Ze schrijft.
Gedichten verhalen en een enkel lied. Zoals ze zelf zegt: Geef mij een pen, papier en een onderwerp. Ik schrijf het voor je, zet het in elkaar en voer het voor je op.
Zelf zingen doet ze.
Echt vals is het niet. Als ze is warm gedraaid en de schaamte voorbij, is het best om aan te horen. Je hoort emotie. Een koningin van het drama. En dat roert. Al moet ze haar gewone baan niet opgeven.
Ze luistert muziek.
Jazz, klassiek. Nederrock, minimal music. Maar ook wat zij Epic Goth noemt.
Ze heeft het over Rhapsody, Clan of Ximox, Sirenia.
Er begint mij pas wat te dagen wanneer ze praat over Rammstein en After Forever. Maar die laatste vindt zij niet goed meer, sinds ze in de hitlijsten hebben gestaan. Dat is volgens haar niet puur meer. Het is volgens haar verworden tot 'Efteling Gothic'. Voor pandaberen. ('Je weet wel,' zegt ze. 'Van die pubers met witte gezichten, die hun mond en ogen helemaal zwart maken. Het zijn net panda's'.)
En terwijl ik op het ene moment Marillon Manson zijn versie van 'Tainted Love' hoor krijten, laat ze vijf minuten later Herman van Veen zijn 'Cirkels' zingen of 'Wie heeft de zon uit jou gezicht gehaald'.
Ze is een Beethoven fanate, en laat zijn piano regelmatig door het hout van het huis resoneren. Warm en diep. Doordringend. En je hoort de snikken in haar stem, als ze geconcentreerd luistert.
Volgens mij, is ze verliefd op zijn ziel. (O, hoe graag zou ik zijn genialiteit willen evenaren. En haar adoratie krijgen.)
Ze leest.
Nee! Lezen noem je het niet meer. Ze VERSLIND boeken. Wanneer ik met moeite een stripboek op heb weten te pakken, is zij drie titels verder. Zij zuigt de informatie op als een spons. En laat het niet meer los.
Ze weet de vreemdste dingen.
Uren kan zij oreren, over de zin van verschillende kleuren in je leven. De betekenis van de kleur wit, in verschillende culturen.
Dat dingen die in onze westerse cultuur als negatief worden bestempeld, in andere culturen aan de orde van de dag zijn. Positief en puur. In haar ogen dan.
Ik begrijp het niet. En vraag mij iedere keer weer af waar ze: A: de informatie vandaan haalt; en B: hoe ze dat in vredesnaam onthoudt.
Maar het luikje gaat open, bij de meest vreemde onderwerpen.
Je zegt iets en je ziet haar kijken. Langzaam zegt ze: 'Wist je dat.." En dat is het startsein. Er komt een stroom aan informatie, die ze ongenadig over je heen gooit. Gelukkig verwacht ze niet, dat ik het ook allemaal onthoud.
Ze duikt in talen.
Recent heeft ze een cursus Latijn gedaan aan de Open Universiteit te Amstelveen. Als je haar vraagt waarom, zegt ze simpel dat het leuk is. Interessant, de basis van onze democratie.
'Wist je dat onze huidige democratie is gebaseerd op de ideëen van de Grieken en de doortastendheid van de Romeinen?'
En weer een stortvloed. Over het feit dat de meeste talen in Europa hun oorsprong vinden in Latijn. Dat Spaans, Frans, Italiaans en Portugees is ontstaan uit het dialect van de Romeinse soldaten.
Daar gaat ze weer.
En straks wil ze overstappen op mythologie. Dat is iets makkelijker dan Latijn. En ligt in het verlengde van haar religie. Waar ik echt niets van begrijp.
Ze is op en top vrouw.
Ik heb haar al horen lopen tieren. Zeggen durft ze het niet, maar ze ergert zich stijf. Niet iedereen doet het licht in de wc uit. Dat vindt ze verspilling van energie. En als je vraagt waarom ze zich zo druk maakt, begint ze een tirade over het milieu en verkwisting van geld. Haar geld, want het werkt collectief.
Volgens haar moet men eens na gaan denken. Over dat onze kleinkinderen misschien ook kikkers willen zien. En dan in een sloot, niet het museum.
Ook vindt ze het niet leuk dat er bijna niemand schoon maakt. Dat zij steeds staat te poetsen.
Ze tiert.
Over de wereld in het algemeen.
Dat de politie niet eerlijk is. En degenen die wereld domineren.
Ze beginnen met idealen, maar worden corrupt zodra ze aan het regeren slaan. Ze kan uren praten over politieke partijen.
En om het onrecht dat haar omgeving wordt aangedaan.
De ex van haar zus, die -in haar ogen- oneerlijke dingen zegt. Dingen die niet waar zijn. Of een verdraait beeld weergeven van de werkelijkheid.
Een ex van haar, van jaren terug. Hij kan haar niet los laten en gooit van alles naar haar hoofd. Ze reageert niet op zijn berichten. Maar van binnen kookt ze. En het verteert haar, de wroeging.
O hoe groot haar verlangen, om met rust te worden gelaten. Maar ze weet, dat als ze reageert, al het oude zeer wordt opgerakeld.
Dus ze reageert niet. En laat het verdriet teren, in haar hart. Ze is bang. Bang dat hij haar nooit met rust zal laten.
Daarnaast is ze een beetje verdrietig.
Ze heeft nog steeds geen oven. Want haar huisje is nog steeds niet uitgeruimd. En dus heeft ze geen plek.
Ze heeft er geen energie voor om op te ruimen, of haar prioriteiten liggen anders.
Wanneer ze met geliefden is, wil ze hen niet opzadelen met klusjes en vragen of ze haar willen helpen met versjouwen. Ze verwend ze liever. Geeft hen liever, wat ze zelf zo graag zou willen ontvangen.
Maar dat oventje knaagt. De geur van rijzende appeltaart. De gelukzalige gezichten van mensen, die haar 'vlammetjes' eten als uitgehongerde honden.
En in haar zwierige jurken, in stijl en kleur zo veranderlijk als het weer, zingt haar ziel wanneer iedereen smult van haar keuken. Het is simpel. Absoluut niet moeilijk. Lang duurt het ook niet, voordat het klaar is. Maar ze stopt er aandacht in en liefde. Zij verstaat als geen ander, dat de liefde van de man door de man gaat. Over 40 jaar is ze misschien grijs en gerimpeld. Maar zij bezit ergens een schoonheid, die nooit zal stoppen met stralen. Die ster wordt groter en groter. Want ze wordt beter en beter. En zij straalt wel.
Ze is soms neerslachtig.
Ze kan het uren hebben, over diegenen die haar verlaten hebben. Of het nu uitgedoofde vriendschappen zijn of doden, ze heeft het over ze.
Begrijp me goed. Ze spreekt over hen met liefde. Er is weinig wrok te vinden in haar stem. Enkel een teruggehouden traan, omdat ze hen zo mist.
Daaruit kun je ophalen, dat ze veel hecht aan wezens: Haar kat, haar vrienden. Ze geeft zichzelf compleet. En verwacht ook een beetje dat dat ook terug komt.
Ze WEET wel ,dat het niet altijd zo kan werken. Maar dat zijn voor haar geen echte vriendschappen. Dat laat ze makkelijker los. Dat zijn volgens haar kennissen. En dat zijn enkel passanten in je leven. Die moet je loslaten. En er enkel van genieten, zolang ze er zijn.
Je huurt hun kameraadschap. Haal er uit wat er in zit, zonder egoïstisch of narcistisch te zijn.
Goed. Hoe lang heb ik nu over haar zitten schrijven? Geen idee.
Ik weet wel, dat ik haar niet begrijp. Hoe meer ze vertelt, hoe vager ze wordt.
Ik kan me voorstellen, dat ze het moeilijk vindt. Ze is niet gek. En ze wil mee doen in de maatschappij.
Maar ze is anders. Ze wil zich wel iets aanpassen, maar niet zichzelf verliezen. Geld maakt haar niet gelukkig.
En dat moet ze ook niet doen, dat verliezen. Want ondanks dat ik haar niet begrijp, is ze fascinerend. Ze zit vol passie. In alles wat ze doet. Ze is hartstochtelijk. Een ander woord is er niet voor.
En daarom benijd ik de man, die haar in zijn bed vindt. Ik zou wat graag een nacht met hem ruilen. Ze moet onverzadigbaar zijn. Niet te temmen. Want ook daar moet ze alles geven. En een enkele keer hoor ik haar.
Al heb ik ook van haar begrepen, dat ze ook een hoop ellende kent met mannen. Mannen die haar 'nee' niet helemaal begrepen. Laat ik het maar zo zeggen.
Daarom is ze in een huis vol mannen gaan wonen. Onder haar gevleugelde gezegde: 'Verzamel wat je vreest'. We leven in een huis met mannen. Ze wil haar angsten overwinnen. Een aparte aanpak. Maar het lijkt te werken.
Maar ik sluit mijn deur. En ik kijk naar het sport-kanaal. Ze zit in de kamer naast mij. Soms te grienen van ellende. Maar haar aanspreken durf ik niet. Te vurig.
En bezet.
En begrijpen? Dat doe ik haar niet.
