Bedel-plaatjes helpen niet

Via allerlei sociale media kun je ermee gebombardeerd worden.

Bedelplaatjes om een roze lint te delen tegen borstkanker. Twee verschillende sokken omwille van Alzheimer. 'Deel dit plaatje als je tegen dierenmishandeling bent'. Kaarsjes die je moet branden om ALS, en nog veel meer plaatjes.

Begrijp me goed. Ik ben voor bewustwording, maar ondertussen tegen die plaatjes.

Al was het alleen maar door de doemtekst: Mensen met een hart delen dit. Ik weet dat 99 % van mijn vrienden.. Bla bla bla.

Dat stukje is wat bij mij het verkeerde keelgat inschiet.

Er zijn mensen zat die online dat lintje delen, in welke kleur dan ook, voor bestrijding van welke ziekte ook.

Maar mensen. Ondertussen wordt er meer gekletst over de tweekleur sokken dan over Alzheimer. Daar heeft een patiënt niets aan.

En geloof me. Het is een verschrikkelijke ziekte, die gisteren uitgeroeid moet worden met wortel en tak.

Klets er niet over, doneer geld voor onderzoek.

Een roze lint om te laten zien dat je borstkanker erg vindt, heeft mijn tante niet geholpen. Ze is er toch echt niet meer. Dus laat dat plaatje lekker circuleren, maar stort geld op het fonds van de kankerbestrijding, lever plastic doppen in voor KiKa (google even op doppen inleveren, ik spaar ze voor het KNGF).

Ik deel de meeste plaatjes niet.

Ja, ik behoor tot die 99 % die niet deelt. En niet omdat ik volgens de dreiging van dat plaatje geen hart heb. Dat heb ik wel. (Al weet ik even niet meer in welk potje ik hem gelaten heb en waar dat potje is.) Hoe kan een weldenkend mens nu voor huiselijk geweld, dierenleed en nare ziektes zijn?

Maar naast een hart, heb ik ook een brein. En dat vertelt mij, dat het delen van een plaatje tegen geweld niet helpt. En het delen van plaatjes brengt mijn tante niet terug, red geen zielige dieren etcetera enzovoort.

Doneer aan de doelen. En doe dat niet 1 keertje, doe dat regelmatig.

Kun je niet doneren? Kies 1 doel waar jij wat mee hebt, ga naar de site en kijk wat je kunt doen.

Zo ben ik er op de site van het KNGF achter gekomen dat ik doppen van (pet) flessen kan sparen. Die kan ik inleveren en daar krijgt het KNGF geld voor. Kost mij noppes en toch help ik mijn mooie doel.

Je kunt je oude cartridges en telefoon inleveren bij het afvalpunt. Als je deze doneert aan stichting AAP, krijgt die stichting er geld voor.

Zoek online en wees creatief in hoe je echt iets kunt doen om een verschil te maken. Dat hoeft niet veel geld te kosten, alleen wat van je tijd.

Onderneem. En laat ALSJEBLIEFT die nare bedelplaatjes verdwijnen.

XXX

Sukkel

Vannacht lag ik weer wakker.

Met mazzel heb ik 3 uur geslapen. Maar ik vrees dat ik dan ruim reken. (Ach ja, we proberen positief te blijven.)

Meestal lig ik dan te malen. Ik peins en pieker wat af, op zulke momenten. 

Niet dat je daar iets aan hebt of er ook maar iets mee opschiet. Sterker nog.... Je raakt in een cirkeltje, waar je met een beetje pech niet uitkomt. Zeg maar dag tegen de slaap en hallo tegen de ellende.

Vannacht had ik echter een doorbraak. En dat is dat ik boos ben. Boos op mijn vader. Wat zeg ik? Ik ben verdomme laaiend!* Maar waarschijnlijk niet om datgene, wat een ander zou denken.

Ik ben nog steeds niet boos om het feit dat hij ervoor koos om eruit te stappen. Ook ben ik niet boos dat hij de strijd opgaf. Dat begrijp ik. Daar kan ik me bij neerleggen.

Nee, waar ik boos om ben is dat hij nooit heeft laten blijken, hoe erg wij op elkaar leken.

Jaren lang heb ik gedacht dat ik gek was. Men zei dat wat ik dacht en voelde niet normaal was. Dat dit niet voorkwam.

Wanneer iets te veel werd, overzag ik het niet meer. Dan kon in bv het verkeer op 2 meter afstand een giga bord staan dat ik voor mijn richting linksaf moest... Ik zag het op dat moment niet.

Wanneer emoties op mij afkwamen, ging ik of schreeuwen, of ik kroop in mijn schulp. Niemand die zag of snapte wat er door mij heenging.

Om alleen te zijn, moet je echt alleen zijn. Eenzaam kun je zijn tussen vele mensen. zelfs tussen de mensen van wie je houdt. Tussen de mensen van wie je weet dat ze van jou houden. Eenzaamheid kan je op de meest rare momenten overvallen. Zonder direct aanwijsbare reden of oorzaak. En ik het daar last van.

Jaren is mij gezegd dat ik me aanstelde. Dat het bij de puberteit hoorde. Dat ik eens op moest houden met aandacht vragen en gewoon aan het werk moest.

Ik ben ze gaan geloven. Ik heb serieus echt gedacht dat ik me aanstelde. Dat ik leed aan een vorm van hypochondrie en dat ik de aandacht nodig had. En als ik dat niet op een positieve manier kreeg, dan maar negatief. Dan verviel ik in depressies. Gevoel van onbegrip en angst.

Maar dit lag aan mij. Ik was gek.

Pa deed wat hij deed. Hij is naar beneden gesprongen. En langzaam komen er verhalen los. Ma verteld over wat pa deed. Hoe hij was, op welke manier hij reageerde.

En het is een nachtmerrie van herkenning. Ik kijk naar de mannelijke versie van mezelf.

En daarom ben ik boos.

Hij wist dat we ongeveer hetzelfde hadden. Want ik gaf er uiting aan. (Totdat ik overtuigd raakte dat het aan mij lag.) Hij wist dat hij niet alleen was in de donkere kamer. Ik zat er ook in.

Hij wist dat. Ik niet.

En hij heeft NOOIT NOOIT NOOIT iets laten blijken. Nooit heeft hij laten doorschemeren dat hij wist wat ik doormaak. Dat ik niet gek ben, want hij heeft het ook. En als ik dan toch gek ben, dat ik dat dan in ieder geval niet in mijn eentje ben.

En dat vind ik zo ontiegelijk gemeen. Ik voel me daardoor zo in de kou gezet.

Ik geloof niet dat het er makkelijker op zou zijn geworden als ik wist dat hij het ook had. Maar ik had me er in ieder geval wat beter in kunnen berusten. Ik had immers geweten dat ik niet in een waanbeeld geloof. En dat ik niet aan het aanstellen ben. Het zou zo fijn geweest zijn om een uitgestoken hand te voelen in de duisternis van de psyche.

Voor mij is er nu een hoop verklaard. En ik kan verder. Maar ik was zoveel verder geweest als ik het wist.

Dus pa.. Sorry. Maar je bent een klootzak. Je had je mond open moeten trekken. Voor jouw en mijn gemoedsrust.

*En dat is al te merken aan het feit dat ik sta te vloeken.