Lieve leukerds en leuke lieverds,
Het is was weer zo ver van de week.
Ik droom weer heerlijk over die ene jongeman van vroeger. Het laat me maar niet los.
Ondertussen vraag ik me af wat er mis is in mijn koppie. Ik bedoel.... Het lijkt me ondertussen voor zo'n beetje iedereen glashelder dat ik een geweldige man getrouwd heb, die mij adoreert en van me houdt. Ik kom niets te kort en krijg alles wat ik nodig heb en meer. Onder andere de ruimte en steun om mezelf volledig opnieuw uit te vinden.
Al die dromen zaaien twijfel. Twijfel over alles waar ik mee bezig ben, op die cursus zelf-inzichten na. Mijn hele levenshouding, gedachtengoed en manier van handelen liggen onder een vergrootglas. Alleen maar goed. Een aanpassing hier en daar kan nooit kwaad. Het is niet erg wanneer je af en toe eens iets veranderd. Dat hoort bij de ontwikkeling in je leven, daar groei je door. Maar is het dan ook de bedoeling dat je dan gelijk hartstochtelijk gaat twijfelen aan al het goede dat je tot dan toe hebt opgebouwd? Zeker wanneer daar keuzes bij zijn gemaakt die niet meer terug te draaien zijn?
Waarom gooit mijn brein überhaupt altijd een bom op alles wat er in mijn leven gebeurt zodra het er ook maar even naar riekt dat het langer dan drie maanden goed gaat in mijn toko? Wat is dat toch in mijn systeem dat alles magnifiek torpedeert?
Nu ja.. Magnifiek niet. Ik ben het ondertussen meer dan zat en ben er ten zeerste tegen aan het vechten. Ik heb de laatste maanden nogal wat dingen die mij niet aanstaan de oorlog verklaard.
Even teruggaande naar de droom over Ruben...
Echt spectaculair was hij niet hoor, die droom. Ik liep ergens en Ruben kwam mij tegemoet gelopen. Hij liep een stenen bouwsel op, in de vorm van een piramide met op de top een hek. Dat hek was zo neergezet dat je gevaarlijke capriolen uit moest halen om aan de andere kant te komen. Hij liep in ieder geval dat bouwsel op en was in ene vertrokken. Ik wilde achter hem aan, want er voelde iets niet goed. hij had mijn hulp nodig. Dus ik dat bouwsel op en gevaarlijke capriolen uithalen met dat hek. Ik ben bijna veilig aan de andere kant, laat ik toch nog los. Uit het niets echter komen er twee volslagen vreemde mannen die mij opvangen en terug zetten aan de goede kant van het hek.
Vervolgens werd ik wakker. Wat er met Ruben is gebeurd weet ik dus niet. En volgens mij doet het er ook niet echt toe. Als ik dit al moet duiden met betrekking tot hem, laat dit eerder een te creëren afstand zien. Prima, geen probleem. Denk ik.
En dat is dus dat torpederende dingetje. Want ik dènk het. Ik weet niet meer waar mijn eigen hart naar uitgaat. Ik ben ondertussen zo verstrikt geraakt in verlangens van vroeger, twijfels over het heden, angsten voor de toekomst en een aantal waanideeën, dat ik haast niet meer kan onderscheiden wat er nu echt bij mij hoort en wat ik het belangrijkste vind in mijn leven.
Ruben heeft mij alleen maar weer aan het twijfelen gemaakt. Verder doet hij er in dit verhaal dan ook totaal niet toe. Niet om onaardig te zijn over de beste man. Maar de beste man heeft er in het echt ook helemaal niks mee te maken, laten we eerlijk zijn.
Het liefste gooi ik er ondertussen het bijltje bij neer. Laat ik de boel de boel, vlucht ik weg uit de hele situatie. Ik trek de stekker uit alles wat ik heb opgebouwd en begint, voor de derde keer onderhand, ergens in mijn eentje opnieuw.
Tot drie jaar geleden had dit ook gewoon gekund. Het had wat voeten in de aarde gehad, omdat ik was begonnen met niets, zonder enige vorm van financiële buffer. Dus dan was ik, net zoals in 2010, geëindigd op een minuscuul klein kamertje dat ik ergens zou huren bij een huisjesmelker. In de ellendige bende van een half wurgcontract. Zit ik eerlijk gezegd ook niet op te wachten. Fijn was dat niet geweest, al was het alleen al omdat ik er echt niet jonger op word. Maar net als destijds had ik het gedaan. En was ik er nog goed uitgekomen ook.
Ik doe het echter niet. Ik heb ja gezegd tegen een bepaalde man. Ik ben met hem getrouwd. En toen hij zei dat hij wilde trouwen, heb ik hem nog gevraagd of hij het zeker wist. Ik zei dat hij nooit meer van me af zou komen, ik onderteken geen scheidingspapieren. Trouwen doe je tot de dood je scheidt van elkaar, punt. Pas na de dood mag de achterblijver verder met iemand anders, niet eerder.
En even een vette disclaimer... Mocht jij er anders over denken en wel gescheiden zijn... Ik heb ook al eerder samengewoond het. Alleen nooit met een papiertje. Voor mij persoonlijk is dat papiertje echter zo waardevol. Een volledig zakelijk contract dat niks met liefde te maken heeft. Het is er enkel voor om elkaar in te dekken wanneer er iets gebeurd. Dat de ander niet zomaar zonder geld of goederen op straat kan komen te staan. Dat hele liefdesverhaal is er later aan toegevoegd. En ja, ik ben getrouwd uit liefde. Maar dat contract heb ik ondertekend om elkaar in te dekken. Veiligheid creëren voor ons beiden. Dàt doe je uit liefde, dus dat is wat voor mij het huwelijk heilig maakt. En ik wens dat niet te verbreken. Wanneer jij daar anders over denkt, even goede vrienden. Ik zit hier niet om jou van mijn gelijk te overtuigen. Ik wil mijn ideeën niet aan je opdringen. Ik geef je hier enkel een inkijkje in mijn ziel en zaligheid. Doe er mee wat je wilt. Denk erover na, neem het mee en blijf als je dat wilt vooral bij je eigen standpunt.
Maar naast dat ik getrouwd ben, is er nog een punt. Een veel belangrijker punt. En dat heet mijn dochter. Ik kan haar niet zomaar in de steek laten. Ik kan niet zomaar vertrekken en haar aan haar lot overlaten. Dat zou mij tot een verschrikkelijke moeder maken. En ik weet dat ik er niet super veel van bak en ook maar wat aan het aankloten ben, maar ik besef wel dat ik haar dat niet aan kan doen. Ze verdient een liefhebbende vader èn moeder. Ze verdient een moeder die alles op alles zet om haar eigen leven op orde te krijgen en haar relatie tot zichzelf, haar partner, de wereld in het algemeen en bovenal haar dochter te herstellen.
Daar ben ik ook mee bezig, dat is wat je al die blogs al maanden lang ziet en leest. Het gevecht in mij, met mezelf. Want geloof me, je bent je eigen grootste vijand. Ik knok me door mijn twijfels heen, al komen er steeds meer bij, lijkt.
Wat zou ik graag weten wat mijn kernwaarden zijn. Ik kan van alles noemen dat er belangrijk voor me is. Manlief en dochterlief zijn de eersten die in mij opkomen. Maar dingen die mijzelf aangaan. Wat wil ik? Waar sta ik? Wat ben ik nog meer, behalve de moeder van en de vrouw van? Wat is mijn doel in het leven?
Want ik heb op het moment echt geen doel in het leven. Ik zorg voor manlief en dochter. Ik poets het huis schoon en haal geluk uit de wandelingen die ik (bijna) elke dag maak. Verder lees ik mij suf en kots de kronkels die ik daardoor in mijn koppie krijg uit over dit virtuele papier. En dat was het dan wel zo'n beetje. Niet echt iets spectaculairs. En nee, ik verwacht niet dat de geschiedenisboeken melding gaan maken van de grote Mystic M.. Noch dat ik onderdeel word van de meest geniale actie uit de 21e eeuw. Maar ik wil meer zijn. En ik weet niet hoe en wat. En daar raak ik gefrustreerd door. Ik voel me minderwaardig, ongelukkig en nutteloos. Krijg te veel tijd om op elke slak zout te leggen en elke fout tot in detail uit te lichten, op te blazen en uit te vergroten. Niet handig.
Sorry voor dit lange epistel. Verandering gaat niet zonder slag of stoot. Twijfels en verdriet horen daar ook bij. Net als negatieve gevoelens. En ik wil dit blog eerlijk, open en oprecht houden. Dus ik kost die ellende ook uit. Niet alles is altijd Koek en ei in huize M. Verre van zelfs. Maar al deze frustraties even tomeloos over het virtuele papier kunnen kwakken is wel erg fijn. Of het oplucht, geen idee. Maar ik ben het voor nu wel weer even kwijt.
Geheel de Uwe
Mystic M.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten