Pling plong. De deurbel gaat.
Eerst draai ik me maar even om. In deze buurt zijn er veel kinderen die aan belletje trek doen. En aangezien ik in een hoekhuis woon (lees: je bent snel weg) is mijn huisje geliefd.
Maar nee. geen gegiebel en hard weg rennende kinderen. Dus ik kijk maar een wie er voor de deur staat.
Een mooie vrouw, met een zoontje van twee à drie jaar oud. Ze heeft prachtig lang bruin haar en blauwe ogen. Een lief gezichtje. Ik kreeg bijna de neiging om haar binnen te vragen voor een kopje thee.
Ze had folders in haar handen. En vertelde dat ze deze in deze buurt aan het uitdelen was. Het ging om de vraag of er ooit een eind komt aan pijn en verdriet.
Ik antwoordde gelijk in een opwelling 'Nee.'.
Ze zei dat ze een folder had. Of ik die vrijblijvend eens wilde lezen. En op de achterkant staat een website, voor als ik nog meer vragen heb.
Welnu, ik ben de kwaadste niet. Ik wil best eens lezen. Geef je folder maar dame. Je bent zo vriendelijk, open en totaal niet opdringerig dat ik dat best wil belonen door je folder te lezen.
Zie je de bui al hangen?
Juist. Jehova's getuige. Maar dit keer zonder voet tussen de deur of opdringerig gedoe. En deze dame zal denk ik dus een stuk verder komen dan haar geloofsgenoten. Al vind ik vaak eerder zeloten, wanneer ze zo opdringerig worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten