Mijn Maarschalk

Het spijt me zo.

Het spijt me zo, mijn lief. Dat ik niet wilde geloven. Dat ik niet kon geloven. Dat ik enkel en alleen wat geduld moest hebben en dat ik rustig kon wachten, tot jij mijn pad zou kruisen.

Ik had zo graag je kinderen gebaard, aan jouw arm van het altaar vertrokken. Ik had zo graag in jouw ogen willen verdrinken en duizend doden willen sterven, als ik maar bij jou kon zijn.

Mijn lief, mijn maarschalk.

Keer in een volgend leven terug. Sla mij van mijn sokkel af en sleep mij mee naar waar we moeten zijn. Laat mijn vuur oplaaien tot verzengende hitte, tot we volledig in elkaar versmolten zijn. Herken mij, erken mij en claim mij, als de bruid die ik van jou ben.

Ik ben er niet, ik lig niet in jouw armen. Mijn aria zing ik voor een ander. Niet omdat die aria niet voor jou is, maar enkel omdat de ander er eerder was. En hij mag duizend keer niet de keizer van mijn bestaan zijn -zoals jij dat wel bent-, ik heb hem lief met elke vezel van mijn gebroken lijf. Hij viste mij uit de ellende, zag schoonheid waar enkel verdriet heerste. Daar waar ik een vervallen lichaam zie dat kapot is, ziet hij pure schoonheid. Hij wilde mij als zijn vrouw en heeft me de mooiste dochter van het universum geschonken. Ik ben hem veel verschuldigd, waaronder mijn hart en lijf, mijn trouw en mijn loyaliteit.

Het is niet. Niet nu, niet hier. Strijd door waar je mee bezig was. Verbeter de wereld op de manier die jij hebt gekozen, in de wetenschap dat ik trots op je ben. Je maakt de wereld mooier. Doe dat, zodat je me in een volgend leven kunt claimen met de woorden dat ik altijd al van jou ben geweest. Ik heb je zo lief.

Verslag van mijn Geloof

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik had een verslag beloofd; is het niet? Dat verslag waardoor ik ben aangenomen op de opleiding.

Welnu. Zonder verder oponthoud.... Komt ie:

Mijn eigen spirituele reis.

Zoektocht

Mijn religieus leven staat in het teken van een zoektocht. Het zoeken naar antwoorden, verlichting, geestelijke rijkdom. In mijn ogen zijn alle geloven en levensbeschouwingen gelijk aan elkaar. Dit omdat ze mijns inziens allemaal dezelfde boodschap van liefde, genegenheid, broederschap en respect voor elkaar en de natuur vertellen. Enkel omdat ze verteld zijn in verschillende tijden en op andere plekken op aarde met dus elk een eigen vertelstijl, zijn ze wat uitleg betreft in details anders. Een verhaal van broederschap vertel je in een woestijn nu eenmaal anders en met andere voorbeelden dan datzelfde verhaal in de Hollandse klei. En dat resoneert dan wel door met het verspreiden van het verhaal, door de jaren heen gaan de verhalen een eigen kant op, krijgen eigen rituelen en komen derhalve anders tot uiting. Het is aan eenieder om te onderzoeken welk geloof of welke levenswijze aansluit bij het eigen leven, welke verteller resoneert.

Mijn eigen weg loopt langs een Heidens pad. Ik zoek mijn kracht bij mijn voorouders en bij de Goden zoals we die vereerden voordat het Christendom zich verspreidde in Europa. De aantekening is in dezen dat dit niet geheel mogelijk is. We leven hier immers in een maatschappij die doorspekt is met het Christendom en nog steeds de boventoon voert en veel van de oude gebruiken zijn in de vergetelheid geraakt. Langzaam wordt er weer gereconstrueerd naar aanleiding van opgravingen en onderzoek, maar het is en blijft deels giswerk. Derhalve is het zaak en taak veel te lezen en ook alle nieuwe informatie die vrijkomt mee te nemen.

Christendom, dat loslaten en nog meer zoeken

Van huis uit ben ik christelijk opgevoed, al was het erg ruimdenkend en los. Mijn ouders waren niet strak in de leer en voedden vrij op. Ik werd niet strak gehouden en werd gestimuleerd om zelf mijn weg te gaan, op alle vlakken en me te ontwikkelen.

Met drie theologen in de familie, waarvan er twee op de kansel stonden en er eentje gepromoveerd was, werd er veelvuldig en uitgebreid gesproken over de Bijbel en diens geschiedenis. Hierbij werd vrij gediscussieerd en kritisch denken werd en wordt nog steeds in mijn familie erg gewaardeerd.

Mijn ouders stimuleerden mij dan ook erg toen ik als tiener op onderzoek uitging en in de bibliotheek de religies langsging. Minder gecharmeerd waren ze van mijn tijd in een evangelische kerk.

Deze kerk was erg dogmatisch, preekte veel over zondig zijn, was erg controlerend en de vrouw was duidelijk in alles ondergeschikt aan de man. Deze kerk heb ik na drie jaar de rug toe gekeerd. Ik was erg teleurgesteld en was daar duidelijk niet op mijn plaats, met mijn kritische geest die vragen stelde en bleef stellen.

Enkele jaren liet ik alles los. Ik wilde geen religie meer, zo teleurgesteld en getraumatiseerd als ik was.

Maar er knaagde altijd iets aan mij. Er was een onrust die zich niet liet sussen. Het duurde niet lang voordat ik besefte…. Ik ben wel religieus, ik ben ervan overtuigd dat er meer is dan wat ons driedimensionaal brein kan bevatten. En dat wil ik op aarde vormgeven, maar niet op de manier waarop de kerk mij dat heeft geleerd.

Inkeer

Wanneer ik in de natuur verkeerde kon de onrust even gaan liggen. Maar zodra ik de stad weer inliep of drie dagen niet in stilte in de natuur gezeten had, denderde er weer van alles door mijn hoofd. Mijn honger naar rituelen om bepaalde gebeurtenissen in mijn leven een plek te kunnen geven bleef aanwezig. Vragen over leven en dood, zowel geestelijke als lichamelijke ziekte en het noodlot. Het werd haast een obsessie voor mij, deels veroorzaakt door mijn jeugd. Door ziekte raakte ik met twee maanden oud bijna het leven kwijt en werd ik voor de rest van mijn leven met een handicap getekend.

Dat doet iets met je geest. Dat het leven eindig is, besefte ik al toen ik nog op de lagere school zat. Net zoals dat ziekte niet te vermijden is. Het leven is slechts deels maakbaar. Wanneer men een ongeluk krijgt of ernstig ziek wordt, vallen alle ideeën over de menselijke maakbaarheid van het leven volledig in het water.

In mijn zoektocht en pad heb ik het kerkelijke bewust achter me gelaten. Jezus’ leer zag ik als mooi, maar niet de mijne. Ik wilde wel onderdeel zijn van een geloof, maar vrijer. Vrij om na te denken en de regels uit de mens te laten komen. Dat is mijn weg dus niet, maar er leiden vele wegen naar Rome, dus zal ik mijn pad anders moeten vinden. En misschien zou ik het -al dan niet ten dele- zelf aan moeten leggen.

Ik zocht mijn heil weer waar ik het eerder ook zocht: in de natuur en de bibliotheek. Maar in de bibliotheek ging ik nu naar de afdeling van de filosofie. Ik las Aristoteles, Plato, Nietzsche en vele anderen. Af en toe ergerde ik me aan het feit dat ze allemaal naar elkaar verwezen. Wanneer je één boek uit had, trokken er alweer minstens drie andere filosofen aan je mouw met een ander boek.

En toen kwam ik thuis

Ik kwam in een boekhandel te werken, waar ik onder andere de inkoop moest doen voor de afdelingen psychologie, esoterie, religie en filosofie. En aangezien ik vond dat ik ook moest weten wat ik verkocht, begon ik weer meer te lezen over religie en spiritualiteit.

Hierdoor kwamen allerlei stromingen voorbij. Nieuwe inzichten en gevonden manuscripten aangaande het christendom, informatie over Wicca dat opnieuw opkwam, een Nederlandse vertaling van de Koran. Maar mijn honger naar kennis bracht me ook bij de mythologie.

Ik kocht mijn eerste Edda, in de vertaling van Marcel Otten. En daar vond ik mijn eerste herkenningspunt. Of misschien was ik er klaar voor en kwam de herkenning naar iets van eerder, want het gaf mij een warm gevoel van herkenning.

Als kind las ik al de Ilias en de Odyssee. En als ik heel eerlijk was, moest ik bekennen dat die verhalen over de mensen en alle Goden mij meer aanspraken dan de verhalen uit de Bijbel deden. De verhalen kwamen bij mij beter aan, gaven meer betekenis. En het idee van Goden die ook fouten maakten stelden mij in staat zonder angst en beven naar het Goddelijke te kijken. Het kwam in ene een stuk dichterbij en maakte het hogere aanspreekbaar. Alsof de Goden daadwerkelijk naast me stonden, in plaats van ver weg. Ik kon beter met ze praten. Ook haalde het angst voor veroordeling weg. Ik hoefde niet bang meer te zijn voor mijn menselijke falen. Kortom: De angst voor hel en verdoemenis werd ermee weggehaald.

Aangezien de Edda’s en saga’s van Noord Europese bodem komen, stortte ik me daarop. En ook hier vond ik herkenning en meer. Ik kwam een soort van thuis. In deze verhalen vond ik adviezen die mij hielpen. Ik werd in staat gesteld zelf te kiezen wat ik deed, dacht en geloofde. En ik kreeg het idee dat ik mocht twijfelen. Dat deden de mensen uit de verhalen immers ook regelmatig. En de Goden zelf wisten ook niet altijd waar ze mee bezig waren. Dus dat ik ook af en toe de fout inga, zal mij niet direct worden aangerekend. Als ik vervolgens ook maar weer mijn best doe om het recht te zetten. Het gaf en geeft mij houvast en veerkracht in het ondergaan van mijn eigen noodlot.

Altijd blijven doorzoeken

Odin, of Wodan zoals hij genoemd wordt door de Germanen, is naast God van de oorlog ook een dwalende God en God van reizen, onderzoek en wetenschap. Hij gaf zijn oog op om te mogen drinken uit de bron van wijsheid. Stilstand was dus niet aan hem besteed.

En daar herken ik wel wat in. Of ik er een oog voor op zou geven weet ik niet, maar nieuwsgierig naar wat er bij anderen gebeurt ben ik wel. Ik wil graag begrijpen wat mensen ertoe beweegt te denken zoals ze denken en hoe hun geestelijk landschap eruit ziet.

Mensen die een andere overtuiging hebben dan ik en daarover in gesprek willen gaan zonder het doel te bekeren of tot de slotsom te komen dat één van de twee gelijk heeft, waardeer ik enorm. Dit zijn de gesprekken die mijn leven verrijken, waar ik het meeste van kan leren.

Soms kom ik daarbij tot de conclusie dat waar ik in geloofde, datgene wat mijn absolute waarheid was, klinkklare onzin is. Dat is me tot nu toe met een aantal overtuigingen aangaande de maatschappij overkomen en ik heb derhalve mijn visie daarop al een aantal keren rigoureus moeten omvormen.

Dat waren moeilijke momenten. Momenten waarop ik mij onzeker begon te voelen over al mijn ‘waarheden’ en idealen. Het leverde een innerlijke strijd op die ik met mezelf diende uit te vechten.

Sta in dienst en doe de taak die voor je ligt

Ik kan altijd terug naar de mythologie en saga’s waarin uitgebreid wordt verhaald over tegenspoed en hoe men daarmee om kan gaan. Ik word er uiteindelijk een wijzer en sterker mens van. Het helpt mij veerkrachtig te zijn in mijn eigen noodlot.

En het helpt mij om te doen wat ik moet doen. ‘Doe de taak die voor je ligt’. Soms is dat simpelweg het opruimen van de schone was, of het onderhouden van de tuin en het planten van struiken en bloemen waar insecten op afkomen. Soms is dat het bellen van een vriend die door een moeilijk moment gaat en enkel naar hem luisteren en soms is dat bellen, luisteren en advies geven. Datgene doen dat de wereld beter maakt, hoe klein ook.

Dat is waar een overtuiging of levenshouding in eerste instantie zou moeten ondersteunen. Mensen helpen om te gaan met alles wat er op het levenspad komt. Niet het verdrukken van alles dat niet leuk is zoals ziekte, verlies en dood. Want hoe graag we dat ook zouden willen, ellende is nu eenmaal niet te vermijden en komt op ieders pad vroeg of laat voor.

Daar zijn levensbeschouwingen en religie voor. Om steun te bieden en bronnen te geven met voorbeelden om kracht uit te putten. Een voorbeeld geven van hoe leed te verzachten, maar ook handvatten om zichzelf en anderen te helpen om het leven draagbaar en mooi te maken. En hopelijk om de wereld een stukje mooier achter te laten dan dat we haar gevonden hebben.

Ik denk dat de Goden -in welke beschouwing ook, hoe men dat ook vormgeeft en of men er nu van uitgaat dat er één God is of Goden zijn of niet- vooral willen dat we de wereld liefdevol en leefbaar maken voor en met elkaar. Zelf ga ik ga daarbij van Goden uit, maar als men dat de Kosmos wil noemen of iets anders is dat net zo juist.

Dromen over angsten. Grappig hoe je onderbewuste aan de haal gaat met ervaringen.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Het menselijk brein is een raar iets. Wist je dat?

Ja.. Ik weet dat ik je een verslag van mijn school beloofd had. Dat zal nog even moeten wachten. Maak je niet druk, het rent niet weg.

Ik heb vannacht echter weer gedroomd. Een droom die heel veel inzichten blootlegde.

Voor uitleg moet ik even terug in de tijd, naar vorige week zaterdag.

Op zaterdag gaan we naar school en daar wordt van alles behandeld. Vorige weeg de Dzogchen traditie en het aanstippen van Buddhisme in zijn algemeenheid. Wist je bijvoorbeeld dat siddharta helemaal niet DE buddha was maar één Buddha? Er zijn er vijf, waarvan Siddharta de bekendste is.

Maar ik dwaal af. Een mede leerling vertelde dat monniken vroeger op het kerkhof aan het mediteren waren om hun wat wij in het westen voor demonen uitmaken te verslaan. Hun angsten en tegenwerpingen, zeg maar. Dat heet daar anders, maar om niet te veel in uitleg te verzanden noemen we het maar even demomen. Daar gaan ze over mediteren, om hun angsten, beperkingen en demonen met een zwaard in twee te hakken.

"O' zei de mede leerling. "Even ter verduidelijking.. Ik heb het over monniken van duizenden jaren terug die op het kerkhof gingen zitten. Destijds werden lijken gewoon op één hoop gegooid en daar achtergelaten voor de natuur elementen en de dieren.'

"Als in... Ze werden niet begraven en je zag het hele ontbindingsproces?' vroeg ik geïnteresseerd.

Hij knikte.

Ik merkte dat mijn brein in halleluja stemming verkeerde. Het klopte helemaal. Geef je lichaam weer terug aan de natuur. Jij hebt het immers toch niet meer nog en het is zo raar om na je dood nog steeds een stukje aarde te claimen. Ga op in de natuur, ga naar de reïncarnatie. Dat is voor mij altijd al heel logisch geweest. Dus ik vond het heerlijk om dat terug te horen in een traditie die ouder is dan dat Europa bestaat.

Maar tegelijkertijd... Mijn lichaam verzette zich in alle vormen en maten. Ik werd er bijna onpasselijk van. En kwam al snel tot de ontdekking dat het kwam omdat mijn lichaam niet dood wilde. Het stuurde signalen van zelfbehoud. Je kunt immers verschrikkelijk ziek worden van ontbinding. Al die dampen en gassen die daarbij vrij komen... Gezond is het niet voor de meeste levende wezens. Ik wil nog niet dood! Of nee.... Ik màg nog niet dood. 

Afgelopen zaterdag... Ik zat op mijn stoeltje, met een lege plek naast me voor mij uit te dromen. De leerling van de week ervoor vroeg mij of hij naast me mocht zitten. Tuurlijk joh, ga lekker zitten. Je hebt me de afgelopen week lekker bezig gehouden met je verhaal over het kerkhof.

Hij vroeg of ik daar iets over wilde vertellen.

Ook prima. Dus ik vertelde over mijn mentale reactie en mijn fysieke reactie. Tot die tijd keek hij steeds voor zich uit, maar toen ik vertelde dat mijn lichaam letterlijk in opstand kwam, keek hij me keek even aan.

Verder zei ik het heel interessant te vinden. Want ik dacht altijd dat ik er klaar voor was en geen problemen had met de dood. Blijkbaar was er toch nog iets niet klaar.

Hij gaf aan blij te zijn dat hij daarmee kon helpen.

Hele les redelijk opgetrokken. Af en toe zei iemand wat, iemand stelde vragen, de leraar vertelde. Gewoon, zoals het gaat. En uiteindelijk moesten we bespreken. Dus de betreffende leerling, de dame ernaast en ik bespreken met zijn drieën. Over wat er resoneert, wat niet. En dat niet alles wat en wie je bent gewenst is en dat de maatschappij dan verwacht dat je dat wegstopt.

Hij gaf bv aan heel intens te zijn. En dat dit niet mocht, waar hij heel veel woede aan heeft overgehouden.

Mensen... Hij is intens. Heel intens. En eerlijk is eerlijk... Dat is prachtig. Het is zo'n verschrikkelijk mooie man. In elk opzicht van het woord. Hij is slim, intelligent en weet verschrikkelijk veel. Hij kent zichzelf, zijn emoties en weet die in bedwang te houden.

Ik vind dat knap, want bij mij spoelt alles nog steeds alle kanten uit. Ik heb het idee dat iedereen exact kan zien wat er door mij heen gaat en misbruik of gebruik kan maken van al dat er door me heen vloeit.

Maar goed. Ik ben dankbaar voor dat inzicht. En dankbaar voor de les. Want ik blijk dus niet de enige te zijn die intens is. Ik ben niet de enige met borrelende woede en verdriet. Natuurlijk is dat geen nieuws, maar het is heerlijk om te horen dat anderen daar ook tegenaan lopen. En dan ook nog eens meerdere mensen, die stuk voor stuk heel kalm lijken en mega intelligent zijn.

En vannacht kwam er een extra les bij.

Ik droomde dat we op school waren. Een aantal definieerbare mede studenten, de leerlinge uit het groepje van zaterdag en de leerling waren duidelijk aanwezig. De leerling had 'zijn' vriendin/vrouw mee (geen idee of hij voorzien is en zo ja of dat een vrouwtje of een mannetje is) en die was duidelijk op de voorgrond. Een prachtig lange, ranke Koreaanse dame met lang golvend haar. Super mooi om naar te kijken, zo uit een animé gelopen. Meterslange benen, ronde heupen, pronte boezem, mooi accentuerende kleding. En met een arrogant rot karakter.

Ze zei mij van haar man weg te blijven en dat ze mij zou doden of nog liever mijn man, ze commandeerde haar vriend rond en liep ook die mede studente af te blaffen, omdat zij immers ook uitgebreid en leuk contact had gehad tijdens de les van vorige week. Dat mocht blijkbaar niet. En ik werd bang.

Maar eerst klikte dat ze brulde te zullen doden. Ik wil immers nog niet dood. En niet zo zeer voor mijzelf. Dat was ook wat resoneerde dat ze zei mij te vermoorden, maar nog liever mijn man. Dat ik zelf dood ging, was niet zo erg. Ik kom wel weer terug, het komt wel goed. Maar ik mag nog niet weg want er is een klein meisje dat mij de mooiste titel geeft die ik me maar kan voorstellen  en van mij afhankelijk is. Ik dien het nog even uit te houden alhier. En ik ben doodsbang. Niet zozeer dat ik doodga, maar dat mijn man doodgaat. Ik kan hem immers niet vervangen. En onze dochter hangt verschrikkelijk veel aan hem. Ik ben bang. Bang voor de dood van hen die ik lief heb. Ik ben bang voor de dood van anderen.

En verder.. Ik besefte dat ik droomde omdat de mede leerlinge naar me toe kwam en zei haar ook niet te mogen. Ze was niet goed voor hem en verdiende hem niet. En ik voelde in mijzelf de wens opkomen haar te vermorzelen. Dat ik dat besefte, werd ik wakker.

Want ik wil gewoon nog steeds heel graag lief gevonden worden, ik wil nog steeds beschermen, ik wil nog steeds dat iedereen mij aardig vindt. En dat werd in die Koreaanse schone allemaal pijnlijk uitgelegd.

Geen idee wat ik ermee moet. Het gaat immers niet om de leerlingen. En ook niet om die Koreaanse. Ze leggen alleen maar angsten bloot. Ik ben nog steeds een verschrikkelijke people-pleaser, die iedereen wil beschermen. Stom, want dat kunnen die leerlingen allemaal prima zelf. Ik denk dat ikzelf eerder die hulp kan gebruiken. Zij redden zich wel.

Ik ben benieuwd wat ik daarmee kan doen. En hoe ik dit moet verwerken in mijn schoolverslag. Want op zich wil ik de inzichten wel verwerken. Al ga ik nog liever dood dan dat ik de droom erbij meegeef.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Swing naar de zin van je eigen bestaan

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Consistent ben ik niet, hè.

De wereld is voor Mystic M weer heel erg veranderd.

Ik heb in het voorjaar een toelatingstoets gedaan. Om een voortraject te doen zodat ik Geestelijk Begeleider kan worden. En er nog een cursus voor Rouw-, Verlies- en Stervensbegeleiding. Ja ik weet het. Je moet er maar zin in hebben.

Maar weet je. Dat heb ik dus.

Linksom of rechtsom, ik zal het zelf moeten doen.

Ik kan nog een eeuwigheid kijken naar mijn partner om dichter tot elkaar te komen. Maar voor mijn gevoel kan ik dan net zo goed proberen om een loden deur te laten praten, of een vis adem te laten halen op het droge. Niet dat het super slecht gaat tussen Mystic M. en Mister, maar ik geloof niet meer in de idylle dat we zo'n geweldig en briljant stel zijn.

Er stuitert een gigantische berg energie en hormonen door mijn lijf. In de slaapkamer kan ik het niet meer kwijt. Het vuur is uit. Althans... Bij mij heeft het een domper gekregen. Mijn verlangens worden niet beantwoord, er wordt niet naar gehandeld. Af en toe, wanneer de boel te veel stuitert, zoek ik nog toenadering. Verder laat ik het volkomen en totaal van hem afhangen. Hij komt maar naar mij toe.

Ik merk wel dat ik veel mis. En dat ik ook hem weer begin te missen. Het positieve daarvan is dat ik wel nog, of weer naar hem verlang en dat de liefde dus nog niet voorbij is. Maar ondertussen weet ik totaal niet meer hoe ik de muur van stilte moet doorbreken.

Tot zover het drama.

Dochterlief gaat tegenwoordig naar de kleuterschool. En derhalve kan Mystic ook weer schoolwaarts keren. Dat doet ze dan ook met verve. Aan de ene kant volledig wanhopig, want het idee er allemaal niks van te snappen. Aan de andere kant een pitbull. Want er is besloten dat ik dit ga doen. Ik geniet met volle teugen en denk eindelijk iets gevonden te hebben waar ik mijn zingeving in kan geven. Geen idee of ik hier een baan in ga vinden. Maar weet je.. Ik swing de pan uit. De weg is al genoeg. Ik breek door dingen heen en heb inzichten.. Het is ondertussen een hele stapel. Ik kan het niet eens meer in één artikel tikken. Dus misschien moet ik de verslagen die ik schrijf voor school hier ook maar delen.

Ach wat... Waarom ook niet. Ik zal ze eerst ingeleverd hebben en laten keuren, voor ze het internet op gaan. Maar daarna kan ik ze wel plaatsen. Ze worden toch gecodeerd via het internet, waardoor plagiaat een stukje moeilijker wordt.

Maar goed.....

Swing de pan uit, volg een spirituele cursus en vind de zin van je eigen bestaan.

Geheel de Uwe,

Mystic M.