Ik wil je weer terug.
Terug zoals het was. Terug naar de twee vurige wezens, die elkaars passie brandend hielden en elkaar stimuleerden. Ik wil weer woorden van passie spreken. Elkaars verlangens vervullen. Weten wat er in de ander om gaat.
Ik zit dit weekend nu alleen. En het is saai, zonder jou. Ik weet dat ik nog anderhalve week te gaan heb. En ik ben een beetje bang voor de bewuste dag. Bang dat je alsnog besluit het te laten voor wat het is. Hetgeen dat ik het meeste doe, daar ben ik eerlijk in, is huilen. Huilen van ellende, huilen van de angst. Huilen omdat ik op het moment niet kan bereiken wat ik het liefste wil. Ik wil in jou weg kruipen. Eerst hartstochtelijk huilen. Dan jou op alle mogelijke manieren die er zijn de liefde bedrijven en vervolgens praten. Een oplossing vinden.
Die is er, al weet ik niet welke. De oorzaak ligt in ieder geval in miscommunicatie. Ik heb het over dingen die je te veel angst aan jagen. maar ik bedoelde het niet als hier en nu. Ik probeerde het om een opening te vinden. Dit omdat ik door had dat we niet goed communiceerden. We zijn zo bezig geweest met wat we doen, dat we niet de tijd hebben gehad of genomen om te kijken naar wat er in de ander om gaat. Naar wat de ander wil of nodig heeft.
Ik ben geen magiër. Ik kan niet zien of ruiken wat jij nodig hebt. Ik vraag naar hoe je dagen waren, in de hoop dat je verteld wat er door je heen gaat. want ik kan het niet zien, al doe ik daar soms wel een gok naar.
Wat mezelf betreft: Ik ben in de war. Door alle ellende die de laatste maanden over me uit gestort is. En dan kan ik niet goed communiceren. Misschien had ik je wel gewoon brieven moeten schrijven. Daarin heb ik me altijd al beter kunnen uiten dan in het echte leven. Ik heb meer kans de boel op een rijtje te zetten, kan herschrijven en ben niet bang dingen verkeerd te zeggen. Al weten we allebei dat iets op een brief ook verkeerd over kan komen. Maar gelukkig ken jij mij een beetje en weet jij vaak hoe je het geschrevene moet interpreteren.
Ik herlas daarnet je stukje dat je een jaar geleden over en voor mij geschreven hebt. Dat was zo mooi. Daar verlang ik zo naar terug. Ongedwongenheid. Verlangen om bij elkaar te zijn. Blij te zijn dat je naast elkaar mag liggen. Ik wil weer draakje en zonnevogel. Rare geluidjes naar elkaar maken, waarvan alleen wij twee weten wat er mee bedoelt wordt. Echt communiceren. Zodat ik weer weet wat er nu door je heen gaat.
Ik hoop, dat dat verlangen wederzijds is. En dat over een tijdje mijn tranendal weer wordt omgezet in geluk en heel veel liefde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten