Lieve leukerds, leuke lieverds,
We slepen ons er nog doorheen.
Van harte gaat het niet. De koude, sneeuw en het ijs van de afgelopen week werken echt niet mee. Al dik een week ben ik het erf letterlijk niet af geweest. Ik glibber alle kanten op en durf dus niet te gaan lopen of rennen. Daarnaast kruipt de kou mijn lijf in, wat invloed heeft op mijn beweging en de mogelijkheden wat betreft yoga.
En dat staat dan weer direct in verbinding met wat er in mijn koppie gebeurt. Het is echt even best wel zwaar. Alle losse dingen van elkaar zijn best te behappen. Maar het komt allemaal tegelijk, slaat me lam en wil me geen moment met rust laten.
Zo graag wil ik me concentreren op het lezen van mijn boek. Ik heb een heel rijtje boeken liggen over mijn religie, maar ook die mij moeten helpen met mijn ziekte en de bestrijding ervan. Boeken en cursussen die mij moeten helpen met het verbeteren van mijn zelfbeeld. En dat heb ik echt hard nodig. Het is van belang dat ik wat liever over mezelf ga denken. Dan kan ik ook een betere vrouw worden en een betere moeder. Maar vooral ook... Dan word ik hopelijk wat gelukkiger met mezelf. Het lijkt me serieus zo heerlijk om van mezelf te kunnen houden. In de spiegel te kijken en oprecht te kunnen zeggen dat ik een leuk mens ben. Dat ik genoeg ben en van mezelf mag houden. Ook als anderen dat niet zouden doen.
Wat dat betreft werkt de mens in zijn algemeen heel raar. -Of in ieder geval ik.- We kunnen volgestopt worden met positieve dingen. Er staat één negatief ding tegenover en daar halen we dan een idee uit. Op de één of andere manier zijn we meer geneigd om de negatieve dingen te geloven en op te zoeken, dan de positieve.
Ik wel in ieder geval. Ik kan uit mijn jeugd hoofdzakelijk narigheid herinneren. Slechts een enkele leuke gedachte komt over die tijd omhoog. En dat is nu niet omdat ik geloof dat er niks was om blij mee te zijn.
Er is een hoop narigheid gebeurd. Ik heb een hoop dingen meegemaakt die geen mens mee zou moeten maken. En in ieder geval nog lang niet op die jonge leeftijden. De naarste dingen zijn er tegen mij gezegd en ik ben consequent vernederd en klein gehouden.
Maar met al mijn creatieve uitspattingen moet ik toch ook heel wat moois hebben gezien en meegemaakt. Anders had ik dat nooit kunnen creëren. Niet alles kan voortkomen uit enkel een diepgeworteld verlangen, er moet ook aarde voor dat zaadje zijn om te groeien. En die aarde moet in dit geval bestaan uit positieve invloeden. Mensen die het me wel gunnen en gunden. Pure liefde.
Waarom kan ik me dat niet herinneren? En hoe vergeet ik al die narigheid? Ik heb er immers niets meer aan. Al die zwarte gedachten dien en geen doel meer. Het helpt me niet te overleven, het maakt mijn wereld er niet beter op. En bovenal... Ik word er niet gelukkig van. En dat is wel wat ik wil bereiken.
Welnu... Eerst maar weer eens focussen op lezen.
Geheel de Uwe,
Mystic M.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten