Lieve leukerds en leuke lieverds,
Door de jaren heen heb ik wat aan zelfreflectie gedaan.
Al vanaf dat ik een jaar of acht was ben ik voer voor psychologen, psychiaters en ander soortig zielknijper. Iedere keer weer probeer ik iets aan te passen en aan te sluiten in de maatschappij. Of het nu is omdat ik de mens in zijn algemeenheid niet begrijp -waarbij ik ondertussen sterk het vermoeden dat de rest van de wereld er ook zo over denkt- , of omdat ik te vurig en te explosief zou zijn en me meer aan moet passen. Ik ben niet assertief genoeg, ik ben te agressief. Redenen te over, ik moet mij in ieder geval aanpassen om te kunnen functioneren in de maatschappij en er geaccepteerd te worden.
Ondertussen interesseert diezelfde maatschappij mij nauwelijks meer. Als ik ondertussen iets ontdekt heb, dan is het wel dat er niks zo nep is als de gedragsregels van de maatschappij, dat slechts een enkeling zich daarin moeiteloos kan voortbewegen en dat er nog minder mensen zijn die er daadwerkelijk gelukkig in zijn. Geef mijn portie maar aan fikkie, ik ben uit gestreden. Ik heb jaren lang geprobeerd om mee te spelen met dat spelletje, heb me aangepast tot ik een ons woog en ben meegegaan in de grijze massa. De maatschappij heeft me nooit volledig opgenomen, ik was nooit gelukkig en het was in één woord saaaaaaai. Gemiddeld zijn is maximaal stom.
Ik heb mezelf al twee keer opnieuw mogen uitvinden, om te kunnen functioneren. En nu ben ik voor de derde keer het wiel aan het uitvinden. Maar dit keer anders, dit keer doe ik het enkel voor mezelf. Wat een ander vind zal mij wordt zijn. Ik ben stukjes van mezelf aan het oppoetsen wat ik jaren heb genegeerd. Stukjes waar ik nu de waarde van zie en waarvan ik jaren dacht dat men er niet op zat te wachten. Welnu, een ander zit daar inderdaad misschien niet op te wachten, maar ik wel. Ik mis dat vurige vrouwtje. Ik wil weer de vlammende phoenix zijn, met al die poëtische uitspattingen. Er zullen misschien niet veel mensen zijn die dat kunnen waarderen. Maar zij die dat kunnen waarderen zijn goud waard. En ik moet eerlijk bekennen dat ik in de 'gewone maatschappij' weinig mensen heb leren kennen in mijn 'aangepaste persoonlijkheid' die ik nou interessant vond en echt zou missen wanneer die vertrekken omdat ze de vlammende ik niet kunnen waarderen.
Klinkt dat erg egoïstisch? Misschien zelfs arrogant? Ik weet niet of dat me dan spijt of dat ik recalcitrant de neiging krijg om mijn middelvinger op te steken. Ik houd het een beetje in het midden en zeg dat het een combinatie wordt van allebei. En dat komt voort uit verdriet.
Verdriet omdat ik jaren mezelf heb ontkent. En daarmee jaren lang gezegd heb dat ik niet goed ben zoals ik ben. Wat namelijk de grootste onzin is. Iedereen is precies goed zoals hij of zij is. Er dienen alleen de juiste mensen omheen te komen staan. En dat was bij mij ook het geval. Ik hoor gewoon niet thuis tussen rijen en rijen grijze muizen. Mijn temperament hoort niet beteugelt te worden, omdat geen man me anders aan kan. Als een man mij niet aan kan, is hij blijkbaar niet mans genoeg. Hij had een dikkere huid moeten kweken, of op een andere manier zijn ego sterker moeten maken. Ik hoor niet in te binden, ik hoor een man te krijgen met een vuurvaste huid. Oftewel.. Ik hoor dan een echte man te krijgen. Niet één of ander metro-seksueel watje dat vrijwillig zijn ballen op het hakblok heeft gelegd.
Want echt, heren.. Wat is er de laatste decennia toch met jullie gebeurd? Mannen besteden wat meer tijd aan hun uiterlijk dan vroeger, prima. Maar sinds wanneer zijn jullie aan het waxen en epileren? Heerlijk dat het haar niet meer uit je oren en neus groeit, maar er is echt niks mis met borsthaar. Tegenwoordig lijkt dat allemaal te moeten verdwijnen. Ben ik nu echt nog één van de weinigen die wild wordt van borsthaar en een geheel vachtje van kin tot schaamstreek kan waarderen?
O, wacht. Ik dwaal af. Ik ga het ondertussen weer over de sexe verschillen en het gebrek daar aan hebben. Dat was de bedoeling niet. Ik was nu juist aan het vertellen dat ik allerlei trekjes van mijn oude ik terug aan het halen ben. Dingen die ik afgeleerd was, waarvan nu blijkt dat dit juist waardevol is en mij maakt tot wat ik ben. Daar hoort temperament bij dat door weinigen gewaardeerd kan worden. En nog minder mensen zullen het aan kunnen.
Maar het idiote is dus, nu ik die cursus aan het doen bij bij Tim, dat ik allerlei nieuwe informatie krijg. Ik volg zijn cursus en een hele stapel video's die hij online zet. En waar er zoveel jaar geleden tegen mij gezegd werd dat het niet gewaardeerd werd, is Tim dus juist alle vrouwen aan het aansporen om dat juist te cultiveren. Dat vrouwen juist gedrag moeten gaan vertonen, dat ik destijds liet zien.
Blijkbaar ben ik óf van de verkeerde generatie, óf liep ik iedere keer de verkeerde mannen tegen het lijf. Een combinatie van de twee is ook nog mogelijk, ik weet het niet.
Ondertussen vis ik in ieder geval mijn eigen eigenaardigheden weer terug. Ik verwelkom ze als oude vriendinnen. Ik knuffel ze, poets ze op en zet ze in het centrum van mijn karakter. Ik maak mezelf weer zoals ik ben. En dit keer ga ik van mezelf houden. Met al mijn eigenaardigheden en al mijn fouten. Die maken mij tot wat en wie ik ben... Bloedstollend mooi.
Geheel de Uwe,
Mystic M.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten