Gesnotter en verlamming

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik wilde zo veel. Maar tegelijkertijd zo weinig.

Net als iedereen zou ik geen nee zeggen tegen een groot geldbedrag, een baan die dik verdient. Wanneer het werk is waar ik voldoening uit haal en die in lijn is met mijn visie (laat de wereld een beetje beter achter dan hoe je haar gevonden hebt) is dat helemaal prima.

Ik verzoende me met het feit dat je over het algemeen niet veel geld verdient met het uitvoeren van werk dat er echt toe doet (op artsen en chirurgen na).

Ik wilde een baan waar ik verschil mee maak. Dat wil ik nog steeds. En ik ben er nog steeds van overtuigd dat dit de weg van de Geestelijk Verzorger is. Geen idee waar het pad me heen brengt, geen benul wat de Goden van me willen. Ik had een jaar of drie helemaal een idee waar ik heen moest en ik dacht te weten wat er van me verwacht werd.

Ik zit nu al anderhalve week te blokken op twee tentamens. Ik raak afgeleid, weet niet wat ik antwoorden moet, raak volledig in verlamming. Er hoeft maar iets te gebeuren en ik barst in tranen uit en ik geloof dat ik nog nooit zo onzeker van mijn zaak ben geweest als nu. Of überhaupt over mijn eigen leven.

Ik voel me weer die onzekere jongeling, vol van pijn. Alsof er een cocon is opengebroken die jaren lang dicht zat en nu leegloopt. En er komt weer een hoop uit.

Op zich is dat echt niet erg. Wil ik een goed verzorger zijn, dan dien ik ook voor mezelf te zorgen. Wat mij wel frustreert is dat een hoop van wat er dwars zit, daar al vaak uit is gekomen. Het is niet de eerste keer dat ik het aanpak. En iedere keer weer dacht ik het nu eindelijk eens goed te hebben aangepakt. Ik dacht dat ik met een hoop al had afgerekend. En toch komt het weer aan het oppervlak.

Bovenal het feit dat ik mij -als ik eerlijk ben- nog steeds ongewenst en ongeliefd voel. Het maakt niet uit wat ik doe, het is niet goed genoeg. Ik zal altijd moeten verklaren wat ik kom doen en waarom ik recht heb op mijn plekje. Ik zal een reden moeten geven om van mij te houden. En jij mag fouten maken, ik zal er liefdevol mee omgaan. Maar zelf zal ik geen stap buiten de lijnen moeten zetten, want dan ben ik verloren.

Het is vermoeiend. Ik wil niet meer uitleggen waarom jij van mij zou moeten houden. Naast het feit dat dit vermoeiend is, komen de redenen die ik gaf op mij niet authentiek over. En ik wil het gewoon niet meer.

Maar ik merk wel dat ik zo een hoop mensen kwijt ben geraakt. Ik mis een hoop genegenheid. Een hoop warmte die ik niet meer kan geven, al was de genegenheid niet wederkerig.

Misschien is het wel de schrik van hoe egocentrisch en oppervlakkig mensen kunnen zijn. Ik ben even uit de roulatie, of lig even op mijn gat. Ben een paar weken niet in staat mijn emoties goed te reguleren en mensen zetten mij buiten spel. Ik wordt weggezet als (te) dramatisch en te veeleisend. Wat op zich apart te noemen is, want ik houd het ook uit met hun drama. En dat is niet verwijtend bedoeld, maar gewoon zoals het is. Ik weet dat ik niet een makkelijke dame ben, dus ik houd het ook uit met de moeilijkheden van anderen. Als ik je niet laat zien dat jij volledig jezelf mag zijn; hoe kan ik dan van jou verwachten dat ik mezelf mag zijn?

En waarom mogen we alleen de mooie kanten laten zien? Waarom mogen we niet kwetsbaar zijn en lelijk? Met stront, snot, pijn, tranen, bloed en etterende wonden? Waarom mogen we de scheuren niet laten zien? En waarom bestempelen we het als zwak wanneer we dat wel tonen of überhaupt hebben?

In ieder geval... Ik merk dat ik overal en nergens in janken uitbarst, inclusief snot en ellende. Ik doe hard mijn best om nergens therapie van te maken. Ook begrijp ik het wanneer je mijn gejammer volledig negeert. Je zult de eerste niet zijn die dat doet, ook de laatste niet. Ik kom er wel weer uit, maak je maar geen zorgen.

Maar mocht je nog ergens tijd hebben. Ergens genegenheid voelen en een kaarsje willen branden. Ik kan het wel gebruiken. Je hoeft niet 24/7 voor me klaar te staan, ik heb niet 15 pakken zakdoeken nodig. Je hoeft me niet op de divan te leggen, of zelfs maar een arm om me heen te leggen.

Zend een kaarsje, doe een schietgebed. Ik kan de energie gebruiken. Stuur wat liefde. Een kaarsje in het duister, met een klein beetje warmte. Zodat ik inspiratie mag krijgen voor mijn verslagen. Energie voor mijn opleiding, inzichten in mijn zijn. Zodat ik door mijn crisis mag komen, waarvan ik weet dat hij onderdeel is van mijn opleiding.

Ik moet door de crisis, zodat ik een goed geestelijk begeleider kan worden.

Ik hoop alleen wel dat dat gehuil en die verlamming snel weggaan. Ik heb meer te doen met mijn tijd.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Vrijdag de dertiende. Een nieuw epos begint.

 Toeval bestaat niet?

Ik startte de computer op om dit stukje te schrijven. De tijd is 13:13, op vrijdag de dertiende. Of dat toeval is

Vandaag was mijn laatste stage-dag. En ik kreeg complimenten van de mensen (cliënten). Ze zullen me missen. Ze vonden me fijn en oprecht. Ik kon nog niet altijd goed meekomen, maar ze voelden dat datgene dat ik gaf gemeend was.

En vandaag liep sowieso wel goed, tijdens het leiden van de groep.

Waarom? Ik liet los. Ik wilde het niet meer krampachtig goed doen. Ik wist dat het klaar is, dus ik ontspande meer en nam mezelf meer mee.

Nu mag ik terug naar de tekentafel. Blijf ik op deze opleiding? Gooi ik het bijltje erbij neer? Ga ik toch mijn opleiding vervolgen op universitair niveau?

Hoe gaat mijn trauma-therapie verlopen? En mijn EMDR? Ga ik er toch nog schema-therapie bij doen?

Hoe staat het met mijn religie? Baken ik het nog verder af? Laat ik een paar sporen los en ga ik toespitsen op bijvoorbeeld de sagas, Edda en Runen? Of wil ik meer het pad van meditatie en sjamanisme/animisme op? Wat past mij het beste? De hulpverlener in mij brult al 'Waar is behoefte aan?', maar dat is de bedoeling niet. Ik vind-mocht ik deze kant op moeten blijven gaan- mijn pad wel. Ik moet het bewandelen met overtuiging. Vanuit eigen beweegredenen. En de hulpverlener mag daar wel bij varen, maar niet aan het roer zitten.

Links om of rechts om is dit wel mijn vak. Daar ben ik na vandaag wel van overtuigd. Ik heb alleen nog een hele lange weg te gaan, want ik zit mezelf in de weg. Alle strubbelingen die ik had, komen door mijn eigen onzekerheid, mijn eigen perfectionisme. De absurd hoge eisen die ik aan mezelf stel.

Eerst maar eens verslagen schrijven en vakantie vieren, terwijl de eerste therapie sessies komen.

Ik heb tot juni om te beslissen hoe en waar ik mijn opleiding vervolg en hoe ik mijn stage dus in wil richten.

Binnenkort maar eens een paar open dagen bezoeken.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Tekenen dat ik opnieuw beginnen moet.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Typisch, hoe een bepaalde periode van je leven volledig af kan brokkelen en in elkaar kan vallen. Of juist uit elkaar kan vallen.

In mijn geval gebeurt dat zelfs letterlijk.

In de periode dat ik mijn leven opnieuw startte (2010/2016) kreeg ik een aantal spullen. Allereerst ging ik op mezelf en kocht een plant die wonder boven wonder niet doodging. Bij een eigen huis kreeg ik van iemand een prachtige kist. Van een tijdelijke werkgever waar ik even kon rehabiliteren een aantal schalen, ik kocht een prachtig schrift.

In 2016 startte het leven weer opnieuw, samen met partner en uiteindelijk een kind. We gingen naar waar we nu wonen en mijn leven start hier in een volgende, turbulente fase, met opleiding, hopelijk werk en een nieuwe indeling van mijn leven.

Nu dacht ik dat daar werk op een bepaalde plek bij hoorde. Als hulpverlener daar waar ik ooit zelf de brokstukken bij elkaar raakte. Waar ik ooit zelf hulp zocht. Maar blijkbaar is dat toch niet de bedoeling. Mijn weg gaat blijkbaar echt een andere kant op. Of zou dat in ieder geval moeten doen.

Als eerste begint dat plantje dat ik in 2010 kocht te sterven. Het valt nu bijna uit elkaar. En je wilt niet weten wat het allemaal overleefd heeft tot nu toe. Dus een veeg teken is het wel

Vervolgens Komt er een brandplek in de mooie kist. Ik wil niet weten wat er gebeurt was als het hout niet zo stevig was. Dan was waarschijnlijk het huis in lichterlaaie komen te staan. Denk daar dus maar niet te veel over na. De kist is niet meer te redden, maar daar blijft het wel bij.

Vervolgens gaan er twee schalen aan diggelen. De werkgever van wie ik deze gekregen heb, is nog steeds werkzaam op hetzelfde terrein als waar ik nu zit. In een totaal andere functie en in een ander gebouw, maar wel op steenworp afstand. Ook deze schalen symboliseren dus deels een oud leven.

En dat schrift dat ik al twee jaar met mij meesleep. Waar ik nieuwe inzichten in opschreef en inspiratie. Opmerkingen van (oud) klasgenoten en cliënten. Er staat zoveel moois in. En het schrift is vol. Er kan bijna niets meer bij. Wanneer mijn laatste dag is, zal ik ook de laatste pagina vol pennen.

Ondertussen snap ik het wel. Ik zal mijn boeltje weer eens op moeten pakken en ergens anders opnieuw moeten beginnen. Het is niet de eerste keer, ik vrees ook niet de laatste keer.

Ik leer het te accepteren. Er gaan wel vaker dingen niet door waar ik erg naar uitkeek. En er staan weinig zekerheden overeind. In ieder geval veel minder dan waar ik op hoopte en waarvan ik dacht dat het ook zeker was.

Hopelijk komt mijn leven in 2025 in rustiger water. Met een paar zekerheden, zoals een stageplek. Het kàn niet zo zijn dat mijn enige taak wat betreft het vak was om het binnen de zorg weer wat op de kaart te krijgen. Er moet een vervolgfunctie zijn voor mij. En ik snap dat dit elders ligt, in een wereld waar ik geen verleden heb als patiënt.

Het zou fijn zijn als er verder voorlopig even niets meer sneuvelt.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Lelijkheid op het internet. De geestelijke editie

 Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ondanks dat we vaak online de leuke kanten van ons leven willen belichten, is het leven ook vaak zat moeilijk, pijnlijk, zwaar. Dat zet je dan echter niet of sociale media. Uit schaamte, of omdat we niet willen dat mensen dit kunnen lezen. Of misschien dat een werkgever of toekomstig werkgever het ziet. En zeker wanneer het gaat om mentale punten, delen we het niet. Dat je bent gevallen en nu met een gebroken been zit is oké, maar wanneer je te maken hebt met geestesziekten, zwijgen we nog steeds veelal. Mentale ziekten verkeren nog steeds in het taboe, ook al wordt dat ondertussen minder.

Wanneer je mijn logs een beetje gelezen hebt, of wanneer je mij daadwerkelijk in het echte leven kent, weet je dat ik regelmatig te kampen heb met depressies. Zwarte dalen, trauma, een hoop narigheid.

Vanaf morgen ga ik daar onder andere EMDR en traumabehandeling voor krijgen. En ik ben doodsbang. Ik ga het doen, maar met knikkende knieën. Huilend en het liefst wil ik dat na afloop mijn handje vastgehouden wordt. Maar dat kan niet, ik moet gewoon gaan en zal na afloop met geheven hoofd verder moeten.

Daarnaast heb ik nu weer twee tentamens en zwaar nieuws. De tentamens zullen wel goed komen. Ik overzie het nu niet goed, maar ik begin maar gewoon met wat ik wel weet, dan komt er vanzelf een idee aangaande de rest.

Maar wat het moeilijk maakt en nu zwaar... Deze week is mijn laatste week stage. Mijn begeleider gaat extra werkzaamheden krijgen en dan trekt hij mij erbij niet. Daarnaast is de onderhandeling met de andere stagiaire misgelopen op het feit dat wij geen gezonden begeleiders zijn (gezonden houdt in dat je verbonden bent aan een kerk, moskee, het Humanistisch Verbond of een andere religieus erkende instantie) en waarschijnlijk niet de diepere lagen van rituelen kennen en meekrijgen. Daar kan hij weinig mee.

Kortom: Ik dacht een stage te hebben geregeld, dat is niet zo. Ik mag terug naar de tekentafel. En waarschijnlijk toch meer gaan doen binnen het Humanistisch Verbond. Dan ben ik in ieder geval ergens gelieerd.

Deze gebeurtenissen van de afgelopen week drukken een erg stempel op wil ik ben op het moment. Het jaar 2024 gaat voor mij als een jaar van veel verdriet en groei de boeken in, bitterzoet. En 2025 wordt niet beter. Ik zit nog steeds midden in mijn religieuze crisis en daar is nu een crisis van verleden en van scholing bij. Religieus omdat ik niet meer weet of ik nu wel een waar Paganist/Heiden ben, mijn verleden omdat het steeds opspeelt en verlammend werkt met depressie, scholing omdat ik niet weet of mijn huidige opleiding afdoende gaat zijn en of ik wel geschikt ben om een Geestelijk Begeleider te worden/zijn. Moet ik het bijltje erbij neergooien? Moet ik elders mijn heil zoeken wat stage betreft? (Ja) Moet ik misschien toch de universiteit opzoeken en daar de opleiding gaan doen? (Vanuit Humanistisch oogpunt)

Ik ben nog lang niet uit gestreden. Vraag mij niet hoe, maar ergens is er nog steeds een stem die zegt dat ik Geestelijk Begeleider moet worden. Dat ik nu gewoon getest wordt, of ik me wel aan mijn woord houd. Niet te snel opgeef.

En ik zal verder strijden. En ik geef het nog niet op. Maar weet dat ik wat minder vrolijk ben. En dat dit de aankomende drie maanden van behandeling en mezelf voor een zoveelste keer opnieuw uitvinden een zware dobber zal zijn.

Streel zacht mijn haren

Houd me even stevig vast

Voor ik verder vecht

09-12-2024 Geheel de Uwe, Mystic M