Heimwee.
Heimwee naar hoe het was
Toen ik nog betalen kon
Op de manier die ik zelf prefereerde.
Dat ik zonder angst
Een ander kon passeren
Toen iedereen de glimlach zag
Die nu verstopt zit onder een kap
Ik wil weer terug
Naar zitten op terras
Eten in een restaurant
Knuffelen met vrienden
Handen schudden met bekenden
Verjaardag vieren met veel mensen
Ik zucht
Haal adem
Zet mijn mondkapje op
Nog eventjes. Nog heeeeel eventjes
Internet
Een vrouw dicht over haar liefste
En ik huil
Een overlevende vertelt over de holocaust
En ik huil
Een man vertelt over zijn zoektocht naar zichzelf
En ik huil
Een meisje vertelt over het verliezen van haar kat
En ik huil
Mensen tonen echte, oprechte en rauwe emoties
En ik huil
De waterlanders lopen, bij het minste of geringste. Ik pers mijn lippen nog op elkaar, knipper met mijn ogen. Maar de tranen winnen terrein en uiteindelijk ga ik door de knieën. Ik snik om dat oprechte en o zo herkenbare gedicht. En dan stromen er gewoon de tranen.
Zit ik in een emotionele revolutie? Is dit gewoon een reactie op het maandenlange duister van depressieve gedachten?
Huil ik mijn ziel schoon? Of is het gewoon; wat het is?
Geheel de Uwe
Mystic M
