Lieve leukerds en leuke lieverds,
Vandaag is het tien jaar geleden dat mijn vader stierf. Voor de familie onverwacht besloot hij een einde te maken aan zijn leven en hij sprong van een flat af.
Voor het geval dat je nu allerlei nare beelden in je hoofd hebt... Aan zijn uiterlijk is het nauwelijks te zien geweest. Hij had een schaafwond op zijn voorhoofd en iets op zijn hand, waardoor daar pleisters zaten. Verder helemaal niets. Hij was nog steeds herkenbaar als mijn vader, hij lag er best wel vredig bij.
Maar goed.... Hij is dus tien jaar dood. Destijds was het een sneltrein van allerlei dingen die op je af komen en die je regelen moet. Ook een muur van onbegrip waar je tegenaan loopt. Überhaupt wordt de dood weggemoffeld in de westerse maatschappij, maar voor zelfdoding is er nog minder begrip. Wanneer je verteld nabestaande te zijn van een zelfdoder, word je met de nek aangekeken. Of mensen worden onwennig en weten even niet meer wat ze tegen je moeten zeggen. (Niets. Er is niets dat je kunt zeggen om het beter te maken, het komt immers nooit meer goed. Een arm om me heen zou echter wel fijn zijn, misschien een kus op mijn voorhoofd als we elkaar wat beter kennen.) Hoe het ook zij.. Een paar weken maakt men zich druk om je, maar snel genoeg gaat men ook weer over op de orde van de dag.
Tijden lang leek de wereld voor mij te branden. Ik besefte en begreep dat de wereld voor de rest van de wereld door draaide. Maar voor mij stond ze stil en gilde en krijste er alleen maar van alles in mijn hoofd. En wanneer ik er iets over zei, kreeg ik geen antwoord. Men ging het onderwerp uit de weg, of zei mij dat het vanzelf minder zou worden. Dat ik het vanzelf een plek zou geven.
Je leest vanzelf allerlei dingen over de verschillende stadia van rouw. De woede, de ontkenning, verwerking en berusting. Er zijn meerdere termen voor en vaak nog wel adviezen ook.
Feit blijft dat die stadia niet achter elkaar doorlopen worden. Het is handig dat ze apart worden uitgelegd, maar je loopt ze lukraak door elkaar en tegelijktijdig door. En soms keer je weer terug in een stadium, waarvan je dacht dat je er klaar mee was.
En wat de adviezen betreft.... Het enige advies dat bij mij hout sneed was 'neem de tijd'. Er is geen eindtijd voor rouw. Het is niet iets dat je in een aangegeven periode kunt doorlopen. Er spelen vele verschillende factoren die allemaal van invloed zijn.
Maar nu ga ik alweer op de stoel van een therapeut zitten, soort van. Ik moet eindelijk terugblikken op wat vandaag voor mij betekent. Het is een dag als alle anderen. Ja, mijn depressie heeft vandaag meer invloed dan andere dagen. Mijn psychologisch weergericht: Grijze lucht met miezer, kleine kans op extra wind en in de avond kans op buien.
Maar ondertussen gaat mijn leven door. Ja, ik ben een beetje wazig. Ik ben een bepaalde afspraak straal vergeten, maal over het zijn van het zwarte schaap in de familie. Maar verder loopt mijn dag gewoon door.
Wat zegt dit over mij? Begin ik mijn leven dan toch eindelijk weer op te pakken? Begin ik dan toch meer balans in mijn leven te krijgen; dat een dag als vandaag niet meer volledig op donder, bliksem en zwart staat? Of ben ik een in en in slechte dochter, die niet denkt aan het verdriet van haar ouders en familie? Ben ik dan toch de harteloze losbol? Of ligt het antwoord toch ergens in het midden?
Geheel de Uwe,
Mystic M
