Psycholoog spelen over mijzelf

Soms zou ik best wel eens een gesprekje met mezelf aan willen gaan. Of terug willen gaan  in de tijd en met mezelf willen praten, mijn jongere ik. In het kader van: Moet je luisteren. Alles leuk en wel, maar dit gaat niet werken.

Een soort van psycholoogje uithangen over mezelf, maar dan anders. Al zie ik dat wel heel ouderwets voor me. Ik leg mezelf op een rood fluwelen sofa, met zwarte leeuwenpoten en zit zelf in een fauteuil à la Bommel, met papier en vulpen.( De kroontjespen en ganzenveer zijn wat te achterhaald. Maar het tablet is veel te modern.)

‘Mejuffer, ik wil het graag even met u hebben over…’

Dat idee begint altijd heel leuk, maar verder dan dit kom ik ook niet. Want wat wil ik bespreken? Mijn vroegere ik voor fouten behoeden kan niet. Want die fouten maken mij tot wat ik vandaag de dag ben. En als ik dus die fout tegen houd, verandert mijn huidige ik. De hele situatie en mijn geschiedenis zouden anders zijn. Ergo; Ik zou er nu heel anders bij zitten.

Als ik namelijk mijzelf van één fout mocht behoeden, dan was ik nooit de vriendin van D geworden. Maar dan had ik waarschijnlijk ook M nooit ontmoet. En naast dat M een lieve partner is geweest waar ik met liefde op terug kijk, heeft hij me mijn hobby gegeven: Namelijk Role PlayingGames. Dan had ik een aantal mensen niet ontmoet en dan was ik sociaal heel anders geweest. Ergo: Dan had ik mezelf nooit op die sofa kunnen leggen. Of dat met een andere insteek gedaan. (Zo. Laat dat nu maar even bezinken.)

Ik heb echter nu wel de mogelijkheid om mezelf indirect op de sofa te leggen. Ik moet namelijk werken met een meisje, dat erg op mij lijkt. Net zo’n stoomwals die door alles heen jekkert. Net zo’n goed bedoelde zorgende geest  die iedereen bemoederd (of ze dat nu willen of niet) en ze bemoeit zich ook echt overal mee. Eén verschil: Ik weet het.  (Van al die minpunten en dat we wat dit betreft allebei in een spiegel kijken.) En zij geeft mij wel commentaar op van alles. (Je kletst te veel. Je kletst te hard.) Maar ze heeft totaal niet door dat ze dit zelf net zo hard doet. Misschien nog wel erger. En ik weet eerlijk gezegd  ook niet  goed hoe dat te zeggen. Want als ik zeg wat ik denk en hoe ik dat denk, ligt ze huilend in een hoek. Dan komt er namelijk zoiets van: ‘Luister, meisje. Leuk dat je mij wilt vertellen hoe ik mijn werk moet doen, maar ik heb al wat ervaring met de echte werkende wereld. En die bemoeizucht van jou, dat wordt hem niet. Daarnaast wil je als maar dat alles de grote jij-show wordt en alles naar je toe trekken. A: vindt jij het echt gek dat het je te veel wordt? Ponder on this one, baby-face. B: Je komt nog eens een keer ECHT de verkeerde tegen die je op je bek slaat, zowel letterlijk als figuurlijk. Wanneer ik aan X een vraag stel, wil ik niet dat jij je ermee bemoeit. Ik wil antwoord van X.  En er kan echt enkel geen gesprek tussen mensen zijn in de kamer waar jij bent, zonder dat jij je er tegenaan bemoeit en voor anderen gaat praten. Leer dat af. Je geeft commentaar dat ik druk ben. Vervolgens zit jij een uur te blaten. Je wilt dat ik naar jou verhaaltjes luister over waar je bent en wat je doet, maar als ik wat terug vertel, is je geheugen net zo makkelijk te grijpen als de concentratie van een goudvis. Leer er eens wat minder de grote jij-show van te maken. Ik vind het naar voor je dat je thuis te weinig aandacht hebt gekregen. Maar op je werk moet je dat niet denken te compenseren en alles om jou te laten draaien. Er zijn ook nog anderen.’

Zulke dingen zou ik denk ik ook zeggen tegen mezelf, als ik mezelf zou kunnen spreken dat ik die leeftijd had. Voor zover ik kan zien, was ik iets minder bemoeizuchtig en maakte ik er niet altijd de grote ik-show van. Maar dat ik daar een handje van had (en misschien helaas nu soms nog steeds heb), daar ben ik van overtuigd.

Dus ik kan mezelf toch een beetje op de sofa leggen. Want ik zie nu wat het doet. En ik erger me stijf aan een aantal trekken. Hoe goed bedoeld het ook is, die bemoeizucht is niet altijd gewenst. En het is de kunst te weten wanneer je wel je mond open kunt trekken en wanneer niet. Hopelijk kan ik dat beter onder de knie krijgen.

Fijn dat ik op deze wijze psycholoog kan spelen over mijzelf. Tijd voor zelf-reflectie. Ik denk niet dat er veel mensen zijn die in zo'n luxe situatie verkeren.