Belastingdienst en naheffingen

Ik had van het weekend een blauwe brief ontvangen.

En blauwe brieven, daar heb ik het niet zo op. Over het algemeen brengen die slecht nieuws. Of een tekst die ik niet kan begrijpen. (Wat nou, we maken het makkelijker. Voor degenen die juridische taal begrijpen misschien, of  economie gestudeerd hebben.)

Over het algemeen, boezemt de blauwe brief mij angst in. De paniek slaat toe, zodra ik hem op de mat zie liggen.

De brief lag tot daarnet dan ook lekker op de verwarming te liggen. Af en toe knaagde er een stemmetje dat ik hem openen moest, maar dat negeerde ik met verve en succes.

Daarnet toch maar open gemaakt. Je kunt immers niet tot in eeuwigheid je kop in het zand blijven steken.

Gaat het over 2013. Ik krijg zowaar wat extra geld terug. Om precies te zijn.......

Pam pam paaaaaaammmmmmmm.

Drie hele euro's!!!!!

Zie je de bui?

Pling plong. De deurbel gaat.

Eerst draai ik me maar even om. In deze buurt zijn er veel kinderen die aan belletje trek doen. En aangezien ik in een hoekhuis woon (lees: je bent snel weg) is mijn huisje geliefd.

Maar nee. geen gegiebel en hard weg rennende kinderen. Dus ik kijk maar een wie er voor de deur staat.

Een mooie vrouw, met een zoontje van twee à drie jaar oud. Ze heeft prachtig lang bruin haar en blauwe ogen. Een lief gezichtje. Ik kreeg bijna de neiging om haar binnen te vragen voor een kopje thee.

Ze had folders in haar handen. En vertelde dat ze deze in deze buurt aan het uitdelen was. Het ging om de vraag of er ooit een eind komt aan pijn en verdriet.

Ik antwoordde gelijk in een opwelling 'Nee.'.

Ze zei dat ze een folder had. Of ik die vrijblijvend eens wilde lezen. En op de achterkant staat een website, voor als ik nog meer vragen heb.

Welnu, ik ben de kwaadste niet. Ik wil best eens lezen. Geef je folder maar dame. Je bent zo vriendelijk, open en totaal niet opdringerig dat ik dat best wil belonen door je folder te lezen.

Zie je de bui al hangen?

Juist. Jehova's getuige. Maar dit keer zonder voet tussen de deur of opdringerig gedoe. En deze dame zal denk ik dus een stuk verder komen dan haar geloofsgenoten. Al vind ik vaak eerder zeloten, wanneer ze zo opdringerig worden.

Keerpunt

De laatste tijd denk ik veel.

En aangezien ik wel klaar ben met de gebruikelijke cirkels, kom ik ook nog ergens.

In cirkels denken, daar heb je niets aan. Dat eindigt in piekeren en peinzen. En de eerste mens die daar beter van is geworden, moet ik nog ontmoeten.

Het nalopen van gesprekken kan echter verhelderend zijn. En ik heb een paar punten ontdekt.

Over de relatie is van twee kanten twijfel. Niet over of we van elkaar houden. Dat staat als een paal boven water. Maar eerder of dat genoeg is om ermee door te gaan.

Alleen... Als ik de laatste gesprekken juist interpreteer, is ook dat het punt niet. het lijkt er eerder op dat we allebei iets anders verwachten. Maar erger nog. We vullen daarbij in wat de ander verwacht en handelen daar naar.

Eerst leek hij te denken dat ik samen wilde wonen. Welnu. Dat idee kan linea recta het raam uit. Samen wonen is wel het laatste waar ik aan denk.

Vervolgens dat ik dichter bij elkaar wil wonen. Dat klopt. Ik wil graag wat kortere afstand.

En aangezien ik net een leuk huisje heb, snapt hij dat ik dat niet zomaar op geef. De lieverd, de schat. Hij heeft dat invoelende vermogen.

Hij gaf echter aan dat hij zijn huisje en de plek waar hij woont ook niet zomaar op wil geven.

En nu denk ik dat hij daarmee worstelt. En dat dit een ijzer is, waardoor hij erover denkt er een punt achter wil zetten.

Geen idee of het zo is. Ook  ik ben nu weer eens heerlijk aan het invullen. Maar hé, ik heb een excuus daarvoor. Ik ben immers een vrouw. En wij vrouwen zijn sterren in invullen voor een ander.

Terug naar het dichter bij elkaar wonen. Ik geef toe dat ik hem graag dichterbij wil hebben. De afstanden... Ik ben daar niet blij mee. En ik dacht serieus dat hij toe was aan een nieuwe uitdaging en een ander huisje. Dus dan kon je de twee samen voegen

Maar hoe hij zei dat hij niet zomaar weg wilde.. Volgens mij is hij er toch niet aan toe. (Ja, weer aan het invullen.)

Ik moet dit met hem bespreken. Als hij er niet zelf op terug komt naar aanleiding van dit stukje. Maar ik weet in ieder geval, dat het niet nu hoeft, dat dichter bij elkaar wonen. Ik wil hem niet uit zijn veilige omgeving trekken, als hij dat niet wil.

Toegegeven. Ik ben niet helemaal blij met de huidige situatie. Maar het alternatief maakt hem ongelukkiger. En dan worden we beiden ongelukkig. De afstand tussen ons wat kilometers betreft is mij dat niet waard. Dan nog maar een aantal jaren met die afstand. Het zij zo. Ik neem dat voor lief. Wanneer ik moet kiezen, doe ik het liever zo dan de relatie te torpederen over iets onbenulligs als een afstand.

Daarnaast lijkt het, alsof ik niet geluisterd heb. Alsof ik al die tijd langs hem ben geraasd en niet gekeken heb naar wat hij wil. En dat stemt mij verdrietig. Ik houd van hem. Intens veel. En ik wil dat hij gelukkig is. Dat wordt hij niet als ik niet luister.

Ik hoop zo dat hij wat duidelijker wil gaan zijn en nog wil praten.

Hij is zo mooi. Hij heeft me altijd zo gelukkig gemaakt. Ondanks alle verdriet, dat er helaas ook moet zijn. Maar misschien wel juist daardoor ben ik steeds meer van hem gaan houden. En hoe verder we komen, hoe meer ik tot de conclusie komt dat ik met hem oud wil worden. Op onze eigen, eigenwijze wijze.

Praat, mijn lief. Zet de zeilen bij. We hebben elkaar pijn gedaan. Maar is dat dan genoeg reden om uit elkaar te gaan, terwijl we van elkaar houden? Ik weet niet hoe het met jou pijn zit. Maar het feit dat ik weet dat ik van je hou, vertelt mij dat ik nog niet genoeg gekwetst ben om er een punt achter te zetten.

We moeten praten. En dingen veranderen.  En dan vooral.. Ik moet weten en leren waar jou grenzen liggen. Want die heb ik blijkbaar meerdere keren overschreden. En ik ben mij van geen kwaad bewust. Dit is een keerpunt. En dat is niet makkelijk. Maar als we samen werken, kan het goed komen.

Zo. Ik moest dit even kwijt. Want ik word een beetje onrustig. Na ja. een beetje. Ik ben gewoon heel erg onrustig. En schrijven helpt mij dan mijn hersens bij elkaar te houden.

Ik hou van jou, mijn lief. Dans met mij, lief draakje. Praat tegen mij. Laat draakje en vuurvogel weer samen uitvliegen.

Banenjacht

Een formulier ingevuld van Randstad.

Ik heb een aantal vragen beantwoord. Om te kijken of ik in aanmerking kom. En ja hoor. Ik schijn interessant te zijn.
Als het goed is wordt ik deze week gebeld voor callcenter werk. (Inbound)

Mail gestuurd naar mijn consulent van het UWV. Die stuurde mijn mail weer door naar een collega.
Zij belde mij. En nu ga ik voorgesteld worden bij een bedrijfje in Castricum. Om werk ervaring op te doen als secretarieel ondersteunende dame. Ze gaan wat doen aan mijn zelfbeeld, kijken wat er verbeterd kan worden en dat mogelijk maken. Ik zal er niet voor betaald worden, maar als het goed is wel met wat meer ervaring uit komen.

Mwa. Ik heb nu al een productief weekje!