Noodoproep

Makkelijk is het niet. Dat weet ik ook wel. Maar de tijd tikt door. Vier november komt met rasse schreden dichterbij.

Ik las je blogs door, van de week. De beloftes die je erin gedaan had, de verlangens die je uitsprak.

De stukjes breken allemaal mijn hart. Het was zo mooi wat wij hadden. Ik mis het zo. Het ziekelijk verlangen naar jou aanraking. De passie, de hartstocht. De humor, hoe je me aan het lachen maakte. Ik zou dat zo graag terug willen.

En ik denk dat jij het ook mist. Dat zie ik in al die stukjes. En je houdt van me. Daar twijfel ik geen moment aan.

Maar toch lijkt het niet afdoende. De passie is omgeslagen in passiviteit. En mijn keel wordt dichtgeknepen. Ik verlang niet naar je. Ik bewijs, eerlijk gezegd, een aantal diensten. Omdat ik je partner nu eenmaal ben. Ik ben meegaand. En ik kan niet goed weigeren. Ik ben een pleaser en ik heb nu eenmaal bewijsdrang. Ik geef je dus je zin.

En wat er ook gebeurt, ik wil dat je goed over me denkt. Zodat jij in de toekomst verder kunt gaan en weer opnieuw gelukkig wordt in de liefde. Dat verdien je, dat moet.

Voor mezelf weet ik het niet. Ik ben bang om alleen te zijn. Daar ben ik nu wel achter. Ik wil dat niet, weet me geen raad. Ik kan niet volgen, moet mijn eigen beslissingen nemen.

En laten we eerlijk zijn... Mij moet af en toe de waarheid gezegd worden. Ik moet iemand om me heen hebben die me af en toe goed de neus tussen de oren zet.

Vlammen is leuk, maar zonder een leidraad ben ik een ongeleid projectiel op de weg van zelfdestructie. 

Maar ik vrees dat jij niet kunt geven wat er nodig is. Jij bent te zachtaardig. Je staat erbij te kijken en zegt dat je vindt dat ik rustiger moet doen. Ja leuk.. Maar hoe dan? Stuur mij, leid mij naar dat baken van kalmte.

Je kunt het niet, of je wilt het niet. ik weet niet wat er aan de hand is. Maar jij krijgt het niet voor elkaar. En ik merk dat ik dat wel nodig heb. Ik heb een leider nodig. Hij moet de baas zijn, maar het niet spelen.

Ik wilde zo graag dat jij dat was. Ik wilde zo graag bij je horen. Dat ik geaccepteerd heb dat mijn plek gedeeld moest worden. Gedeeld met haar. Omdat ze nog speelt in jou leven, dat van je familie.

Ik accepteerde dat je bepaalde dingen niet deed. Omdat ik jou wilde. En liever accepteerde dan dat het stuk zou gaan.

Dat breekt nu op. Het is mijn fout dat ik er nooit iets over gezegd heb. Of ervoor gekozen heb het maar zo te laten, voor de vrede.

Jouw fout is dat je er niet was. Niet met de kindjes, nauwelijks dat mijn tante overleed (jij wilde het toen uit maken). En eerlijk gezegd kon ik je niet meer toelaten bij het overlijden van mijn vader. Ik ben het vertrouwen kwijt.

Liefde is prikkeldraad. En ik heb het gevoel dat ik op cruciale momenten alleen in het prikkeldraad heb gestaan. Jij was weg. Kwam pas weer terug wanneer de lucht geklaard was.

Dat deed me meer pijn, dan de dood en sich. Voor mijn gevoel heb jij mij voor dood achter gelaten. En ik werd niet eens netjes ter aarde besteld. Ik mocht het zelf uitzwemmen. Mocht mijn eigen crematie regelen.

Je hebt nog iets meer dan een maand, niet meer draakje van me. Een maand om mij te heroveren.

Ik weet dat het moeilijk is. Ik weet dat het hard is. Niet leuk om te horen. En het zal me niet verbazen als jij nu het idee hebt dat je in het prikkeldraad staat, alleen. En dan moet ik eerlijk bekennen: Dat is ook zo. Maar ik denk dat het een stukje makkelijker is. Want ik praat nog tegen je. En ik laat je niet helemaal alleen.

Je zult er doorheen moeten, hagedisje. Kom mij halen. Of laat mij los.

Want ik lig te spartelen en ga dood. Maar mijn hart blijft maar slaan. Steek het vuur aan, of trek de stekker eruit. Maar laat dat gevoel van ziekte in mijn lijf verdwijnen.

Jezelf

Ik wil geen prins in glimmend harnas. 

Noch een witte schimmel. 

Geen grootse daden, grote beloften. 

Uiterlijke schijn boeit mij niet. 

Dat klinkt leuk in een sprookje. 

Is slechts voor enkele gevallen waar. 

Kom in je vale spijkerbroek, 

Of je overhemd half open met verwarde haren. 

In kleine tweedehands auto, 

Voor mijn part op je mountainbike,

Of met het openbaar vervoer.. 

Wees eerlijk en oprecht, 

Dat je belofte waarheid is.

Wees positief, maak mij aan het lachen,

Wees begaan met je omgeving.

De weg naar mijn hart is geplaveid, 

Over wegen van rechtvaardigheid.

Durf mij de waarheid te zeggen,

En corrigeer mij af en toe.

Wees open, wees geïnteresseerd. 

Dol op cake en appeltaart. 

En wees bovenal.... 

Jezelf.

Tijd te overdenken.

Wat opvalt:

Jaren lang heb ik geprobeerd om iets niet te zijn, wat er wel in zit.

En nu komt op mijn  werk die oude, misschien wat ouderwetse trek weer omhoog.

Ik heb me jaren lang geschaamd voor het feit dat ik best een verzorgend type ben. Een carriëre heeft nooit hoog op mijn verlanglijst gestaan. Laat mij maar een aantal uren werken in de week als receptioniste. Vervolgens ga ik thuis lekker mijn gedichten en verhalen schrijven. (Die ik nog steeds graag uit zou willen geven.)

Rond een uur of 17.30 duik ik de keuken in, koken. En rond 18.00 huppel ik naar de voordeur. Want manlief komt thuis dus er kan gevraagd worden hoe zijn dag was.

Met liefde zal ik zijn eten koken. En zelfs die vijf overhemden per week zal ik strijken. En ik heb een hekel aan strijken, dat wil je niet weten. Of nog erger: persen. En braaf zal ik alle vijf zijn broeken persen. En de hele handel eens per zoveel tijd naar de stomerij brengen. En hem steunen in de opbouw van zijn carriëre. Ik zal naast hem staan en stralend doen wat daarvoor nodig is.

Als hij maar begrijpt dat ik een eigen persoon ben. Die het leuk vindt om te vertroetelen, maar het ook heerlijk vindt verzorgd te worden. Die het fijn vindt haar eigen mening te hebben. En daar fel over kan discussiëren.

Begrijpt dat ik een vurig karakter heb, dat je niet moet willen temmen. Stuur het hooguit af en toe een beetje bij. Zeker wanneer ik in emoties blijf hangen.

Ik ben die stoere meid met een eigen mening, dol op snelle auto's, motoren, whiskey en bier. Die erger kan schelden en seksistischer opmerkingen kan maken dan de meeste mannen. Luistert naar Rammstein en Iron Maiden.

Om vervolgens te breien, haken, borduren en naaien, terwijl in de oven een appeltaart staat te garen.

En mijn guilty pleisure is nog altijd Guus Meeuwis. Zijn cd ben ik kwijt, maar ik kan nog aardig wat mee zingen.

Probleem is/was altijd dat ik mensen tegen kwam die of de verzorgster wilden, of de rock-chick. En de andere kant moest dan wijken. Vaak wilde men de vurige vogel temmen.

En ik wil niet in een kooi. Ik wil vrijheid. Vrij om te gaan waar ik wil. Dan zal ik altijd landen in zijn armen, want hij geeft me de ruimte mezelf te zijn.

Maar alsjeblieft..... Mag ik alsjeblieft allebei zijn? En de rock-chick en het verzorgstertje dat naast haar man wil staan. Ik ben gewoon een vurig meisje dat volgzaam is en ondersteunend, maar een eigen mening heeft. En ik heb zoveel te bieden aan hen die dat accepteren.

Echt niet alleen als geliefde. Ook als vriendin, kennis, collega en wat ik al nog meer kan zijn voor jou.

Zo. Even een stukje zelfinzicht vergaard tijdens mijn vakantie.