Internet
Een vrouw dicht over haar liefste
En ik huil
Een overlevende vertelt over de holocaust
En ik huil
Een man vertelt over zijn zoektocht naar zichzelf
En ik huil
Een meisje vertelt over het verliezen van haar kat
En ik huil
Mensen tonen echte, oprechte en rauwe emoties
En ik huil
De waterlanders lopen, bij het minste of geringste. Ik pers mijn lippen nog op elkaar, knipper met mijn ogen. Maar de tranen winnen terrein en uiteindelijk ga ik door de knieën. Ik snik om dat oprechte en o zo herkenbare gedicht. En dan stromen er gewoon de tranen.
Zit ik in een emotionele revolutie? Is dit gewoon een reactie op het maandenlange duister van depressieve gedachten?
Huil ik mijn ziel schoon? Of is het gewoon; wat het is?
Geheel de Uwe
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten