Niet echt mijn dag.
Gebeld met mams. Verteld wat er de afgelopen twee jaar gebeurd is. En dat ik het niet zo goed kan in mijn eentje. Maar ik word wel gedwongen het alleen te doen.
Emoties denderen als een rollercoaster door me heen. Alles wat me lief is, glijd als los zand uit mijn handen.
Als iets je lief is, laat het dan los. Als het bij je hoort, komt het terug. Komt het niet terug, dan is het nooit van jouw geweest.
Zegt een spreekwoord.
Leuk hoor. En ondertussen heb ik bijna niets meer.
Ik maak er maar grapjes van. Ondanks dat het om te grienen is. Aan een huilebalk heb je immers niets. En aan een sterke Maartje heb je wel wat. Daar kun je op bouwen. En misschien iets nieuws opbouwen.
Maar nu zit ik me even ellendig te voelen. En super alleen.
Geen idee of dat terecht is. Vind ook niet dat ik me daarover hoef te verantwoorden. Iets in mij zegt: Ga er maar aan staan. Doe het me maar na. En doe het dan maar beter.
Maar dat is ook weer zo opstandig. En niet eerlijk aan hen die wel met me meevoelen. Of in ieder geval hun best doen. Denk echter wel dat het gevoel begrijpelijk zal zijn.
Mijn vader zei vroeger dat hij zeker wist dat ik zou trouwen. Mijn antwoord waren altijd dezelfde twee opmerkingen :
1: Ik hoop dan maar dat manlief van groen houdt. Want hij krijgt een groene bruid.
2: In welk leven dat je dat voor mij bedacht pa?
Maar nog even volhouden. Alles komt goed.
We zeggen alleen niet in welk leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten