Lieve leukerds en leuke lieverds,
Het bevloog me in ene. De impasse waar ik me in bevind. Als een tiener weer vastzitten.
Ik voel me zo vrij, wanneer ik alleen ben of op pad. Ik durf te zeggen wat ik denk, maak soms best schuine opmerkingen. Sensuele opmerkingen, wanneer die niet op één persoon gericht zijn, kunnen geregeld uit mijn mond komen. Ik denk er domweg niet meer over na. Het enige filter is dat het niet in een werksituatie mag voorkomen want ik loop stage op een plek waar de mensen mentaal wat teer zijn. Zij kunnen het verschil tussen grap en persoon gerichte opmerking slecht onderscheiden en kunnen het dus opvatten als een uitnodiging. Tsja, dat is dus weer niet de bedoeling. Dus daar zijn we professioneel bezig.
Maar op school en ook in de vlogs die ik tegenwoordig met twee dames aan het opnemen ben, ben ik een stuk gedurfder. De opmerkingen vliegen nogal mijn mond uit. En die liegen er soms echt niet om. Gelukkig nemen de meeste mensen het op als grap en niet echt serieus. Voordeel van een vreemde eend in de bijt zijn. Je kunt doen wat je wilt, men neemt het toch niet serieus. (Nadeel: je kunt doen wat je wilt, men neemt het toch niet serieus.)
En thuis... Ik lijk wel een kluizenaar. Ik durf niet meer. En elke vorm van affectie die er nog getoond wordt, bekijk ik of met angst of met argwaan. Simpelweg omdat ik niet meer weet wat er van me verwacht wordt en hoe ik dien te handelen. Er zijn geen kaders. En de laatste keer dat er iets spannends gebeurde hier, kan ik me niet heugen. Dat zal wel ergens in oktober geweest zijn. Als ik mazzel heb december. Maar omdat ik het me niet eens meer kan herinneren, zie jij ook wel dat ik daar geen lol aan beleefd heb. Dat herinnert men zich immers over het algemeen wel.
Als een angstige autist lijk ik het ook uit de weg te gaan. Ik vlieg naar boven wanneer hij nog ergens mee bezig is, om in mijn meditaties te duiken. Dan ben ik vaak al in slaap nog voordat hij de slaapkamer in komt. Of ik blijf beneden zitten en wacht minstens een half uur nadat hij naar boven is gegaan. Dan is de kans dat hij al slaapt heel groot. Hoe het ook zij.. Ik ontwijk dat rare moment van de avondkus, waarin ik als een trillend rietje mag gaan liggen afwachten wat hij nou van me wil.
Ergens wordt de angst minder. Hij heeft al weken niet meer naar me omgekeken. Ik heb het idee dat hij op me uitgekeken is. En dat snap ik wel. Ik ben niet meer zo slank als toen we elkaar net leerden kennen. En de spontaniteit is er door al het gedoe met huishouden, kind opvoeden en studeren ook wel van af.
Maar ik merk dat, na het geruzie zo lang geleden dat ik te veel aandacht vroeg, ik me als een gewond dier heb teruggetrokken. En dat verdriet is omgeslagen in boosheid. Boosheid en een kwetsuur die tussen ons in is gaan staan in de slaapkamer. (Nu ja, niet alleen de slaapkamer. Ook mentaal, maar dat kan ik iets beter verbloemen, denk ik.) Ik durf me niet meer te openen.
Ik voel onrust, wanneer hij mij aanraakt. Ik voel schaamte, wanneer ik op tv een stel zie dat innig kust. Ik merk dat ik dan wegkijk, met rode koontjes. En ik voel me weer een onwennige tieners, bij wie de hormonen door het lijf gieren, maar waarvan het brein niet zo goed weet hoe dit aan te pakken.
En bovenal: Ik schaam me voor mezelf. Ik voel me niet goed genoeg. Ik kijk in de spiegel en zie mijn haren, die langzaam grijs beginnen te worden. Ik zie al mijn imperfecties en heb het idee dat ik verander in de zuurpruim, waar ik al die jaren tegen gevochten heb. Door mijn mond dicht te houden over de kleine irritaties, niet te zeggen wat ik wilde. Of op de verkeerde manier te zeggen wat ik wilde.
Want is het nu echt zo gek wat ik vraag? Ik hoef niet de hemel in geprezen te worden voor alles wat ik doe in huis. Ik zeg immers ook niet elke dag dat ik het zo geweldig vind wat hij allemaal doet op zijn werk. Ik wilde gewoon een regelmatig seksleven. Een bovengemiddeld seksleven. Mijn lijf heeft dat nodig, mijn geest vraagt om die verbintenis. Ik houd van lichamelijke en mentale connectie. Het liefst ervaar ik dat elke dag.
En ik krijg hem niet aan het verstand dat dit geen opdracht is. Dat dit een diepgeworteld verlangen is. Dat masseren, elkaar aanraken, dat dit onderdeel is van de verbintenis. Men heeft het regelmatig over de term Love-Lanquage. Mijn talen zijn eten maken en seks. Ik stop je vol met van alles dat ik aan het kokkerellen en bakken ben, als je mijn partner bent stop ik je ook nog het liefste vol met interessante boeken om te bespreken en ik neuk je suf.
Koken doe ik om de één of andere vage reden niet zo vaak meer, bakken nog wel. Maar dit beiden is voor iedereen die zich aan mijn eettafel neer laat zijgen. Boeken heb ik ook nog wel te lezen gegeven. Maar de laatste gaf ik anderhalf jaar terug, het is niet dik, leest redelijk makkelijk weg en hij heeft het nog steeds niet uit. De interesse lijkt weg te zijn. Te druk, andere prioriteiten, te moe, nu even geen zin. En wat dat suf neuken betreft... Na zo veel afwijzingen houd je het vanzelf wel voor gezien.
Hoe ik dit oplos? Geen idee. Ik weet niet eens of dit nog op te lossen is en of ik niet beter als een muis of rat dit zinkend schip moet verlaten. Al was het maar om dan mijn eigen heling op te zoeken, mijn seksualiteit weer te ontdekken in en voor mezelf en vervolgens ergens anders voorzichtig een nieuwe verbinding aan te gaan. Hopelijk met iemand die begrijpt dat wat werkt in de slaapkamer grotendeels afhankelijk is van waar de vrouw op dat moment zit in haar cyclus.
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten