meer rek. Heerlijk.
Je leert anders kijken naar je eigen zijn. Tijdens de ontspanningsoefeningen word je aangemoedigd enkel te observeren wat je voelt. In je hoofd, in je lijf. Je mag er de labels aan hangen. Elke emotie benoemen, elk gevoel bestempelen. Maar wat niet mag is vervolgens daar op ingaan. Ervaar enkel en doe er niks mee. Ook wel eens lekker. Gewoon voelen dat je boos bent. Misschien dat je ook weet waarom je boos bent, maar als dat niet zo is, ook best. Je bent boos en daar is niks mis mee. Je leert er wat afstand te creëren tussen jou en je emoties. En dat is een kunst waar ik naar snak. Dat wil ik echt graag leren, want ik verzuip in mijn emoties.
En ja, ik ben een emotioneel mens. Mijn hart wint elke discussie met mijn verstand. De emoties zijn heilig voor mij. Maar ik wil me er niet meer door laten overheersen. Ik wil de willekeurigheid van mijn gemoedstoestand niet meer laten dicteren hoe ik door de wereld huppel. Ik wil balans in wat er door mij heen gaat en een persoon zijn waar je gemakkelijk mee om kunt gaan.
Maar soms word ik er ook helemaal gek van de enthousiaste dames om mij heen. Want ja, het zijn over het algemeen dames. Ik heb tot nu toe vier heren voorbij zien komen. En die vallen echt op, tussen al die lange blonde haren. (Ook opvallend, hoe veel van de dames (hoog)blond zijn. Ik ben tot nu toe de enige rossige die ik heb gezien.) Ze lijken helemaal op te gaan in het leven van de yogi's. Hun leven lijkt er op ingericht. Alles is minimalistisch, 'in balans' en 'helemaal zen'.
Maar we moeten vooral 'leven in het nu'. Die kreet heb ik nu al meerdere keren voorbij horen komen.
Nou heb ik dat boek van Eckhart Tolle (De Kracht van het Nu) niet gelezen. En hoe vaker ik de term voorbij hoor komen, hoe erger de weerstand in mij om dat boek eens te bestellen en uit te zoeken hoe het nu echt zit. In ieder geval weet ik wel zeker dat Tolle er iets totaal anders mee bedoeld moet hebben, dan dat die meiden doen wanneer ze weer eens hysterisch brullen dat ze meer willen leven in het nu. Je kunt niet de hele dag enkel naar je navel staren en verder niets. Dan komt het niet goed.
In deze westerse maatschappij kijken we enkel vooruit. We zijn altijd bezig met wat we willen bereiken in de toekomst, hoe veel we moeten gaan verdienen, hoe we het voor elkaar krijgen dat we dat ene huis kunnen bekostigen. Allerlei aardse en materialistische dingen die ons behoorlijk leeg kunnen zuigen en waar we in principe helemaal niks aan hoeven te hebben.
Want natuurlijk willen we een dak boven ons hoofd. Maar waar moet dat nu allemaal echt aan voldoen? Wil je echt dat hok van 150 m4? Of zou de helft ook genoeg zijn? Dat kleinere huis kost minder, waardoor je minder hoeft te werken en meer tijd over zou houden om lekker met je familie door het bos te ravotten. Met dat grote huis zitten je kinderen in grootse kamers en hebben ze allerlei luxe spullen, maar jij bent er niet bij om er ook van te genieten. Die spullen moeten immers bekostigd worden. Maar je hebt wel in de kelder je eigen 'mancave' met Bang en Olufsen installatie zodat je van topkwaliteit geluid kunt genieten, in plaats van een simpel stereootje in je schuurtje.
Het is maar waar je voor kiest.
Dat leven in het nu roept ons westerlingen op om wat meer stil te staan bij wat we al hebben. Om iets minder materialistisch te zijn en wat meer te kijken naar de spirituele kant van het verhaal. Maar wat ik vaak proef bij die 'verlichtte' zielen is een dromerigheid die een beetje van de aardbol dreigt te fladderen. Want als ik alleen maar bezig ben met leven in het nu, kan er niets structureels meer komen voor de toekomst. Dan ben ik niet meer bezig met wat er over een maand gaat gebeuren, of over een jaar. En dan kom je dus in ene voor omstandigheden te staan waar je niet op bent voorbereid. Terwijl je, wanneer je even uit je 'hier en nu bolletje' was gekropen en verder had gekeken dan je neus lang is, dit aan had zien kunnen komen. Wanneer je niet vooruit kijkt, kunnen er allerlei nare dingen gebeuren die je had kunnen voorkomen.
En het lijkt wel of al die guru's alleen maar zweven op hun moment. De wereld de rug toekeren en zweven in hun eigen bol van waarheid, dat verkondigend aan de zoekende zielen.
Ik mis, in één woord, de balans. De middenweg van het in de toekomst kijken, plannen maken, uitvoeringen bedenken en daar een weg in vinden aan de ene kant. En navel-starend genieten van het moment, waarin ik één ben met waar ik mee bezig ben. Genieten en enkel bezig zijn met die kleine bal, die ik aan het over-rollen ben met mijn dochter, terwijl ik me verbaas over hoe groot haar woordenschat al is. En genietend van hoe die hummel nu al precies weet wat ze wil. Half verdrietig dat ze zo snel gaat, half genietend van de speer die ze is, die alles onderzoekt en als een spons alles opzuigt wat ze ziet en hoort.
Balans, mensen. Alles is balans. Balans is het toverwoord, niet dat leven in het nu, niet dat plannen van je toekomst. Je moet het allemaal doen. Een beetje zweven, maar wel met een koord om je middel dat stevig aan de grond vastzit.
Kijk naar de lucht en verwonder, maar vergeet niet dat je leeft, eet, slaapt en poept op de grond.
Geheel de Uwe,
Mystic M.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten