Lieve leukerds en leuke lieverds,
Het is weer zoeken naar de lichtpunten in mijn duistere brein. En als vanouds vereist dat veel energie en levert het weinig op.
Soms vraag ik me af waarom ik het überhaupt nog probeer. Tot nu toe verloopt alles toch continu in hetzelfde kringetje. Ik bouw iets op, kijk goed of alles netjes verloopt en of alles geordend en goed verloopt, ik ben vervolgens een tijd lang blij en het verloopt zoals het moet, om vervolgens in een diep dal te vervallen omdat er meerdere dingen totaal de mist in gaan en alles wat me lief is van me afdrijft. Datgene dat me lief is wordt me afgenomen, ik mag weer helemaal opnieuw beginnen, mezelf uitvinden en ik sta met lege handen.
Op het moment zit ik voor de zoveelste keer in therapie, het dal wordt zwarter en motivatie is iets dat ik niet heb. Zelfs datgene wat mij motiveerde en waar ik blij van werd (onder andere school en mijn dochter), is flets op het moment. De simpelste schrijf opdrachten komen niet meer uit mijn vingers en ik voel mij een beetje apathisch worden.
Ik wil dit niet. Ik word hier moe van. Ik ben het strijden tegen depressies beu, de zoektocht naar de oplossing zat.
Ik leer het niet, lijkt. Het lukt me niet. De energie vloeit weg. En het feit dat ook dit weer verdwijnt, is een beetje weg. Ik wil gewoon niet meer. Ik ben zo moe.
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten