Lieve leukerds en leuke lieverds,
De laatste tijd schrijf ik nou niet echt meer. Ik ben me daarvan bewust. De haiku's komen ook niet echt meer online, al schrijf ik ze nog wel. Minder dan ik zou willen, maar ze komen nog wel. Ik heb alleen de kracht niet om ze online te zetten.
De depressie is behoorlijk aanwezig. En eenieder die mijn stukjes met regelmaat leest en mij een beetje kent, weet dat ik daar geregeld door gekweld word. Door therapie, de winter en een paar tegenslagen in mijn leven, zijn de poppen weer aan het dansen.
Ik zit er een beetje doorheen, eerlijk gezegd. De twijfel of ik mijn opleiding wel door moet zetten waar ik nu zit, of over moet stappen naar de universiteit. Of ik überhaupt dit van nog wel uit moet sturen, of dat ik er toch niet geschikt voor ben, omdat ik zogezegd bepaalde kwaliteiten niet beschik. En ja, kwaliteiten kun je kweken. Maar ik denk dat -gezien mijn leeftijd- zogezegd 'beter leren luisteren' er stomweg niet meer in zit.
Op de één of andere manier gaat mediteren ook niet goed. Oké, mijn meditatie-maatje is er even niet, omdat hij nu op vakantie is. Prima, ik hoop dat hij geniet. Maar al voor dat hij weg ging was mijn discipline ver te zoeken. Ik zak af en toe weg. Op gebied van meditatie, sport, zelfzorg.
Ik ga uit mijn dak tegen iedereen en alles, over de stomste en de kleinste dingen. Ik raak langzaam de grip kwijt. En ik heb het idee langzaamaan ook op de realiteit.
Op het moment kom ik niet verder dan uithouden. Kleine taken doen die voor mij liggen, kijken of ik zo vroeg en goed mogelijk mijn bed uit kan komen, mijn bed opmaken, één extra huishoudelijke taak kan doen en mijn huiswerk op tijd klaar kan hebben. Verder haak ik en luister ik boeken.
Half verzinkend in gedachten. Over vroeger, over wat er gebeurd is. En dan niet de gebeurtenis zelfs, maar de impact die het heeft gehad op mijn essentie en ervaringen. En de manier hoe het mijn keuzes heeft beïnvloed. Ik heb behoorlijk in een carrousel van pijn en stress gezeten, die invloed heeft gehad op mijn volledige belevingswereld.
Dat laat ik door EMDR nu los, met veel moeheid tot gevolg. En dus woede uitbarstingen, huilbuien en paniek. Geen idee hoe lang dit nog blijft gebeuren. En ik hoop te kunnen leren hoe ik mijn emoties moet reguleren. Geen idee hoe ik er nu mee om moet gaan. Maar ik weet niet of ik dat nog kan leren. Ooit ben je immers te oud om nog bij te leren. Om je karakter aan te passen.
Ik geef het nog niet op. Opgeven kan ik niet. Er is een klein meisje dat mij nodig heeft, dat mij ziet als voorbeeld. Maar dodelijk vermoeiend is het wel. Er komt vast een dag waarop het allemaal goedkomt. Daar ben ik van overtuigd. Maar ik weet niet wanneer. En of ik er dan nog ben om het te zien.
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten