Lieve leukerds en leuke lieverds,
Mystic M is weer terug naar de tekentafel.
Alsof ik in het afgelopen jaar nog niet genoeg nieuwe plannen heb gesmeed en ideetje heb bedacht, gaat het roer weer eens om.
Nou, nee... Niet helemaal om. Ik heb nog steeds een aantal plannen in mijn hoofd die niet gewijzigd zijn. Maar ik merk dat het me niet lukt om ze allemaal uit te werken, ook al heb ik er een plan voor opgesteld. Ik kan me namelijk niet focussen.
Het is prachtig dat ik weet welke opleiding ik wil gaan doen, prima dat ik daar allerlei literatuur voor heb aangeschaft om alvast onderzoek te doen en ook de opleiding zelf ben gaan zoeken. Maar hoe kan ik die opleiding in vredesnaam volbrengen, als het nog een chaos is in mijn hoofd? Ik doe leuk mijn best om een geordend mens te zijn. De gedachten door mijn hoofd zijn donker en duister, ik zit weer heerlijk midden in een depressie.
En ja, iedereen heeft het nu zwaar, met de lock-down en alle beperkingen omdat we die rotziekte onder controle dienen te krijgen. Ik zeg ook niet dat anderen het makkelijk hebben. Ik geef enkel aan dat zij die in 'normale' situaties het al moeilijker hebben door allerlei mentale problematiek het nu nog een stap extra zwaar hebben. Zeker zij die niet direct in behandeling zijn.
Voor mezelf merk ik ook dat het erg moeilijk is om te focussen. Een boek lezen, wat ik normaal gesproken echt heel graag doe, lukt me nu niet langer dan een kwartier. Vaak is de stof dan te moeilijk. Of in ieder geval neem ik het dan niet meer op. Waar ik eerder als een gek door boeken heen ging, over de meest uiteenlopende en best ingewikkelde onderwerpen, lukt het me nu nauwelijks om me te richten op een kinderboek. Lezen lukt maximaal een half uur, op voorwaarde dat het ook makkelijk te lezen is.
Daarnaast heb ik er een probleempje bij gekregen. Namelijk een niersteen. Sinds afgelopen zaterdag zit ik onder de medicatie, omdat die steen eerst zoveel mogelijk uit zichzelf uit mijn systeem moet komen. Op zich logisch, maar ik ben dus zo duf als een konijn, want dat word je van die medicatie. Daarnaast is mijn huis nu dus ook behoorlijk aan het vervuilen. Als ik langer dan vijf minuten inspan, gaat mijn lijf protesteren. Dus iets simpels als de afwasmachine uitruimen lukt al niet. Schrobben en poetsen zijn op het moment onmogelijke opdrachten.
En dus zijn al die spoken in mijn hoofd weer heerlijk aan het gillen. Het is immers mijn taak om ervoor te zorgen dat alles schoon en netjes is. Manlief werkt zich drie slagen in het rond, dus dat huishouden staat op mijn rekening. En ik kan dat nu niet doen, dus voor mijn gevoel faal ik in alle toonaarden. Ik ben een slechte moeder, een wanstaltige vrouw en een waardeloze echtgenote.
Tegelijkertijd zijn er allerlei nieuwe affirmaties en inzichten aan het gillen dat dit de grootste onzin is. Ik ben gewoon ziek en dan kun je van niemand verwachten dat ze veel doen. Zodra ik weer de oude ben en die rotsteen is vertrokken, poets en boen ik het hele huis weer rond en ben ik weer de toegewijde moeder en loyale echtgenote. Nu. Even. Niet.
Informatie gegevens voor de opleiding moeten weer op de langere baan. En dat vind ik oprecht erg. Ik ben namelijk bang dat de lust verdwijnt en ik er niet meer aan durf te beginnen, omdat mijn angsten en twijfels groter worden door de kleine tegenslagen. En de interesse is er nog steeds, ik denk nog steeds mijn pad gevonden te hebben in deze weg, maar het wordt me niet makkelijk gemaakt.
In de koelkast en wanneer ik energie heb heerlijk verder lezen in de boeken over religie, filosofie, levenswijsheid. En wanneer mijn concentratie weer sterk genoeg is weer opnieuw beginnen met mijn cursus zelfliefde en de nieuwe cursus 'Leven vanuit Tantra'.
En voor nu moet ik dus een pas op de plaats doen, om niet als een gek in het rond te tollen. Ik heb een stapel positieve dingen om mij heen verzameld. Een foto van mezelf uit 2010. Daar sta ik op te stralen. En ik weet dat de foto is gemaakt in een tijd dat ik door een break-up heen ging en mijn leven ook volledig omgooide en opnieuw begon, in mijn uppie. Wat volgde waren twee zware jaren. Maar die hebben wel de basis gelegd van dat beetje veerkracht dat ik nu bezit. Vandaar de foto. Ter herinnering aan mezelf dat ik echt zo sterk ben en ook hier doorheen kom.
En daarnaast heb ik een boek gekocht van Fabian Ruijgrok. In het boek omschrijft hij zijn eigen gevecht met depressie en wat hij heeft gedaan om er weer uit te komen. Ik heb het vanmiddag binnen gekregen en heb nu de eerste 34 pagina's gelezen. Leest makkelijk weg. Hij snapt goed dat de spanningsboog van een persoon met depressie niet lang gespannen kan staan. Dus hij schrijft in soepele zinnen en erg herkenbare taal. Zijn basis situatie is anders dan de mijne, maar ik herken al een hoop in zijn gevoelens en denkbeelden. Hopelijk kan hij me wat verder op weg helpen. Ik begin in ieder geval maar weer eens opnieuw bij mezelf.
Houd moed, we geven het nog niet op. Gaat het niet linksom of rechtsom, dan ga ik er wel overheen of onderdoor. En anders verzin ik wel een omweg. Maar ik moet, ik wil en ik zal. Klaar met die zwarte gedachten.
De volgende keer dat ik die put van depressie weer in spring, is dat om naast iemand te gaan zitten die daar aan lijdt en hij/zij mijn hulp nodig heeft en dus krijgt, niet omdat ik er zelf in gekukeld ben.
Geheel de Uwe,
Mystic M.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten