En daar sta ik dan. Op een nieuwe tweesprong in mijn leven.
Ik ben nog nooit zo bang geweest. Wel vaker verliefd, begrijp me goed. Ik heb me wel eerder over gegeven aan een gevoel van intense verliefdheid. Zelfs een diep houden van.
Maar elke vezel van mijn lijf vertelt mij, dat dit anders is. Iets in mij, waarschuwt. Dat dit nu echt anders is. Juist omdat ik niets kan beloven. Juist omdat ik niet verder kan kijken dan vandaag. Blij ben als ik het einde van de week haal. Omdat ik dan mijn vege lijf weer in jou armen kan gooien.
Het liefst lig ik de hele dag in jou bed. Je wijst naar mij en ik ben onverzadigbaar. Het maakt me niet uit hoe, als je maar met me vrijt. Als je me maar zegt dat je van me houdt. En dat meent.
Ik geef je mijn borst, ik geef je mijn schoot. Elke vezel en elk sprankje leven. Elke pijnscheut is genot, als ik jou glimlach zie. De pijnscheut door mijn onderlichaam, als je bij mij binnen dringt. Is een pijnscheut van genot. Een offer van liefde. Dat ik honderd keer per dag wil betalen. Al deed het duizend keer zo zeer per keer.
De zachte kreun, die mijn streling kan ontlokken. De kreun die van je lippen vlucht, op het moment dat je loslaat in mijn schoot. Laat gods water maar over gods akker lopen. Een mooier geschenk is er voor mij niet. En op zo'n moment, van intens verlangen. Dat alles verslindend is, alles omvattend. Geen tijd heeft voor tijd, ruimte of bepaling. Taal is niet belangrijk. Want het kan niet vertalen, welke emoties er door me heen gaan. Het dekt bij lange na de lading niet. Ik ga in vlammen op.
Het dekt de lading niet, van wat ik voel voor jou. De warmte, het verlangen. De pure overgave. Het weten dat ik zonder jou enkel besta. Dat mijn rekening betaald zal zijn en dat ik alleen mijn kostje kan winnen, maar dat ik verder geen inhoud heb. Want in de korte tijd dat ik de jouwe ben, ben je verworden tot:
Heerser van Verlangen.
Koning van Essentie.
Oorsprong van Ademtocht.
En daarmee ben ik verloren, mijn zelfstandigheid. Want ik leef enkel fysiek, zonder jou. Mijn emoties zijn leeg, als ik mijn aria niet voor en met jou mag zingen.
Dat geeft mij angst. De angst dat jij weer weg gaat. Dat je niet meer van mij houdt. En ik achterblijf, als leeg omhulsel. Een aria zonder stem.
Maar ik zal vechten. Voor de belofte van vandaag. Elke dag dat wij kiezen, voor elkaar. Elke pijnscheut, is het waard. Wankelt op de dunne lijn van subliem genot.
Ach. Een heel lang verhaal. Om te zeggen: Ik kus elke vierkante millimeter...
Ik ben nog nooit zo bang geweest. Wel vaker verliefd, begrijp me goed. Ik heb me wel eerder over gegeven aan een gevoel van intense verliefdheid. Zelfs een diep houden van.
Maar elke vezel van mijn lijf vertelt mij, dat dit anders is. Iets in mij, waarschuwt. Dat dit nu echt anders is. Juist omdat ik niets kan beloven. Juist omdat ik niet verder kan kijken dan vandaag. Blij ben als ik het einde van de week haal. Omdat ik dan mijn vege lijf weer in jou armen kan gooien.
Het liefst lig ik de hele dag in jou bed. Je wijst naar mij en ik ben onverzadigbaar. Het maakt me niet uit hoe, als je maar met me vrijt. Als je me maar zegt dat je van me houdt. En dat meent.
Ik geef je mijn borst, ik geef je mijn schoot. Elke vezel en elk sprankje leven. Elke pijnscheut is genot, als ik jou glimlach zie. De pijnscheut door mijn onderlichaam, als je bij mij binnen dringt. Is een pijnscheut van genot. Een offer van liefde. Dat ik honderd keer per dag wil betalen. Al deed het duizend keer zo zeer per keer.
De zachte kreun, die mijn streling kan ontlokken. De kreun die van je lippen vlucht, op het moment dat je loslaat in mijn schoot. Laat gods water maar over gods akker lopen. Een mooier geschenk is er voor mij niet. En op zo'n moment, van intens verlangen. Dat alles verslindend is, alles omvattend. Geen tijd heeft voor tijd, ruimte of bepaling. Taal is niet belangrijk. Want het kan niet vertalen, welke emoties er door me heen gaan. Het dekt bij lange na de lading niet. Ik ga in vlammen op.
Het dekt de lading niet, van wat ik voel voor jou. De warmte, het verlangen. De pure overgave. Het weten dat ik zonder jou enkel besta. Dat mijn rekening betaald zal zijn en dat ik alleen mijn kostje kan winnen, maar dat ik verder geen inhoud heb. Want in de korte tijd dat ik de jouwe ben, ben je verworden tot:
Heerser van Verlangen.
Koning van Essentie.
Oorsprong van Ademtocht.
En daarmee ben ik verloren, mijn zelfstandigheid. Want ik leef enkel fysiek, zonder jou. Mijn emoties zijn leeg, als ik mijn aria niet voor en met jou mag zingen.
Dat geeft mij angst. De angst dat jij weer weg gaat. Dat je niet meer van mij houdt. En ik achterblijf, als leeg omhulsel. Een aria zonder stem.
Maar ik zal vechten. Voor de belofte van vandaag. Elke dag dat wij kiezen, voor elkaar. Elke pijnscheut, is het waard. Wankelt op de dunne lijn van subliem genot.
Ach. Een heel lang verhaal. Om te zeggen: Ik kus elke vierkante millimeter...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten