Guilty pleasures.
Begint gelijk goed. Vind je ook niet?
Om mij heen hoor ik mensen er wel eens over. Giebelend geven vrouwen toe dat iets een ‘guilty pleasure’ van ze is.
Intern trek ik altijd een wenkbrauw op, als ik dat hoor. Al hoop ik dat altijd te kunnen verbergen. Want ik vraag me altijd ten zeerste af wat dat dan precies is?
Geef je geen geld aan de collectant aan de deur, zodat je voor jezelf een extra fles Pinotage of Cabernet Sauvignon kunt kopen? Sla je die werkvakantie naar Siërra Leonne om een waterput te slaan, die geregeld wordt via je werk, af omdat je de vlucht naar de bestemming zelf moet betalen en liever een tweede IPad of tablat koopt?
Dat zijn dan tenminste guilty pleasures. In mijn ogen wel. (Ik kan me aan deze twee geneugten helaas niet schuldig gaan maken, geen geld voor.)
Nee. Giebelend wordt toegegeven dat het kleuren van kleurplaten nog steeds een hobby is. Of dat er nog steeds gekeken wordt naar de Smurfen, of naar animatie films. Wanneer er alcohol in het spel is en de tongen zijn los, wil een enkele wilde dame nog wel eens toegeven toch echt blij te zijn met die fluffy handboeien in de slaapkamer.
Als jij het inkleuren van kleurplaten leuk vindt. Schreeuw dat dan van de daken. Zodat iedereen overal en nergens kleurplaten voor je mee neemt. Scheelt weer kleurboeken kopen. En het geld dat je dan uitspaart kun je gebruiken voor die eerder genoemde fles of Tablat.
De Smurfen schoppen kont. Al zul je er wel voor in de stemming moeten zijn.
En het nadeel aan die fluffy boeien is dat ze erg snel stuk gaan. Maar hé. We zijn allemaal volwassen. En we weten allemaal dat kinderen niet gebracht worden door de ooievaar. Er is niets mis met het willen laten opbloeien van je slaapkamer activiteiten.
Ik noem dat geen guilty pleasures. Ik noem dat hobby’s. En het gekste dat er is, is dat iemand zich zou moeten schamen voor datgene dat hij of zij het liefste doet.
Iemand heeft ooit beschaamd aan mij erkend te houden van Wolter Kroes en Dries Roelvink. Ook dat is geen guilty pleasure. Hooguit getuigde dat van een voorliefde voor slechte muziek.
Ik zou ook eerlijk gezegd niet weten wat mijn guilty pleasure zou moeten zijn. Muziek die anders is dan al het andere dat ik draai?
Toegegeven. Het staat erg raar in het rijtje. The Cure, Blind Guarian, Rhapsody, L’Ammee Immortelle, Metallica, Rammstein…. Guus Meeuwis?
Ik zie door het flikkerende scherm heen dat de eerste bands die ik noem je niets zeggen. Bij Metallica en Rammstein begint er een bel te rinkelen. En ja, dan gaat de wenkbrauw omhoog omdat de overschakeling van Rammstein naar Guusje erg vreemd te noemen is. Niet iets dat je zou verwachten.
Ook vreemd: De afwas is gedaan, in de oven staat een taart te garen en Mystic zit op de bank een beanie te haken of te breien, terwijl ze meebrult met Rammstein. Nee, dat voldoet inderdaad niet aan het standaard beeld.
Is dat iets waar ik me dan voor moet schamen? Is dat dan een guilty pleasure? Of is dat gewoon een extra twist, die mij maakt tot wat ik ben? De rockchick, met haar rare uitstapjes. Het verzorgstertje, die het iedereen naar de zin wil maken. De vrouw met haar eigen mening, die naast haar man wil staan en zijn overhemden wil strijken. De chique dame in haar pakje, genietend van Beethoven.
Ik schaam me niet voor alle kleine, aparte pleziertjes die ik heb. Ik geniet met volle teugen. En dat mag je zien. Dan weet je tenminste wie ik ben.
Ik ben één grote guilty pleasure. Maar hé…. Als het goed is, is dat nu juist wat men zo leuk aan mij vindt.
Begint gelijk goed. Vind je ook niet?
Om mij heen hoor ik mensen er wel eens over. Giebelend geven vrouwen toe dat iets een ‘guilty pleasure’ van ze is.
Intern trek ik altijd een wenkbrauw op, als ik dat hoor. Al hoop ik dat altijd te kunnen verbergen. Want ik vraag me altijd ten zeerste af wat dat dan precies is?
Geef je geen geld aan de collectant aan de deur, zodat je voor jezelf een extra fles Pinotage of Cabernet Sauvignon kunt kopen? Sla je die werkvakantie naar Siërra Leonne om een waterput te slaan, die geregeld wordt via je werk, af omdat je de vlucht naar de bestemming zelf moet betalen en liever een tweede IPad of tablat koopt?
Dat zijn dan tenminste guilty pleasures. In mijn ogen wel. (Ik kan me aan deze twee geneugten helaas niet schuldig gaan maken, geen geld voor.)
Nee. Giebelend wordt toegegeven dat het kleuren van kleurplaten nog steeds een hobby is. Of dat er nog steeds gekeken wordt naar de Smurfen, of naar animatie films. Wanneer er alcohol in het spel is en de tongen zijn los, wil een enkele wilde dame nog wel eens toegeven toch echt blij te zijn met die fluffy handboeien in de slaapkamer.
Als jij het inkleuren van kleurplaten leuk vindt. Schreeuw dat dan van de daken. Zodat iedereen overal en nergens kleurplaten voor je mee neemt. Scheelt weer kleurboeken kopen. En het geld dat je dan uitspaart kun je gebruiken voor die eerder genoemde fles of Tablat.
De Smurfen schoppen kont. Al zul je er wel voor in de stemming moeten zijn.
En het nadeel aan die fluffy boeien is dat ze erg snel stuk gaan. Maar hé. We zijn allemaal volwassen. En we weten allemaal dat kinderen niet gebracht worden door de ooievaar. Er is niets mis met het willen laten opbloeien van je slaapkamer activiteiten.
Ik noem dat geen guilty pleasures. Ik noem dat hobby’s. En het gekste dat er is, is dat iemand zich zou moeten schamen voor datgene dat hij of zij het liefste doet.
Iemand heeft ooit beschaamd aan mij erkend te houden van Wolter Kroes en Dries Roelvink. Ook dat is geen guilty pleasure. Hooguit getuigde dat van een voorliefde voor slechte muziek.
Ik zou ook eerlijk gezegd niet weten wat mijn guilty pleasure zou moeten zijn. Muziek die anders is dan al het andere dat ik draai?
Toegegeven. Het staat erg raar in het rijtje. The Cure, Blind Guarian, Rhapsody, L’Ammee Immortelle, Metallica, Rammstein…. Guus Meeuwis?
Ik zie door het flikkerende scherm heen dat de eerste bands die ik noem je niets zeggen. Bij Metallica en Rammstein begint er een bel te rinkelen. En ja, dan gaat de wenkbrauw omhoog omdat de overschakeling van Rammstein naar Guusje erg vreemd te noemen is. Niet iets dat je zou verwachten.
Ook vreemd: De afwas is gedaan, in de oven staat een taart te garen en Mystic zit op de bank een beanie te haken of te breien, terwijl ze meebrult met Rammstein. Nee, dat voldoet inderdaad niet aan het standaard beeld.
Is dat iets waar ik me dan voor moet schamen? Is dat dan een guilty pleasure? Of is dat gewoon een extra twist, die mij maakt tot wat ik ben? De rockchick, met haar rare uitstapjes. Het verzorgstertje, die het iedereen naar de zin wil maken. De vrouw met haar eigen mening, die naast haar man wil staan en zijn overhemden wil strijken. De chique dame in haar pakje, genietend van Beethoven.
Ik schaam me niet voor alle kleine, aparte pleziertjes die ik heb. Ik geniet met volle teugen. En dat mag je zien. Dan weet je tenminste wie ik ben.
Ik ben één grote guilty pleasure. Maar hé…. Als het goed is, is dat nu juist wat men zo leuk aan mij vindt.
