Er doorheen

Lieve leukerds en leuke lieverds,

De energie stroomt niet. Ik zit gewoon vast.
Regelmatig denk ik± Ik stop er gewoon mee. Die opleiding, stage, therapie, àlles. Ik ga in een hoek zitten en hang wel weer de huisvrouw uit. Mij niet bellen, ik heb mijn best gedaan, het werkt niet. Op de één of andere manier schijn ik niet te mogen slagen in het leven.

Ik word zo moe van al dat strijden. Ik ben het zo zat dat ik de lessen niet lijk te leren. Wat doe ik in vredesnaam verkeerd? Wat blokkeert er waardoor informatie niet wordt opgenomen? Waarom kan ik niet gewoon een vak leren en zelf geld verdienen? En waarom kan het nooit eens rustig en gezapig gaan in mijn leven?

Er lijkt altijd een bron van stress en angst te zijn. Een reden om continu aan te staan en super alert te zijn. Wanneer het wel goed gaat, kijk ik al in het rond, speurend naar datgene dat er eventueel fout zou kunnen gaan. Gaat het wel goed, dan ontspan ik even. Maar vijf minuten later hebben we dan alsnog de poppen aan het dansen.

Ik snap het gewoon niet meer. Ik heb altijd zo hard mijn best gedaan. Zelfreflectie, verbetering. Lessen leren, objectief zijn. Proberen emoties te voelen en doorvoelen, maar me er niet te veel door te laten meeslepen.
Daar faal ik best in. Ik ben een emotioneel wrak op het moment. Ik huil om het minste of geringste, zie vooral veel mis gaan en trek me alles aan.

Ik heb rust nodig. Een georganiseerd leven. Ik wil RUST! Even niet stressen, gewoon lekker kalm zijn, mijn verslagen schrijven en stage lopen. En een scriptie schrijven. Maar het lijkt me allemaal niet gegund te zijn. Waarom word ik steeds uitgedaagd om dingen aan te gaan maar vervolgens mag ik het niet afmaken? Wat is er mis met mij? Wat maakt het dat ik niet kan werken in de gewone maatschappij? Wat zet mij er steeds buiten?
Ik begrijp het gewoon niet meer. Ik wanhoop, ben moe en teleurgesteld. Vooral van, in en naar mezelf.




Geheel de Uwe,

Mystic M

Hoofd op zwart

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Het is weer zoeken naar de lichtpunten in mijn duistere brein. En als vanouds vereist dat veel energie en levert het weinig op.

Soms vraag ik me af waarom ik het überhaupt nog probeer. Tot nu toe verloopt alles toch continu in hetzelfde kringetje. Ik bouw iets op, kijk goed of alles netjes verloopt en of alles geordend en goed verloopt, ik ben vervolgens een tijd lang blij en het verloopt zoals het moet, om vervolgens in een diep dal te vervallen omdat er meerdere dingen totaal de mist in gaan en alles wat me lief is van me afdrijft. Datgene dat me lief is wordt me afgenomen, ik mag weer helemaal opnieuw beginnen, mezelf uitvinden en ik sta met lege handen.

Op het moment zit ik voor de zoveelste keer in therapie, het dal wordt zwarter en motivatie is iets dat ik niet heb. Zelfs datgene wat mij motiveerde en waar ik blij van werd (onder andere school en mijn dochter), is flets op het moment. De simpelste schrijf opdrachten komen niet meer uit mijn vingers en ik voel mij een beetje apathisch worden.

Ik wil dit niet. Ik word hier moe van. Ik ben het strijden tegen depressies beu, de zoektocht naar de oplossing zat.
Ik leer het niet, lijkt. Het lukt me niet. De energie vloeit weg. En het feit dat ook dit weer verdwijnt, is een beetje weg. Ik wil gewoon niet meer. Ik ben zo moe.



Geheel de Uwe,

Mystic M

luchtbelletje

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Woensdag heb ik een brief geschreven aan mijn mentor.

Ik heb open kaart gespeeld en verteld waar ik allemaal mee zit. Dat ik aan het eind van mijn latijn zit en het domweg niet meer trek. Ze heeft gereageerd dat eraan gewerkt gaat worden met een collega en of ze mijn mail mag doorsturen. Dat vond en vind ik best. Ze zullen toch moeten begrijpen waar ik mee zit en aangezien ik al in huilen uitbarst als ik er alleen al aan denk, is het beter dat de mail gelezen wordt. Kan ik daarna altijd nog gaan zitten sniffen en snotteren.

Misschien dat ik de lessen die ik volg op moet breken. Verdelen over dit schooljaar en het volgende. En dan met dat ene bedrijf in zee gaan, om volgend jaar in september daar te beginnen met mijn stage. Dan is de druk een beetje van de ketel, kan ik me richten op therapie en volgend jaar op de vakken die dit jaar niet lukken, stage en scriptie.

Het borrelt wel een beetje over waar ik een scriptie over wil gaan schrijven. Ik speel nog een beetje met wat verduidelijking en ik zou niet weten waar ik toepasselijke literatuur zou kunnen vinden. Maar als ik duidelijker heb waar ik mijn onderzoek over wil doen, dan kan ik dat daar natuurlijk op laten aansluiten.

En als het een beetje meezit, wordt het nog een scriptie waar collega's ook iets aan gaan hebben. Helemaal top.

Al laat ik het idee van 'Rituelen voor de Niet-Gelovigen' nog niet los. Ik denk serieus dat daar meerdere mensen gebruik van zouden kunnen maken.


Goed gaat het dus niet, maar er lijkt wat lucht te komen.

Geheel de Uwe,

Mystic M