Lieve leukerds en leuke lieverds,
Ik kijk mijn ogen uit, de laatste maanden. Nu ik aan mezelf werk en kijk naar de mensen om mij heen, schrik ik vaker en vaker van de eenheidsworst waar we ons met zijn allen mee omringen.
Althans, velen. Ik doe er niet aan mee. Hoe meer ik de grenzen tussen de seksen zie vervagen, hoe meer ik de behoefte krijg om mijn vrouwelijkheid te accentueren. Ik laat ondertussen elke haar die niet te definiëren is als wimper, wenkbrauw of hoofdhaar rucksichtslos verwijderen. Ik ben mezelf aan het trainen om weer vaker op hakken te lopen. Broeken vermijd ik al jaren, tenzij het om mijn looptenue gaat. Maar dat looptenue draag ik ook maar maximaal anderhalf uur per dag. Ik heb ergens een spijkerbroek, maar vraag me niet waar. Ik zal hem wel weer eens opduiken als het ècht koud wordt. En dan moet ik eerst bekijken of dat ding niet ondertussen twee maten te groot is.
Maar als ik door het centrum loop, schrik ik me rot. Mannen en vrouwen lijken uit exact dezelfde schappen hun kleren te pakken. Alles even vormeloos, even kleurloos, even ondefinieerbaar. Vrouwen lopen met opgeschoren korte coupes, mannen lopen met in ieder oor een oorbel en lijken even lang achter de spiegel te staan 's morgens als hun vriendin.
Waar is de man gebleven? Met een gladgeschoren gezicht, of een mooi verzorgde baard. De nette broek met messcherpe vouw en smetteloos overhemd, al dan niet voorzien van manchetknopen. Trek weer eens een gilet aan, haal je colbert weer eens uit de kast. Of... Laat mijn hart nog sneller kloppen. Maak er echt een driedelig kostuum van. En voeg er ook nog een pochet en hoed aan toe.
Waar is de behaarde borst van de heren heen? Waarom moeten ook zij elke maand naar de waxsalon? Wat is er mis met een vachtje? Ben ik echt de enige die nog helemaal gelukkig wordt van beharing die begint op het gezicht en dan gewoon doorloopt naar beneden?
Waar zijn de vrouwen gebleven met accentuerende rok, mooi decolleté en hakjes? Lange haren, al dan niet weggestoken in fraaie coupe. Een vleugje make-up op het gezicht. Niet te veel, dat werkt weer afschrikwekkend. Gewoon een klein beetje, om de ogen of mond te accentueren.
Begrijp mij goed. Lang niet elke man wordt gelukkig in een maatpak. Lang niet elke vrouw wordt net zo wild van man in (rok)kostuum als ik. En niet elke vrouw wordt er blij van als ze in een jurk of rok moet rond paraderen. Dat hoeft ook niet. Er zijn ook prachtige vrouwelijke broeken te koop. Maar de vervaging tussen de seksen wordt mij iets te extreem. Ik wordt er een beetje bang en moedeloos van.
Zeker wanneer ik een 'praktisch ANWB stel' tegenkom. Je kent ze vast wel. Je ziet ze meestal lopen over wandelroutes. Of ze zijn gezellig fietstochten aan het houden.
Er is niks mis met een wandeltocht en ook fietstochtjes zijn heerlijk. Maar die sekseloze stellen zouden bij wet verboden moeten worden.
Wat een ANWB-stel is? Simpel. Allebei dragen ze dezelfde praktische wandelschoenen. Ze hebben een afritsbroek in dezelfde kleur. (Ja, die dingen bestaan nog steeds. Ze zijn niet blijven hangen in de jaren '90, helaas.) Daarboven hebben ze een fleecetrui of -vest in gelijke kleur. En zelfs de kapper die ze samen bezoeken lijkt maar één coupe te kunnen knippen. Wanneer ze op de fiets zijn, heb je kans dat je alleen ziet wie het mannetje is en wie het vrouwtje door het model van de fiets. Wanneer het stel wandelt, moeten ze eerst gaan praten om de verschillen te kunnen onderscheiden. Ze zijn voorzien van hetzelfde uiterlijk en hetzelfde figuur.
Mocht jij je nog afvragen waarom ik in ene zo fanatiek ben op afvallen en mijn eigen vrouwelijkheid accentueren, dan heb je hier je antwoord. Mijn ultieme schrikbeeld is denk ik wel eindigen als een ANWB stelletje. Niets mis met wandelen. Ik doe het dagelijks. Ook van een fietstocht kan ik immens genieten. Maar de trappers van mijn fiets worden beroerd door hakschoentjes.
Geheel de Uwe,
Mystic M.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten