Extra 'klik'.

 Lieve leukerds en leuke lieverds,

Van de week kwam er een post voorbij op mijn facebook pagina. Met de tekst:

Maybe you're not healing because you're trying to be the person you were before the trauma.
That person doesn't exist anymore because there's a "new you" trying to be born.
Breathe life into that person.

En dat klikte even goed.
Ik probeer steeds weer te worden wie ik was. Een dame van weet ik het hoe lang geleden. Omdat ik haar onbevangenheid en verlangen miste.
Maar ja. Zij is gestorven. Vermoord, verbrand, weet ik het wat. Ze is er in ieder geval niet meer.
En ja, er is een nieuwe dame, ergens diep in mij.

Laat ik haar eens begroeten.




Geheel de Uwe,

Mystic M

En toen 'klikte' er iets.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Soms moet het gewoon even klikken. Er moet iets gebeuren waardoor iets blijft hangen in je brein, zodat je er bij komt. Niet alleen met je brein, maar ook in je essentie en met je hart.

Ik had een anderhalve, misschien twee weken geleden het boek 'Je bent niet je depressie' besteld van Fabian Ruijgrok. Hij gaf op de kaft aan zijn eigen gevecht met depressie op papier te hebben gezet. Aangezien één van mijn grootste ergernissen wat betreft boeken over depressie is dat het altijd geschreven lijkt te worden door behandelaars en niet door lijders, kocht ik het maar. Dan is het in ieder geval van iemand die weet waar hij het over heeft. Ik zal er geheid dingen in herkennen en weten dat ik niet de enige ben. En geloof me. Weten dat je niet de enige bent en dus niet gek, is een heel belangrijk punt in het gehele proces.

Dat Fabian weet waar hij het over heeft, is snel duidelijk. Hij begrijpt dat concentreren erg moeilijk is voor iemand met depressie. De manier waarop het boek geschreven is houdt daar rekening mee. En hij schijnt nu zelfs bezig te zijn met het maken van een luisterboek. Want ja, soms is het voor een depressieveling gewoon beter om te luisteren. Al kan dat ook al een hele opgave zijn. Soms lig je het liefste gewoon de hele dag in bed, met de deken over je hoofd. Te wachten tot de depressie over is, of jij dood bent. Net wat er eerder is.

En nee, maak je nou niet druk om mij. Ik ben niet suïcidaal (meer). Die tijden liggen gelukkig al jaren achter mij. Het leven kan voor mij af en toe nog steeds als een straf voelen, ondertussen heb ik niet meer het idee dat ik in een gevangenis zit. Het is niet meer een straf om adem te halen.

Het is echter nog niet goed genoeg. Ik sta -wanneer ik geen depressie heb- op een punt dat ik er maar het beste van ga maken nu ik er toch ben. En dat moet naar echt plezier hebben in het leven. Dat ken ik niet. Ik heb er tot nu toe altijd maar het beste van gemaakt met wat ik had. Dat moet en kan beter.

Maar daar heb je inzichten voor nodig. En eentje daarvan heeft Fabian mij gegeven, al duurde het dik 100 pagina's voordat het doordrong.

"Ik bèn niet depressief, ik hèb een depressie.'

Wat het verschil is? Spreek het eens voor jezelf hardop uit... 'Ik ben depressief.' Is er dan nog ruimte voor wat anders? Niet echt hè. Alsof alles alleen maar dat is. Terwijl je, wanneer je 'Ik heb een depressie' zegt, automatisch er ook nog ruimte lijkt te zijn voor iets anders.

En ik geef dit voorbeeld nu met de depressie, je kan het ook over andere dingen zeggen. Datgene waar jij je brood mee verdient bijvoorbeeld. Ben je alleen maar psycholoog/postbode/leraar/putjesschepper op zee? Nee toch.

Ik ben niet alleen maar depressief. Ik heb een depressie. Ik ben nog veel meer. En door te zeggen dat ik het heb en niet ben, is er ook ruimte en lucht voor andere dingen.

Dit klinkt misschien raar, maar het is echt heel belangrijk in dit proces. Zeker omdat ik weet dat depressies hebben iets is dat ik al mijn hele leven heb en de kans dat ik er ooit volledig van af kom erg klein is. Simpelweg omdat ik er erfelijk mee belast ben en door mijn hersenbeschadiging.

Blij dat dit even klikt. Het is een minuscuul klein stapje. Maar het is in ieder geval een beweging. En in de juiste richting voor balans tussen ziel, geest, hart en lijf.

Geheel de Uwe, Mystic M.

Zwart tegen wit

Lieve leukerds, leuke lieverds,

We slepen ons er nog doorheen.

Van harte gaat het niet. De koude, sneeuw en het ijs van de afgelopen week werken echt niet mee. Al dik een week ben ik het erf letterlijk niet af geweest. Ik glibber alle kanten op en durf dus niet te gaan lopen of rennen. Daarnaast kruipt de kou mijn lijf in, wat invloed heeft op mijn beweging en de mogelijkheden wat betreft yoga.

En dat staat dan weer direct in verbinding met wat er in mijn koppie gebeurt. Het is echt even best wel zwaar. Alle losse dingen van elkaar zijn best te behappen. Maar het komt allemaal tegelijk, slaat me lam en wil me geen moment met rust laten.

Zo graag wil ik me concentreren op het lezen van mijn boek. Ik heb een heel rijtje boeken liggen over mijn religie, maar ook die mij moeten helpen met mijn ziekte en de bestrijding ervan. Boeken en cursussen die mij moeten helpen met het verbeteren van mijn zelfbeeld. En dat heb ik echt hard nodig. Het is van belang dat ik wat liever over mezelf ga denken. Dan kan ik ook een betere vrouw worden en een betere moeder. Maar vooral ook... Dan word ik hopelijk wat gelukkiger met mezelf. Het lijkt me serieus zo heerlijk om van mezelf te kunnen houden. In de spiegel te kijken en oprecht te kunnen zeggen dat ik een leuk mens ben. Dat ik genoeg ben en van mezelf mag houden. Ook als anderen dat niet zouden doen.

Wat dat betreft werkt de mens in zijn algemeen heel raar. -Of in ieder geval ik.- We kunnen volgestopt worden met positieve dingen. Er staat één negatief ding tegenover en daar halen we dan een idee uit. Op de één of andere manier zijn we meer geneigd om de negatieve dingen te geloven en op te zoeken, dan de positieve.

Ik wel in ieder geval. Ik kan uit mijn jeugd hoofdzakelijk narigheid herinneren. Slechts een enkele leuke gedachte komt over die tijd omhoog. En dat is nu niet omdat ik geloof dat er niks was om blij mee te zijn.

Er is een hoop narigheid gebeurd. Ik heb een hoop dingen meegemaakt die geen mens mee zou moeten maken. En in ieder geval nog lang niet op die jonge leeftijden. De naarste dingen zijn er tegen mij gezegd en ik ben consequent vernederd en klein gehouden.

Maar met al mijn creatieve uitspattingen moet ik toch ook heel wat moois hebben gezien en meegemaakt. Anders had ik dat nooit kunnen creëren. Niet alles kan voortkomen uit enkel een diepgeworteld verlangen, er moet ook aarde voor dat zaadje zijn om te groeien. En die aarde moet in dit geval bestaan uit positieve invloeden. Mensen die het me wel gunnen en gunden. Pure liefde.

Waarom kan ik me dat niet herinneren? En hoe vergeet ik al die narigheid? Ik heb er immers niets meer aan. Al die zwarte gedachten dien en geen doel meer. Het helpt me niet te overleven, het maakt mijn wereld er niet beter op. En bovenal... Ik word er niet gelukkig van. En dat is wel wat ik wil bereiken.

Welnu... Eerst maar weer eens focussen op lezen.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Wat losse ideeën

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Zoveel onrust, ik zie haast door de bomen het bos niet meer.

Het is echt tijd voor een pas op de plaats en bovenal: Mijn oude wapen weer ter hand nemen, de pen.

Ik doe dit nu een kleine week ook weer letterlijk. Ik heb een schrift met harde kaft gepakt, heb het tot mijn 'kronkel-schrift'gedoopt en ben gaan schrijven. Dingen waar ik blij van word, dingen waar ik aan denk. Dingen waar ik mee worstel en de basis voor gedichten en schrijfsels die in mij op borrelen.

Om ervoor te zorgen dat ik niet helemaal gek word en doordraai, moet ik weer als een gek gaan schrijven. Geen idee waarover en ik wil mezelf niet blijven herhalen. Maar er is nog genoeg waar ik mee worstel.

Hoe kom ik van het puriteinse idee van seksualiteit af; zonder door te schieten in pornografische perversiteit? Waar sta ik zelf binnen dat kader en wat wil ik nu precies? Waar is mijn 'kinky kantje' heen gegaan? Waarom is dat weg en hoe krijg ik haar weer leven ingeblazen?

Oke, ik weet waarom ze weg is. Ik had geen partner die erin geïnteresseerd was en het werd mij zelfs verboden om er iets mee te doen.

Mijn huidige partner verbiedt niets, maar datgene dat we hebben liggen, ligt vrolijk stof te happen in de kast. Hij heeft er geen interesse in, of onderneemt in ieder geval niets op dat vlak. En ik heb een aantal keer gezegd dat ik het mis en er graag wat mee wil doen, maar er gebeurt niets mee. Ik kan het net zo goed tegen een tafelpoot zeggen, dat heeft evenveel effect.

Hoe krijg ik de rust wedergekeerd in mijn hoofdje, op zo'n manier dat ik weer in staat ben om dingen te ondernemen? En hoe zorg ik ervoor dat ik in ieder geval door kan blijven gaan met mijn leven, wanneer ik weer inzinkingen krijg?

Als ik ondertussen iets in de smiezen heb, is het wel dat die depri buien gewoon onderdeel van mijn leven zijn. Maak het jezelf dan maar zo gemakkelijk mogelijk. Ik heb geen zin meer om ertegen te vechten, dat heeft geen zin.

Tussendoor wil ik mezelf dan maar weer suf gaan schrijven. Ik heb nog een log dat de 'Verhalen Vijver' heet. Dat is jaren geleden gestart. Ik heb er misschien vijf verhalen gepost en verder nooit meer iets mee gedaan. Misschien moet ik mijn oude tactieken voor inspiratie maar weer eens uit het stof halen en gewoon gaan schrijven. En dan tik ik 30 uur troep, er komen er vanzelf een paar uur bij die pareltjes opleveren. En aangezien ik het echt heerlijk vind om te tikken en te creëren op deze manier, moet ik er dan maar weer verder in.

Is schrijven een manier van coping?

Ook zo'n vraag die door mijn koppie vliegt. Het eerlijke antwoord is domweg ja. Ik duik weg van alles waar ik niet mee om kan gaan door te vluchten in een wereld van creatie en fantasie. Maar tegelijkertijd ben ik het ook weer aan het verwerken. Veel van wat me te veel is verwerk ik in de verhalen en gedichten die ik maak. Ik leg mijn diepste verlangens en gedachten bloot. Misschien wat verdekt opgesteld, maar ik laat de wereld zien wie ik ben. Puurder en eerlijker dan ik in het dagelijks leven doe. Ik maak er een theaterstukje van, simpelweg omdat ik daarin zo veel verschillende gezichten en maskers zou kunnen laten zien. Slechts een enkeling heeft door dat ik schuil achter het masker van de waarheid.

Nu je dit weet... Veel plezier met het terug lezen van alle gedichten die hier en daar te vinden zijn. Wees welkom in de kern van mijn ziel, mijn verlangen en essentie. Je weet nu wie ik ben, zonder harnas, verweer, show of opsmuk. Ik, in mijn puurste vorm.

Of ik bang ben voor reacties? Nee. Ik ben niet bang. Ik sterf zeven doden. Want ik heb geen enkele vorm van verweer meer. Ik laat je immers kijken in mijn meest delicate gedachten en heb mijn wapens achter gelaten.

Maar weet je. Ik word het vechten zo moe. Want tegen wie vecht ik nu nog? En waarom? Wat kan ik er nu nog mee bereiken?

Ik wil rust. Rust en liefde. Rust en reinheid. Ik wil worden wie ik altijd al had moeten zijn. Die dame die verlichting komt brengen. Die naast je komt zitten wanneer jij in de put zit. Ze zit naast je en zucht eens. Praten zal ze niet direct. Ze weet immers waar je zit, hoe het komt dat jij daar zit en wat al de dooddoeners zijn waar mensen je mee proberen 'op te beuren'. Maar uiteindelijk, wanneer jij begint te praten, zal ze je bij de hand nemen. Ze weet de uitweg uit het duistere labyrint. Ze kan de weg dromen en zal hem aan je leren. Volg het licht, volg haar stem, ze leidt je er wel uit.

Maar tot die tijd....

Neem mij in de armen

Kus mijn tranen weg

Ik ben bang

Zo bang

De demonen in mijn hoofd

De spoken uit mijn hart

Ze gillen en ze krijsen

Laten mij geen ogenblik met rust

Bij elke stap vooruit

Trekken ze mij drie stappen terug

Bestoken mij met leugens

Verdrinken mij in gif

Wees het anker in de storm

De rustige stem in de kakafonie

Geen antwoord op de vragen

Die mij tergen

Elke dag

Maar een traan als ik verzaakt heb

Bij mij oplossing een lach

Houd mij vast,

Sus mijn angst in slaap

Streel mijn rug

Je bent mijn licht in het duister
Op de weg naar buiten

Geheel de Uwe,

Mystic M

Nog een titelloos gedicht

 Teach me the way of the warrior I'll show you the path of healing Grant me the wisdom of strength I'll give you the knowlegde of love

Breathe upon my femininity

Caress my spinal cord

Awaken my sensuality

Enlighten my thought

My black angel

My demon of light

My dark disciple of death

I will be

Your dame of death, darkness and destruction

Your lady of love, lust and life

I will empower your laughter

Strengthen your soul

Deepen your masculinity

Enforce your heart

Light up your eyes

We will dance

The dance of war

The dance of love

The dance of light

The dance of darkness

It is called life

And we will dance together

-07-02-21

Waarschijnlijk noem ik het simpelweg 'The Dance', maar ik ben er nog niet geheel uit. Dat is het vervelende. Een gedicht schrijven is het probleem niet. Wanneer ik ervoor ga zitten staat zoiets in een half uurtje. Maar een titel erbij verzinnen kan ik echt niet. Vaak begin ik met een idee waar ik over ga schrijven, met ook al half een idee voor de titel. Maar dan neemt het gedicht een wending waardoor het hele originele idee zo bij het oud vuil kan, met de titel erbij.

In het geval van dit gedicht was het originele idee de titel 'Shieldmaiden' mee te geven. Maar de laatste zeven regels gooiden roet in het eten. Ik vind de originele titel totaal niet meer van toepassing. Maar die regels zijn er nu onlosmakelijk mee verbonden en kunnen niet meer weg. Dus dan maar een zoveelste titelloos gedicht, totdat er een greintje inspiratie en vernuft mijn brein uitkiest om zich daar te nestelen en weer eens een gedicht van titel te voorzien. Tenzij u een geniaal idee heeft, o gewaardeerde lezer. Laat dan vooral wat van u horen.

Geheel de Uwe, Mystic M.

Nieuw plan, op oude grond

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Mystic M is weer terug naar de tekentafel.

Alsof ik in het afgelopen jaar nog niet genoeg nieuwe plannen heb gesmeed en ideetje heb bedacht, gaat het roer weer eens om.

Nou, nee... Niet helemaal om. Ik heb nog steeds een aantal plannen in mijn hoofd die niet gewijzigd zijn. Maar ik merk dat het me niet lukt om ze allemaal uit te werken, ook al heb ik er een plan voor opgesteld. Ik kan me namelijk niet focussen.

Het is prachtig dat ik weet welke opleiding ik wil gaan doen, prima dat ik daar allerlei literatuur voor heb aangeschaft om alvast onderzoek te doen en ook de opleiding zelf ben gaan zoeken. Maar hoe kan ik die opleiding in vredesnaam volbrengen, als het nog een chaos is in mijn hoofd? Ik doe leuk mijn best om een geordend mens te zijn. De gedachten door mijn hoofd zijn donker en duister, ik zit weer heerlijk midden in een depressie.

En ja, iedereen heeft het nu zwaar, met de lock-down en alle beperkingen omdat we die rotziekte onder controle dienen te krijgen. Ik zeg ook niet dat anderen het makkelijk hebben. Ik geef enkel aan dat zij die in 'normale' situaties het al moeilijker hebben door allerlei mentale problematiek het nu nog een stap extra zwaar hebben. Zeker zij die niet direct in behandeling zijn.

Voor mezelf merk ik ook dat het erg moeilijk is om te focussen. Een boek lezen, wat ik normaal gesproken echt heel graag doe, lukt me nu niet langer dan een kwartier. Vaak is de stof dan te moeilijk. Of in ieder geval neem ik het dan niet meer op. Waar ik eerder als een gek door boeken heen ging, over de meest uiteenlopende en best ingewikkelde onderwerpen, lukt het me nu nauwelijks om me te richten op een kinderboek. Lezen lukt maximaal een half uur, op voorwaarde dat het ook makkelijk te lezen is.

Daarnaast heb ik er een probleempje bij gekregen. Namelijk een niersteen. Sinds afgelopen zaterdag zit ik onder de medicatie, omdat die steen eerst zoveel mogelijk uit zichzelf uit mijn systeem moet komen. Op zich logisch, maar ik ben dus zo duf als een konijn, want dat word je van die medicatie. Daarnaast is mijn huis nu dus ook behoorlijk aan het vervuilen. Als ik langer dan vijf minuten inspan, gaat mijn lijf protesteren. Dus iets simpels als de afwasmachine uitruimen lukt al niet. Schrobben en poetsen zijn op het moment onmogelijke opdrachten.

En dus zijn al die spoken in mijn hoofd weer heerlijk aan het gillen. Het is immers mijn taak om ervoor te zorgen dat alles schoon en netjes is. Manlief werkt zich drie slagen in het rond, dus dat huishouden staat op mijn rekening. En ik kan dat nu niet doen, dus voor mijn gevoel faal ik in alle toonaarden. Ik ben een slechte moeder, een wanstaltige vrouw en een waardeloze echtgenote.

Tegelijkertijd zijn er allerlei nieuwe affirmaties en inzichten aan het gillen dat dit de grootste onzin is. Ik ben gewoon ziek en dan kun je van niemand verwachten dat ze veel doen. Zodra ik weer de oude ben en die rotsteen is vertrokken, poets en boen ik het hele huis weer rond en ben ik weer de toegewijde moeder en loyale echtgenote. Nu. Even. Niet.

Informatie gegevens voor de opleiding moeten weer op de langere baan. En dat vind ik oprecht erg. Ik ben namelijk bang dat de lust verdwijnt en ik er niet meer aan durf te beginnen, omdat mijn angsten en twijfels groter worden door de kleine tegenslagen. En de interesse is er nog steeds, ik denk nog steeds mijn pad gevonden te hebben in deze weg, maar het wordt me niet makkelijk gemaakt.

In de koelkast en wanneer ik energie heb heerlijk verder lezen in de boeken over religie, filosofie, levenswijsheid. En wanneer mijn concentratie weer sterk genoeg is weer opnieuw beginnen met mijn cursus zelfliefde en de nieuwe cursus 'Leven vanuit Tantra'. 

En voor nu moet ik dus een pas op de plaats doen, om niet als een gek in het rond te tollen. Ik heb een stapel positieve dingen om mij heen verzameld. Een foto van mezelf uit 2010. Daar sta ik op te stralen. En ik weet dat de foto is gemaakt in een tijd dat ik door een break-up heen ging en mijn leven ook volledig omgooide en opnieuw begon, in mijn uppie. Wat volgde waren twee zware jaren. Maar die hebben wel de basis gelegd van dat beetje veerkracht dat ik nu bezit. Vandaar de foto. Ter herinnering aan mezelf dat ik echt zo sterk ben en ook hier doorheen kom.

En daarnaast heb ik een boek gekocht van Fabian Ruijgrok. In het boek omschrijft hij zijn eigen gevecht met depressie en wat hij heeft gedaan om er weer uit te komen. Ik heb het vanmiddag binnen gekregen en heb nu de eerste 34 pagina's gelezen. Leest makkelijk weg. Hij snapt goed dat de spanningsboog van een persoon met depressie niet lang gespannen kan staan. Dus hij schrijft in soepele zinnen en erg herkenbare taal. Zijn basis situatie is anders dan de mijne, maar ik herken al een hoop in zijn gevoelens en denkbeelden. Hopelijk kan hij me wat verder op weg helpen. Ik begin in ieder geval maar weer eens opnieuw bij mezelf.

Houd moed, we geven het nog niet op. Gaat het niet linksom of rechtsom, dan ga ik er wel overheen of onderdoor. En anders verzin ik wel een omweg. Maar ik moet, ik wil en ik zal. Klaar met die zwarte gedachten.

De volgende keer dat ik die put van depressie weer in spring, is dat om naast iemand te gaan zitten die daar aan lijdt en hij/zij mijn hulp nodig heeft en dus krijgt, niet omdat ik er zelf in gekukeld ben.

Geheel de Uwe,

Mystic M.