Respectloos

Hoeveel borden kan een mens voor het hoofd hebben? Als ik M. zo beluister, de gehele geschiedenis van Wegdewood en Ikea te samen, vermenigvuldigd met het oneindige getal van Pi.

Ik heb, zoals wel meer mensen, nog een blog. Daarop had ik een aantal keren aangegeven dat ik dit blog ook heb, maar dan als veilig voor mezelf. Ik gaf geen gegevens.
Ook heb ik daar ooit eens geblogd dat er iemand was die het heeft opgezocht en dat ik daar niet blij mee was. Het gaat mij erom, dat ik hier op kan schrijven wat ik wens, zonder na te hoeven denken. Degene die mijn blog toen toch gelezen heeft betuigde spijt, zei dat ik mijn blog-url moest veranderen en niet meer zou zoeken.

Ook daarover blogde ik op de andere site. Dat ik mijn vrijheid weer terug had en dat het nu dan over is. Zou aannemen dat je dan begrijpt, dat je mij gewoon mijn gang moet laten gaan en niet naar mij op zoek. Dat had ik immers ook geschreven. Moeilijk lijkt mij dat ook niet.

Een mens met intellect en respect, zou dan ook zeggen: Laat haar maar. Maar nee, M. moet (control-freak die hij is) op zoek naar mijn blog. Hij wil bewijzen dat het te vinden is. (Wat ik ook nooit ontkent heb. Heb enkel aangegeven dat men het moet laten rusten.) En hij geeft aan mijn zus aan mij gevonden te hebben. Ik reageerde bij mijn zus redelijk coulant. Zij kan er immers weinig aan doen. Maar mijn hemel, mijn bloed kookt! Zij geeft aan dat hij mij niet wil zien, door mijn blog 'Boos' alhier waarschijnlijk. Welnu, gelijk heeft hij.

Dat hij nu ook gewoon mijn blog zoekt in het algemeen en denkt dat hij daar het recht toe heeft. Waarom gaat hij over mijn wens heen? Ik heb immers aangegeven het niet te wensen. Wat geeft hem het recht daartoe?

Dus, M. Mocht je dit lezen. Dan weet je dat jij je aangesproken moet voelen. Wat je doet is fout, respectloos en heel veel zeggend over jou. Jij denkt alles maar je kunnen maken, zonder dat er iets tegenover staat. Zo komt het in ieder geval wel op mij over. Je bent mijn respect en waardering kwijt. Volledig.
Ik vind wat je doet getuigen van wansmaak. Zo erg, dat zelfs de meest wanstaltige roddelpers netjes is, in vergelijking met jou gedrag.

Ik durf niet eens meer wat te zeggen, want ik ben bang dat er geen gehoor wordt gegeven aan mijn wensen. En je bewijst keer op keer dat deze angst terecht is.

Jij beweert intelligent te zijn. Welnu, je hebt trucjes. Je vindt dingen snel en weet veel omdat je lezen kunt. Maar enige vorm van emotie heb je niet. Noch een gevoel van medemenselijkheid. Dat is een armoede, waar geen intellect tegenop kan. Want het simpele 'neen' begrijp je niet.