Ik sterf een langzame dood

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Steeds vaker wil ik terug. Terug naar de tijd dat ik alleen woonde.

Het leek allemaal zo veel simpeler toen.

Er was eenzaamheid, maar die ging ik te lijf met een kat. Klaar. Geslijm van een snorrend beest tegen je buik laat een hoop verdwijnen.

Er was verdriet. Verdriet om leegte. Maar de leegte van toen lijkt in het niets te vallen in vergelijking met die van nu. Toen lag ik echt alleen in bed, in tegenstelling tot nu.

Het doet zo'n pijn. Elke dag lijkt er een stukje extra te sterven. Elke dag lijk ik verder weg te drijven van mijn man. Hij ligt naast me, maar is kilometers van me verwijderd. Elke dag verdwijnt er weer een stukje van wie ik was en ben. De vrouw in mij -elke vrouw in mij met al haar pracht, macht en kracht- sterft iedere dag een beetje verder af. Om een kale vlakte met een gapend gat achter te laten.

Ik weet niet meer hoe ik communiceren moet. Mijn keel doet letterlijk zeer en lijkt te worden dichtgeknepen, elke keer als ik iets wil zeggen. Bij elke toenadering krijg ik probeer te maken, word ik tegengewerkt. Is het niet door mijn stem die verlamd, dan is het wel door angst die toeslaat of een kat die letterlijk tussen ons in komt liggen. En zo ver is het dus al. Ik durf niet eens meer een kat te verwijderen. De wens van de kat heeft meer gewicht dan mijn nood. Hoe erg is dat?!

Ik was eerder naar bed gegaan. Om nog even te lezen, om tot rust te komt, in de hoop dat hij bij me zou komen. Waar ik echt op hoopte weet ik niet eens. Misschien seks, misschien een gesprek. In ieder geval een toenadering, een vorm van connectie. En hij kwam ook naar bed. Daar was ik blij om, al was dat boek in zijn hand minder leuk. Maar ook hij legde dat weg en draaide zich naar mij.

Toen kwam de kat er dus tussen. Ik durfde hem niet weg te duwen. Dit omdat ik dus ook niet echt wist wat ik nou wilde. Ik durf niet eens meer ergens op te hopen, dus een wens uitspreken lijkt nog moeilijker dan het beklimmen van de Kilimanjaro.

Er was één sprankje hoop. Als híj́ nou die kat wegduwt... Dan durf ik wel wat dichterbij te komen.

Maar nee. Dat deed hij niet. Hij is gaan slapen. Hij ligt nu heerlijk te dromen, terwijl ik hier tik en vecht tegen de tranen. Waar ik verschrikkelijk in faal.

Mag ik niet gelukkig zijn? Is een huwelijk niet weggelegd, met het huiselijk geluk? Stel ik te hoge eisen? Ben ik onrealistisch?

Waarom? Waarom wordt iedere keer wanneer ik iets opbouw alles binnen de kortst mogelijke tijd uit mijn handen geslagen? Welke schikgodin heb ik beledigd? Wat moet ik doen om haar te vermurwen?

Ik kan niet meer. Ik wil niet meer. Niet zo. Niet zwart. Ik ben verdwaald, de weg kwijt. En de weg naar vergetelheid klinkt steeds zoeter. Dan is er geen angst meer. Geen falen, geen teleurstelling, afkeuring of verdriet. En dat maakt mijn moede hart zo zwaar.

Geheel de Uwe

Mystic M.

Ik ben de enige constante factor

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Zijn jullie mijn gezeur al zat? Want het wordt er niet beter op hoor, kan ik je verzekeren.

Manlief schijnt bij de psycholoog te hebben gesproken over ons twijfelachtige 'liefdesleven'. Ja, ondertussen zet ik het bewust al tussen aanhalingstekens. Want er is weinig gebeurd, de laatste weken.
Met de psych zou hij hebben besproken wat hij zou kunnen doen om het heft in handen te nemen en initiatief te nemen. Manlief gaf dan ook aan dat hij mij graag een massage wilde geven. en nam één keer het initiatief om met mij te vrijen. Ik weet niet meer wat exact de reden was dat ik toen niet wilde, maar er was iets. En het kwam er dus ook niet van. Verder was het de keer dat hij me vertelde dat hij mij eens een massage wilde geven eg laat op een doordeweekse dag, dus dat kwam er ook n iet van.
Maar weet je.... Ik wil ook niet altijd de pretbederver zijn. Dus ik laat hem een keer zijn gang gaan, als hij dat wil. Ik zal zien en kijken of ik mijn angsten onder ogen kan komen.
Voorlopig hoief ik me nergens zorgen over te maken. Ik heb er niets over gezegd, maar ik dacht dat het een leuk voornemen van hem was. Een leuk voornemen, waar hij echt best de beste intenties mee zal hebben, maar waar niets van terecht komt. hij verliest op de één of andere manier de prioriteit uit het oog. Tot nu toe is er dan ook nog niets gebeurd.
Helemaal niets. Ik heb serieus al drie weken geen seks gehad. Volgens mij is dat een nieuw dieptepunt en record. Volgens mij hebben we het nog nooit zo lang niet gedaan.

Ik kan wel janken. Maar ik ben ook iedere keer weer afwachtend en terughoudend. Ik vind het echt niet leuk meer. En ik heb ook geen idee wat ik nog kan doen. Want elk gesprek eindigt in ruzie.
Ik kan hem dingen honderd keer zeggen, zelfs appen. Hij onthoudt het niet. Ik ben de prioriteit niet.
Dan geeft hij aan dat ik wel prioriteit heb en ben, maar dan snap ik het ook niet. Wàt is het dan, dat ervoor zorgt dat alles wat ik zeg vergeten wordt? Wat gaat er mis in mijn communicatie.
Hij geeft weer aan dat dit ook niet aan mij ligt, dat er iets in hem is waardoor hij het steeds vergeet. Maar daar geloof ik eerlijk gezegd niet veel van. Als dat zo is, dan ben ik in zijn brein toch niet zo belangrijk. Anders had hij het immers wel onthouden.
Daarnaast... Hij is de eerste niet die steeds vergeet wat ik zeg en die zijn eigen plannen trekt zonder mij daarbij te betrekken. Twee eerdere relaties zijn bij mij daar op stukgelopen. Met exact dezelfde klacht: Ik werd niet gehoord. Nu ja, misschien wel gehoord, maar er werd weinig tot niets mee gedaan. Het werd niet als prioriteit neergezet. En de enige constante factor binnen deze verhalen ben ik. Ik zat in de relaties. Met drie verschillende personen en dezelfde klacht. Dan is het toch simpel om de conclusie te trekken dat dit volledig aan mij ligt? Ik ben immers de enige factor in het verhaal die niet veranderd.
Ik weet het e ht niet meer. Ik heb geprobeerd mezelf te veranderen. Om meegaander te zijn. Te laten merken wat ik wil in bed, hoe vaak ik iets wil en wanneer. Ik heb geprobeerd te behagen en gewillig en meegaand te zijn. Ik heb het allemaal geprobeerd te combineren. En daarin dan vooral ook niet zijn en mijn behoeftes uit het oog te verliezen. Het mag allemaal niet baten. Ik zit nog steeds met een ronduit slecht en saai slaapkamer-leven. Ik voel me beter gehoord door een loden deur dat door mijn partner. Ik ben weer een beetje kwijt wie ik nu ben en ik heb er niets mee gewonnen. Alleen een heleboel spullen extra.
Ik heb het nu allemaal opgegeven. Ik kan wel janken. Want ik mis die sensuele vrouw. Maar als ik me uit sta te sloven voor niets, kan ik die energie beter in andere dingen steken. Dingen die niet op een bodemloos gat lijken.

Mocht je iemand in het park zien lopen waarbij de waterlanders vrijelijk lopen..... De kans is groot dat ik dat ben. Ik huil mijn teleurstelling eruit. Het feit dat ik mezelf wel voor mijn kop kan slaan. Dat ik geloofde dat het dit keer wel goed zou komen en dat er mannen zijn waarbij je wel tot de eerste prioriteit komt. Want dat kom je niet. Uiteindelijk wordt je de constante factor waarbij ze ervan uitgaan dat je er altijd bent. En dat je de weg van de minste moeite accepteert. Je bent er immers altijd. Jezelf aantrekkelijk maken met allerlei setjes helpt een tijdje, maar na verloop van tijd wordt ook dat gewoon.
Dus als je een vrouw hartstochtelijk ziet huilen tijdens het wandelen..... Dat ben ik waarschijnlijk. Ik gooi het er uit. Mijn teleurstelling in de relatie, in mezelf. Mijn pijn en verdriet om het verlies dat ik lijdt, op dagelijkse basis. De vrouw in mij die ik zo dierbaar was en die verloren is. Ik huil om haar.
Je mag je schouders ophalen. Je mag me negeren. Je mag me straal voorbij lopen. Maar veroordeel mij niet. Ik heb genoeg harde zweepslagen gehad. Ik kan er niet nog eentje bij gebruiken.






Geheel de Uwe,

Mystic M.