Toeval bestaat niet?
Ik startte de computer op om dit stukje te schrijven. De tijd is 13:13, op vrijdag de dertiende. Of dat toeval is
Vandaag was mijn laatste stage-dag. En ik kreeg complimenten van de mensen (cliënten). Ze zullen me missen. Ze vonden me fijn en oprecht. Ik kon nog niet altijd goed meekomen, maar ze voelden dat datgene dat ik gaf gemeend was.
En vandaag liep sowieso wel goed, tijdens het leiden van de groep.
Waarom? Ik liet los. Ik wilde het niet meer krampachtig goed doen. Ik wist dat het klaar is, dus ik ontspande meer en nam mezelf meer mee.
Nu mag ik terug naar de tekentafel. Blijf ik op deze opleiding? Gooi ik het bijltje erbij neer? Ga ik toch mijn opleiding vervolgen op universitair niveau?
Hoe gaat mijn trauma-therapie verlopen? En mijn EMDR? Ga ik er toch nog schema-therapie bij doen?
Hoe staat het met mijn religie? Baken ik het nog verder af? Laat ik een paar sporen los en ga ik toespitsen op bijvoorbeeld de sagas, Edda en Runen? Of wil ik meer het pad van meditatie en sjamanisme/animisme op? Wat past mij het beste? De hulpverlener in mij brult al 'Waar is behoefte aan?', maar dat is de bedoeling niet. Ik vind-mocht ik deze kant op moeten blijven gaan- mijn pad wel. Ik moet het bewandelen met overtuiging. Vanuit eigen beweegredenen. En de hulpverlener mag daar wel bij varen, maar niet aan het roer zitten.
Links om of rechts om is dit wel mijn vak. Daar ben ik na vandaag wel van overtuigd. Ik heb alleen nog een hele lange weg te gaan, want ik zit mezelf in de weg. Alle strubbelingen die ik had, komen door mijn eigen onzekerheid, mijn eigen perfectionisme. De absurd hoge eisen die ik aan mezelf stel.
Eerst maar eens verslagen schrijven en vakantie vieren, terwijl de eerste therapie sessies komen.
Ik heb tot juni om te beslissen hoe en waar ik mijn opleiding vervolg en hoe ik mijn stage dus in wil richten.
Binnenkort maar eens een paar open dagen bezoeken.
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten