Lieve leukerds en leuke lieverds,
Ik wil vliegen. En niet meer alleen maar opstijgen uit mijn eigen as.
Begrijp me goed. Die feniks staat echt niet voor de show op mijn arm. Die tatoeage is een groot goed. Ik ben er trots op, zou hem er morgen weer op laten zetten. Maar ik hoop niet meer te hoeven opstijgen. Ik wil vliegen.
Ik zou zo graag willen vliegen. Geen rondjes meer draaien, gelimiteerd en bekneld. Maar vliegen zonder de spijlen van een grote gouden kooi. De lucht in, hoger en hoger. Voorbij de grenzen van limitatie, dwars door alle verlangens heen. Naar daar waar ware rust en vrede heersen.
Daar waar de draken hun hete adem door het universum blazen. Daar waar de duisternis zoveel tinten kent, dat ik er duizend gedichten over kan schrijven. En dan nog doe ik de grootsheid maar een fractie gratie. Dan nog is het niet meer dan gestotter. Want het lijkt enkel duisternis. In feiten is het een ware krachtsuitbarsting van gelukzaligheid, transcendente wijsheid, kleurenpracht, verbinding en nederige aanbidding. In volle glorie, in ultieme gratie.
Daar waar de stem klinkt van de ander, uit mijn eigen mond. Een eenheid van ziel, geest, verstand en lichaam. In een eeuwigdurende dans, die toch niet langer duurt dan een tel. En dat alles in het diepste van de essentie, die zich schuilhoudt in de kosmos.
Ik vertel denk ik omslachtig dat ik mijn leven anders wil. Dat ik moe ben van het kringetje waarin ik iets opbouw, een tijd gelukkig ben, om dan te mogen toekijken hoe alles weer met de grond gelijk wordt gemaakt. En ik kan weer de brokstukken bij elkaar brengen.
Daar ben ik wel een beetje klaar mee. Dat wil ik niet meer. Ik wil zo graag terug naar de bron. Datgene afmaken waar ik hiervoor ben gekomen. En wanneer dat af is en ik terug mag, helemaal niet meer terugkeren. Het is klaar, het is af.
Mijn ziel is moe. Mijn ziel wil uitstijgen boven de einder. En ik wil mee.
Geheel de Uwe,
Mystic M.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten