Lieve leukerds en leuke lieverds,
Liefde voor een ander is onmogelijk te geven als je niet houdt van jezelf. Elke relatie die je aangaat zonder jezelf lief te hebben zal vroeg of laat stukgaan, met deze reden als grondslag. Je kunt nu eenmaal niet verwachten dat een ander van je houdt als je dat zelf niet doet.
Iets in deze strekking zal ik vast eerder op deze pagina hebben gezet. En als ik het niet met zoveel woorden heb gezegd, dan zal deze boodschap wel luid en duidelijk naar voren zijn gekomen in alles wat ik gezegd heb. Zo zonneklaar dat je dit er zelf wel uit hebt kunnen filteren.
Daarnaast hoop ik dat duidelijk is dat je de angsten die jou belemmeren aan moet pakken. Alles wat je tegen houdt om waar dan ook te komen in je leven, omdat het je mentaal tegenhoudt moet je stuk voor stuk uit de weg ruimen. En dat stuk voor stuk is in dezen heel erg belangrijk. Niet alles tegelijk aanpakken, dan gaat het geheid mis. Tenzij het gaat om een aantal kleine dingetjes die te overzien zijn, zul je rustig en stap voor stap te wek moeten gaan. Maar pak je angsten aan.
Voorbeeld met een eigen trauma. Ik schrijf hier bewust over wat mij zelf is overkomen. Dan kan ik een ander niet kwetsen. En dan kan ook niemand zeggen dat ik makkelijk praten heb. Ik kom uit een diep dal. Een heel diep dal. En, -raar maar waar- ook ik heb nog een lange weg te gaan. Ook ik ben nog regelmatig bezig met het bevechten van mijn angsten. Dit voorbeeld is niet een les over HOE je angsten aanpakt, maar dát het kan. En dat dit een verlossing betekent.
Ondertussen is het geen geheim meer dat ik te maken heb gehad met de meest gemene kant van mannen. Ik ben geslagen, geïntimideerd, vernederd, genegeerd, geslagen en geschopt, aangerand, misbruikt en verkracht. En niet door maar één persoon. Mijn negatieve ervaringen betreffen meer mannen dan het aantal mannen waar ik positieve ervaringen mee heb, wat betreft amoureus vlak. Ik heb echt 12 jaar lang een abonnement op players, verkrachters en ander naar egoïstisch en narcistisch gespuis gehad. (Tja, ik hield niet van mezelf dan trek je klootzakken aan.)
Mijn leven werd jaren lang beheerst door angst. Angst om buiten de groep te vallen, anders te zijn, voor afwijzing, bindingsangst, verlatingsangst, bel-angst, regel-angst, hoogtevrees, watervrees. Mijn hemel, waar was ik niet bang voor.
'Spinnen!' brult nu een stemmetje in mijn achterhoofd. Inderdaad. Ik ben absoluut niet bang voor spinnen. Sterker nog... Ik heb geen arachnofobie, ik heb een arachnomanie. Ik ben dol op die achtpotige kruipers. Maar ik dwaal weer af, we hadden het over angsten.
Doordat ik mijn onschuld tot twee keer toe bijna aan een verkrachting ben kwijtgeraakt en na mijn eerste echte vriend door iemand daadwerkelijk ben verkracht, werd ik banger en banger voor alles wat man en jongen heet en is. Ik was al bang, want op de lagere school werd ik getreiterd, gepest en minstens één keer in de week door drie jongens in elkaar gebeukt. Mijn start was dus al niet best. Ik werd bang voor mannen en jongens en hield me, ondanks alle sociale aangelegenheden waar ik naartoe ging, een beetje afzijdig. Ik ging eerder om met de homoseksuelen of mannen waarvan overduidelijk was dat ik er niets van te vrezen had. Een 'gewone' jongen, waar ik daadwerkelijk misschien iets mee kon aanknopen vermeed ik angstvallig. Ik durfde niet, ik wilde niet, ik hield me vast aan mijn angst. In het verleden behaalde resultaten mogen dan misschien geen garantie zijn voor de toekomst, het toekomstbeeld dat me tot nu toe geschetst was stond mij alleszins niet aan. Dan bleef ik liever alleen.
Dat beeld werd een beetje bijgesteld en mijn eerste vriendje kwam. Geluk alom. Ik was verliefd, dus hem vertrouwde ik wel en ik ging blind achter hem aan. Waarschijnlijk is dat ook de reden geweest waarom hij het uiteindelijk uit heeft gemaakt. Mijn blindelingse adoratie, ik dacht totaal niet meer over mezelf na.
Vriendje twee was een hel. Eigenlijk ben ik al die tijd gemanipuleerd en bewerkt. Ik mocht niks zonder zijn medeweten, al pakte hij dat mooi in. Hij stuurde gewoon elke dag berichtjes om te vragen hoe mijn dag was geweest. Ik had totaal niet door dat hij me uithoorde en aan het bewerken was zodat ik precies deed wat hij wilde.
Er is nog een hoop gebeurd, waar ik grotendeels over heb verteld. Alles bij elkaar heeft er in ieder geval voor gezorgd dat ik doodsbang werd voor mannen en ze niet direct in mijn buurt wilde hebben. Uiteindelijk vermeed ik ook bepaalde sociale contacten waarbij de kans aanwezig was dat daar ook mannen zouden zijn. En als ik dan echt moest, dan wilde ik altijd zo staan in de ruimte dat er niemand achter mij kon komen te staan. Ik wilde altijd en overal elke man in de gaten kunnen houden, om te zien wat hij deed.
Ik neem aan dat ik je niet hoef te vertellen dat dit dodelijk vermoeiend is. En dat je wereldje dan steeds kleiner wordt. Ik had dan ook paniek aanvallen en weet nog dat ik in tranen uitbarstte dat de afdelingsmanager van mijn werk ermee stopte. Haar kantoor zat pal achter mijn werkplek. Maar zij was een vrouw, dus was ik er helemaal oké mee. Haar vervanger zou wel een man worden. Ik schoot totaal in paniek en heb drie weken geregeld last gehad van hyperventilatie.
Dat was het moment dat er bij mij een belletje ging rinkelen. Hier moesten we wat aan gaan doen, dit kon zo niet langer.
Dus... toen mijn tweede samenwoon project op de klippen liep, moest ik in mijn eentje gaan wonen. Ik heb er toen bewust voor gekozen om in een omgeving te gaan wonen waar ik nog niemand kende. Dan zou ik gedwongen worden om dingen te ondernemen, zodat ik mensen zou gaan leren kennen. En dan moest ik wel. Ik moest dingen regelen, zelf gaan bellen. -De bel angst is nog steeds niet weg. Ik vind dat nog steeds eng. En het wordt er niet beter op, nu je alles online kunt regelen. Ik omzeil mijn angst gewoon, in plaats van dat ik die aanpak. Maar ik zie er nu dus ook even de noodzaak niet van in.- Maar wat ik nog het grootst heb aangepakt is waar ik ging wonen. Ik ben gaan wonen in een huis dat is opgedeeld in kamers. In die kamer had iedereen een eigen kitchenette, maar wc, douche en wasmachine waren gedeeld. Er waren vier kamers te huur. En ik ben daar gaan wonen, tussen drie mannen. Doelbewust tussen enkel mannen.
Was dit makkelijk? Nee! Ik heb huilend in mijn bed gelegen, met de deken over mijn hoofd of een fles drank naast me en een glas in de hand. Ik heb mezelf vervloekt en de wereld daarbij, zo moeilijk als het was. Ik was als de dood voor mijn huisgenoten Johan, Wilmar en Stephan. Al was Stephan ook wel weer interessant, want die was van mijn leeftijd en ook erg bezig met muziek. Maar ik probeerde hem vooral te negeren.
Gelukkig had ik met Johan best snel een klik. Hij was de enige ander die de algemene ruimten ook schoonmaakte. En hij kletste gewoon altijd tegen iedereen aan, dus ook tegen mij. Hij was de eerste die ik vertrouwde. En dat ging rap goed. Geregeld hing ik in zijn deurpost voor een kletspraatje, ongeacht wat ik aan had of het tijdstip. Ik heb er gezeten in mijn uitgaansjurk, mijn pyjama en mijn spijkerbroek met t shirt.
Hoe ik me dat kan herinneren? Het was een keer in het weekend. Ik was wezen douchen en kwam met druipend haar de badkamer uit. Johan wilde echter iets weten en we raakten aan de klets. Ik heb er minstens een half uur gestaan, voordat Stephan naar beneden kwam om naar de wc te gaan. Hij keek me aan en zijn mond zakte open, maar ik snapte niet waarom. Totdat ik de blik van Stephan nog eens naar beneden zag gaan en hem overduidelijk zag slikken. Ik stond daar met een badhanddoek om me heen geslagen, meer niet. Die handdoek was het enige tussen mijn lijf en de rest van de wereld. (Sorry sorry sorry, Stephan) En al die tijd dat ik in de deurpost hing, had ik dat niet door gehad. Op dat moment besefte ik dat mijn angsten een stuk had losgelaten.
Tijd voor de volgende stap.
Dus toen ik mijn baan kwijtraakte, solliciteerde ik als receptioniste op een fabrieksterrein. De hele dag was ik in de weer met mannen wegwijs maken waar ze naartoe moesten op het terrein en hun papieren in orde maken en checken. Ik kwam terecht op een terrein met een man of 80 en één vrouw, namelijk ik. Op dat terrein was ik letterlijk de enige vrouw. En ik werkte de hele dag met vrachtwagenchauffeurs. Dat is een apart slag. Meestal grof gebekt. Al zijn het ook de grootste lieverds als je van je af kunt bijten en je hun respect hebt. De vaste chauffeurs, die ik meestal toch wel minstens één keer in de week zag, waren uiteindelijk mijn beste maatjes en droegen me op handen.
Ook dit was niet makkelijk en ik ben de eerste maand iedere keer intern snikkend naar huis gegaan. En in de trein naar huis zat ik vaak te trillen en te bibberen. Ik hield hele dialogen met mezelf. De ene Mystic M. wilde de handdoek in de ring gooien en vond het allemaal maar onzin. Zo ver hoefden we er toch niet voor te gaan? Maar de andere Mystic M, de vrouw die harder is en deze naam niet voor niets heeft gekregen in de SM wereld, hield vol. Zij zei dat ik ervoor moest gaan tot het bittere eind. Pompen of verzuipen. Tot je tot de conclusie komt dat het werkt of dat je ontslagen wordt omdat blijkt dat je waardeloos bent in je werk.
Ik heb er 14 maanden gediend, terwijl het in eerste instantie maar zes weken de bedoeling was. Vanaf hoger hand was er besloten dat de receptie anders gedaan werd en er was daarin voor mij geen plaats. De mannen van het fabrieksterrein waren behoorlijk verontwaardigd en waren absoluut niet blij dat ik weg moest. En hetzelfde gold voor menig vast chauffeur.
Les? Je zult door de hel moeten. Elke keer dat je denkt dat je op de bodem van de put zit, blijk je nog even dieper te kunnen zakken. En je zult er doorheen moeten. Ik kan het echt niet mooier maken.
Maar het wordt er wel beter op. Ik kan in ieder geval weer normaal een gesprek aangaan met mannen. En ik ben niet meer continu bezig met in de gaten houden waar ze zijn. Ook kan een man nu gewoon achter me langs lopen, zonder dat ik ga hyperventileren. Tuurlijk, het litteken zit nog steeds op mijn ziel en ik heb niet de illusie dat dit litteken ooit weggaat. Maar het is allemaal leefbaar. Ik kan door en kan in stapjes werken aan het volgende probleem dat er op mijn pad ligt.
Mijn onder-water-vrees bijvoorbeeld. Ik heb echt een haat en liefde verhouding met het water. Ik ben een scout, dus water vind ik prachtig. Het geeft het leven, je kunt er zo veel mee. Ook jammerlijk verdrinken dus. En aangezien ik echt niet goed kan zwemmen, ben ik daar bang voor.
Dus mijn afvalrace wordt ook daarbij ingezet. Om af te vallen wil ik aan aqua fitness gaan doen. Dat is in het water. Stapje voor stapje wil ik gaan kijken of ik langer onder water kan blijven. Rustig aan en niet te snel. Al doe ik er vijf jaar over. Ik kom er vanzelf.
Schrijf voor jezelf op waar je bang voor bent. Echt alles waar je bang voor bent. Stap één is voor jezelf te erkennen dat je angsten hebt en welke dat zijn.
Zoek er dan eentje uit die je wilt aanpakken. En als dit de eerste keer is dat je het probeert, pak dan niet gelijk je alles omvattende en ergste angst aan, begin met iets kleins als bijvoorbeeld je angst voor pissebedden.
Zoek voor jezelf uit wat kleine stapjes zouden kunnen zijn om van je angst af te komen. Wat heb je daarvoor nodig? Wat zou je moeten doen? Kun je dat alleen of zou je in het begin graag iemand bij je willen hebben die je steunt?
Zoek het uit, maak een plan voor jezelf. En kijk wat je kunt bereiken. En wees onderweg niet te streng voor jezelf, maar wel ferm.
En kijk af en toe achterom, om te zien hoe ver je al gekomen bent. Wees trots op jezelf en vier elk succes, hoe klein of groot het ook mag zijn. Vier je overwinningen. Dat is onderdeel van je verwerking.
Geheel de Uwe,
Mystic M.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten