Lieve leukerds en leuke lieverds,
Dit is een brandbrief. En ik zet hem leuk online, maar eigenlijk is hij voor mijn lief.
Ik doe het echter wel online. Misschien kan een ander dan ook leren van mijn gemaakte fouten.
Misschien ga ik toch ietwat te snel met mijn veranderingen.
Zeker wat betreft de relatie, geloof ik dat manlief het niet helemaal bij kan benen. En dat hij denkt dat ik dingen van hem verwacht, die ik helemaal niet verwacht. Of in ieder geval niet zoals hij denkt dat ik ze van hem verwacht.
Ik drijf hem blijkbaar in het nauw met al mijn gesprekjes over wat ik wil en wat ik nodig heb. Dat haal ik in ieder geval wel op uit zijn verhaal.
Ik had het erover dat hij zich wat meer op moest stellen als een man. Dat ik een beetje klaar was met zijn 'Ik weet het niet" als antwoord op elke vraag die ik hem stelde. Dat ik wilde dat hij duidelijker was in wat hij wil, dat zou zeggen en ernaar handelt.
Hij krijgt er gelijk allerlei He-Man-achtige beelden bij van gespierde borstkassen en mannen die door roeien en ruiten gaan om exact te krijgen wat ze willen. Daarbij houden ze geen rekening met de wensen en behoeften van anderen en zeker niet die van een eventuele vrouw in hun leven.
Euhmmm... Nou... Nee?!
Dat wens ik niet. Ik wil gewoon niet elke keer 'dat weet ik niet' horen. En dan pas weer eens een halfbakken antwoord krijgen, als ik er nog drie keer naar gevraagd heb. Ik wil niet alleen dat er naar me geluisterd wordt, ik wil dat er daadwerkelijk iets gebeurt met de gegeven informatie.
Ik begrijp dat er niet gelijk een pasklaar antwoord is op elke vraag die ik stel. Soms zijn er vragen waar nog nooit eerder over is nagedacht. Simpelweg omdat de kwestie nooit aan de orde is gekomen, we er nooit bij stil hebben gestaan. Ik begrijp best dat er dan niet direct een antwoord is. Maar het zou fijn zijn als er dan gezegd wordt dat er over gedacht gaat worden. En dat dit dan ook gebeurt. Misschien zelf op teruggekomen wordt, zodat ik ook weet dat er wat mee gedaan is.
Wat eigen initiatief zou ook fijn zijn. Waarom ben ik steeds degene die met van alles aan komt zetten? Google is het vriendje van iedereen. Dus ook jij kunt dingen opzoeken en uitvogelen. Of het dan wat is, kom je maar op één manier achter: uitproberen. Hoe vaak zijn we nu dingen wezen proberen? Een aantal keren. En we zijn ook tot de conclusie gekomen dat er zat is dat in de theorie leuk klinkt, maar voor ons niet werkt. Dan zul je terug moeten naar de tekentafel. Niet erg, dat hoort bij het leerproces. Maar ik zou het zo leuk vinden als ook jij met ideetjes aan zou komen zetten. Ik voel me nu zo vaak een nymfomane die aan niets anders kan denken dan aan seks. (Wat ook de definitie is van een nymfomane)
Maar bovenal lief. Weet je.. Ik zou zo graag ZIEN dat je bezig bent. Het lijkt allemaal zo lethargisch en apatisch. Alsof je het allemaal wel best vindt en achterover hangt. Want vrouwlief doet toch wel al het werk. Zij neemt wel initiatief, je hoeft er enkel maar in mee te gaan. Dat stimuleert allemaal triggers naar vroeger, waar ik niets meer mee te maken wil hebben. Ik wil niet herinnert worden aan die tijd. En ik wil al helemaal niet dat het zo eindigt als toen. Daarom ben ik zo aan het hameren.
Ik verwacht niet dat de wereld in ene verandert en dat je exact brult wat wel en niet. Dat de problemen opgelost zijn, want je doet het allemaal wel even. Ik snap dat er dingen zijn waar je over na moet denken. Ik ook.
Maar datgene waarvan ik het weet, daar maak ik stapjes in. Hoe klein ook, ik ben bezig. En ik hoop dat jij dat ook ziet. En ik hoop dat dit een voorbeeld is. Je kunt toch een klein stapje zetten? Ik verwacht geen zevenmijlslaars-mega-stap. Ik hoop op een voetje. Al was het maar een voetje. Met vele voetjes kom je er vanzelf. Rustig aan. Het hoeft niet snel. Als je af en toe maar een pasje zet.
En ik hoop dat dit is voor alles wat je wilt bereiken, niet alleen wat er gebeurt in de slaapkamer. Want het is fantastisch, al dat geëxperimenteer, we moeten daar vooral mee doorgaan. Maar daar houdt het niet op. Het gaat ook om wat je verder wilt in je eigen leven, in onze relatie, wat je van mij verwacht.
Ik ben nu ook maar aan het rond rotzooien. Ik doe maar wat, in de hoop at je er tevreden mee bent. Ik heb werkelijk geen benul of je het nu fijn vindt wat ik allemaal voor je doe, op relationeel vlak, in de huishouding, in bed. Ik heb geen idee of wat ik doe überhaupt is wat je wilt, of dat ik iets heel anders voor je deed als het aan jou lag. Want je zegt dat soort dingen niet. Ik heb nog nooit gehoord dat iets wat ik (niet) doe wel of niet op jouw wensenlijst staat.
Ook weet ik niet wat jij verwacht van onze relatie, of welke energie jij er graag in wilt stoppen of juist niet. We zijn er bijna tien jaar geleden mee begonnen. Toen keken we het maar een beetje aan. We zouden wel zien waar het schip strandt. Dit is gegaan met horten en stoten, drama en succes. Een aantal keren hebben we op breken gestaan, het is ook een aantal keer bijna mis gegaan. Maar uiteindelijk kwamen we beiden tot de conclusie dit toch te willen doen.
Maar hebben we ooit uitgesproken wat we van elkaar wensen? Hebben we ooit gezegd wat er verwacht wordt?
Ik wil niet meer de enige zijn die van alles aankaart. Ik begin me onderhand een zeur te voelen, door alle gesprekken die ik begin. Alsof ik de enige ben die met dingen zit. En alsof ik de enige ben die er energie in wil steken. Alsof alles vanuit mij komt en jij er of geen interesse in hebt, of dat je het allemaal niet interessant meer vindt. Dat jij je neer hebt gelegd bij het feit dat het nu eenmaal zo is en dat het zo zal blijven. Ik weet dat het niet zo is, maar zo voelt het niet.
Je hoeft niet de stoerste en de sterkste te zijn. Je moet communiceren. En dan ook het liefste vanuit jezelf.
Geheel de Jouwe,
Mystic M. (En al die andere vrouwen)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten