Lieve leukerds en leuke lieverds,
Het blijf vallen, huilen en weer opstaan.
Nu is mijn lijf eindelijk weer een beetje op de rit. (Ben in de tussentijd ook nog een kleine week goed ziek geweest) Maar dan komt het volgende weer.
Stage regelen heeft wat lucht gekregen. Ik heb een lerares in weten te schakelen die mij een beetje helpt. En een maat van mij kijkt of hij gegevens kan vinden voor me. Ik blijk een plek te zoeken in een instantie waar hij werkt. Nou, een halve kruiwagen is nooit weg, dus ik hoop een beetje extra informatie te krijgen.
Maar tegelijkertijd valt er nog steeds van alles in duigen. Mijn relatie ligt nog steeds in het slob, mijn obsessie (want dat is het wel een beetje) voor een ander is niet beter. Het heen-en-weer spelletje is echter nu wel een beetje over. Waar hij tot twee a drie weken geleden nog leuke foto's stuurde, was hij later weer afstandelijk. En ik kwam er via via achter dat meneer ondertussen een vriendin heeft, die ook al half bij hem woont.
Het verbaasd me niet. In de afgelopen maanden kwam ik haar aanwezigheid al geregeld tegen. En het gekke is, dat ik het hem nog oprecht gun ook. Van iemand houden betekent immers dat je het beste wenst voor die ander. Ook als het betekent dat hij of zij niet met jou wil zijn.
Maar een beetje wrang is het wel. Ik wilde mijn hele leven niets liever dan gewoon zijn bij iemand waar ik mezelf kan zijn. Waarmee ik stil kan zijn, tegen wie ik rebbelen kan. Meerdere keren dacht ik die persoon gevonden te hebben. En ergens is er nog steeds iets van hoop dat het goed komt in mijn huidige relatie.
Maar aan de andere kant heb ik het opgegeven. Het lijkt niet voor mij te zijn weggelegd.
Nog steeds hoop ik dat ik ooit sereen zal zijn. Dat verlangen en de jacht naar geluk oplossen in een wolk van gewoon zijn, gewaarwording. Dat zit meer op een middellijn, waardoor de wereld wat minder makkelijk overrompelt. Als je niet continu op zoek bent naar geluk, ben je immers ook niet zo vaak teleurgesteld.
Nu nog uitvogelen hoe ik dat doe.
Geheel de Uwe,
Mystic M
