Lieve leukerds en leuk lieverds,
Het hebben van een crisis kan voordelen hebben.
Ja, je leest het goed. Lees hem gerust nog eens. Het hebben van een crisis kan voordelen hebben. Het ankert je namelijk uiteindelijk in je ware zijn, wanneer je naar de zingeving in de crisis zoekt. Daaruit wordt je ware identiteit geboren. Los van alle regels en moraal, de cultuur waar je in bent opgegroeid.
Omdat je door de problematiek belandt in een existentiële crisis -eender of het nu om een identiteitscrisis, een geloofscrisis, leefsituatie of een andersoortige- ga je opnieuw waarde bepalen. Kijken wat er voor jou nu essentieel is en hoe dan vorm moet krijgen.
Wanneer je dat doet vanuit de bodem van de put van jouw bestaan ontstaat er een visie die trouw is aan de kern van wie jij bent. Niet beïnvloed door de mening van een ander, waarde van een omgeving en ga zo maar door. Dat werkt, omdat het je kern is, dan weer door op hoe jij je overtuiging uitdraagt. Daar zit je ware zingeving.
In die put ontstaat je zingeving en daarbij je kernpunt. De absolute Noorderster in jouw bestaan, Je ankerpunt, je ijkpunt. In die crisis wordt je gestript van alle overbodige onzin die je ooit meekreeg en die niet op jou van toepassing is. Je komt terecht in je basis van waaruit jij je levenswerk kunt gaan doen. Datgene waar jij daadwerkelijk bij kunt floreren. Niet datgene waarvan je familie, vrienden, cultuur en dergelijke wil dat jij je ernaar conformeert. Je zult je altijd een beetje aan moeten passen. Maar een crisis leert dat jij je veel minder aan hoeft te passen dan je omgeving je in eerste instantie wil doen geloven.
In je kern kom je onder andere door crisis. En daar wordt een plek gecreëerd van verbinding in jou met je omgeving, jezelf en eventueel een hogere macht. (Vul bij hogere macht in wat voor jou van toepassing is; de Kosmos, het Al, God/Goden/Godinnen) Daar kun je altijd bij terugkeren. Het heeft je immers je zielenzin gegeven, je ware roeping. Dus wanneer je verward raakt in overbodige rompslomp, kun je daar altijd naartoe terug.
Zo'n crisis is niet leuk. Het zou fijn zijn wanneer je de lessen lieflijker zou kunnen leren.
Maar wanneer je eenmaal in zo'n crisis zit, kun je er veel meer uithalen dan enkel een helingsproces voor trauma, verlies en/of pijn.
Goed. Dit stukje had ik gister in mijn kladblock geschreven.
Mede omdat ik nu eindelijk doorheb waarom ik dit jaar een paar vrienden ben kwijtgeraakt met alle plannen die erbij kwamen. Buiten veel verdriet raakte ik in een crisis met betrekking op mijn religie en mijn hoger zijn. Wat doe ik fout? En hoe moet ik dit aanpassen?
Het is onderdeel van mijn leerproces. Ik moet dit onder andere door om een goed begeleider te worden. Wanneer ik weet hoe het i s om meermalen door zo'n crisis te gaan, kan ik mijn cliënten beter begrijpen. Door deze crisis te doorgaan, stripte ik nog meer van de overbodige BS die mij tegenhoudt in mijn leven.
Één van die overbodige overtuigingen: Ik moet nuttig zijn. Dat uitte zich vooral in mijn hobby's. Al mijn hobby's vind ik fantastisch om te doen. Maar ze zijn allemaal nuttig. D&D is om te verbinden, koken en bakken lijkt me logisch, haken en breien is handig voor (warme) kleding.
Schrijven deed ik enkel nog maar in crisis of om mensen van dienst te kunnen zijn in uiten. Voor de lol deed ik het zelden meer. Borduren vond ik leuk, vind ik leuk, maar deed ik niet want het heeft nergens toegevoegde waarde. Daarmee kon ik dus niet laten zien waarom ik het waard was om van te houden. Waarom je mij in je clubje moet willen hebben.
Ja, ik weet het: Hoezo minderwaardigheidscomplex? Je bent het waard om van te houden, gewoon om wie je bent. Maar in mij blauwdruk was zo ingeprent dat ik vergeving moet vragen, dat alles nut moet hebben. Mijn respijt en vergeving heb ik al verspeeld omdat ik gehandicapt ben. Dus ik kan maar beter verder alles perfect doen, een uitmuntend karakter hebben en nergens meer voor overlast zorgen.
Niet te doen, kan ik je zeggen. Je wordt er zwaar depressief van. Wat ook niet mag, dus compenseren die hap! (Zie je het vicieuze cirkeltje?) De druk wordt te hoog, de boel klap en dus ruzie Vaak met hen die je juist liefhebt.
Ook mij is dit weer overkomen. Maar ik ben nu dus gaan kijken naar hoe ik al de pijn, het verdriet, de rouw, kan ombuigen. Ombuigen tot iets waar ik iets mee kan. En wat ik ervan kan leren. Les één: Doe weer eens iets voor de lol. Niet omdat het nut heeft.
Dus ik had zo'n twee maanden geleden een borduurpakket besteld. Gewoon, omdat ik borduren leuk vind. Gewoon leuk.
Het heeft nog geduurd voordat ik dan eindelijk begon. Een intern schuldgevoel. Maar ik ben begonnen.
Het duurt nog een eeuw voordat het af is. Maar dat maakt niet uit. Ik doe het. Net zoals dat ik van de week weer eens door de kamer danste, in mijn eentje. Omdat ik het leuk vind. En dat het er dan niet meer uitziet door die manke poot die de boel torpedeert... Jammer dan. Nergens staat dat je perfect moet zijn om te mogen dansen, noch dat je het moet kunnen. Ik kan niet dansen. Maar ik vind het leuk. En daarom doe ik het.
Dank je wel existentiële crisis. Ik kan niet wachten tot je voorbij bent, maar ben je eeuwig dankbaar voor deze les.
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten