Afscheid van een vrouw

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Er is echt iets in mij gaan liggen. Gaan liggen en een stille dood aan het sterven. En dat is alles wat maar met affectie en genegenheid te maken heeft met betrekking tot mijn man.

De hormonen gieren nog steeds door mijn keel. Ik wil me nog steeds aantrekkelijk en sensueel voelen. Begeert zelfs. Misschien is dat nog wel het meeste. Ik wil me begeert voelen.

Maar door alle gedoe van de laatste maanden, durfde ik eerst niet meer, om uiteindelijk om te slaan van pure paniek naar onverschilligheid. Het standaard riedeltje, het iedere keer hetzelfde, àls er al iets gebeurt. Nu gebeurt er ook steeds minder. Ik heb de lust niet meer om te starten. Wel lust, maar omdat ik toch al weet dat het geweigerd wordt, is het niet leuk meer om de eerste stap te zetten.

Echt. Wat dat betreft wil ik serieus nooit meer aan moeten horen dat het zo jammer is dat vrouwen nooit het heft in handen nemen. En dat mannen ook wel eens een keertje verleidt willen worden.

Want geloof me.... Dat willen die mannen echt niet. Dat, of ik heb iedere keer de verkeerde tegenover me. Want bij al mijn partners heb ik soortgelijke dingen geprobeerd. En bij alle partners eindigt het in hetzelfde drama. Ze vermoorden mijn lust naar hen met hun laksheid, ik blijf gedesillusioneerd achter en heb geen idee wat ik nou iedere keer verkeerd doe.

Ik probeer dat ingedutte liefdesleven weer wat leven in te blazen. Val af, doe vrolijk, verwen hem eens een tijdje wat meer, probeer wat liever te zijn, gooi een verandering door mijn kledingkast. Probeer er weer een beetje vrouwelijk uit te zien.

Gevolgen? Euhmmmm.... Een kostenpost en als ik niet oppas een koopverslaving. Maar meer ook niet. Dat liefdesleven is dood. Blijkbaar is het normaal dat na een aantal jaar je seksleven veranderd in een verveelde en chagrijnige oude zak, die alleen nog klagend op de bank kan zitten miepen over hoe het vroeger beter was.

Ik kan me ook eerlijk gezegd niet herinneren wanneer het voor het laatst was dat ik met elke vezel van mijn lijf verlangde. Het was in ieder geval nog de tijd dat ik me begeert voelde. En dat moet geweest zijn voordat we samen gingen wonen.

Samenwonen is blijkbaar de pest voor je seksleven. Dan is de buit binnen en willen ze hun best niet meer voor je doen. Ze willen niet meer veroveren? Zoiets?

Het uitstellen van de daad is dan blijkbaar niet leuk meer in ieder geval en iets nieuws verzinnen om elkaar te behagen is 'gedoe'. We hebben het immers altijd zo gedaan, dus dat is over 10 jaar ook nog genoeg.

Het feit dat je bij vrouwen even je best moet doen om haar zo ver te krijgen, zelfs als ze zegt dat ze wel wil, is een onmogelijke opgave. Net zoals het internet opgaan en eens uitzoeken wat een vrouw gemiddeld nu als echt opwindend ervaart.

Kunnen de heren niet bij hun eigen vrouw terecht dan? Natuurlijk wel. Maar blijkbaar is het ook te zwaar om te onthouden wat ze dan zegt. En om daar op voort te borduren... Dat komt niet in de breinen op.

Gevolg? Aan twee kanten van het bed gefrustreerde mensen, die het steeds moeilijker vinden om elkaar te behagen en niet meer weten welke kant ze op moeten. En als er wat gebeurt.... Slappe en lauwe seks.

Ik ben in ieder geval uit gekletst. De energie om te strijden op dat punt heb ik niet meer. Mede omdat ik het idee heb dat het een bodemloze put is. En dan kan ik de energie beter steken in een opleiding, in mijn dochter. Ik leg me neer bij het feit dat mijn man mij niet behaagt. Ik leg me neer bij het feit dat ik op het moment dat ik 'ja' zei toen ik trouwde, ik blijkbaar ook afscheid nam van mijn vrouwelijkheid. Dat houdt op te bestaan. Wordt opgeofferd aan de liefde.

En af en toe is er een stemmetje in mij dat spijt heeft. En nog vaker een stem die brult dat ik dit nooit had gedaan als ik van te voren had geweten dat dit eindigde in mijn seksuele dood. Dat dit blijkbaar iets is dat erbij hoort.

Als ik dat had geweten was ik denk ik blijven hangen op de minnaars. Lekker in mijn eentje en af en toe voor een tijdje een man mijn bed in. Houdt hij op met zijn best te doen? Hup, de deur uit.

Want er mag dan honderd keer geklaagd worden dat vrouwen ophouden met hun best te doen voor hun man.... Die mannen staan zich nu ook niet bepaald geregeld uit te sloven. Ze vinden het twee keer leuk als de vrouw haar best doet, daarna zien ze het als gewoon. Ze kijken er niet naar om en gaan door met de orde van de dag.

En zo gaat het met uiterlijk, maar ook met alles wat zich in de slaapkamer afspeelt. Steeds hetzelfde riedeltje, dat als vanzelf gaat vervelen. Na veel gezeur komt er dan een enkele keer wat variatie, omdat de vrouw er om durfde te vragen. Maar de keer erop is het alweer het oude dansje. En er is volledig vergeten wat zij nou leuk vond. Dat staat alweer in de ijskast en wordt er pas uitgehaald wanneer er of ruzie is geweest, of ze er weer minstens drie keer over is begonnen.

Oké. Nu maak ik het misschien een beetje te algemeen. Zo gaat het er standaard aan toe in de slaapkamer met mijn partners. De eerste twee jaar zijn leuk. Dan doen ze hun best nog en willen ze nog net zo vaak als ik. Of in ieder geval vaak genoeg om mij tevreden te kunnen houden. Dan dut het in.

Het probleem nu is echter.... Ik kan niet meer weg. Nu heb ik een kind en ben ik getrouwd. Ik kan simpelweg niet meer mijn spullen pakken en ergens anders opnieuw beginnen, zoals ik de eerdere keren deed. Ik dacht dat ik nu iets anders had, dus heb ik mijn plan B vaarwel gekust en ben een weg ingeslagen, waarbij ik niet meer terug kan. Dat het niet makkelijk zou zijn wist ik ook. Ik had alleen nooit gedacht dat het me stomweg mijn vrouwelijkheid, seksualiteit, sensualiteit en krachtbron zouden kosten.
Dat wist ik niet en het doet verschrikkelijk pijn. Ik houd intens van die sensuele vrouw. Ze was een bron van zelfvertrouwen. Maar het is niet anders. Ik heb mijn man meer lief, denk ik. Nu in ieder geval wel.

Ik hoop maar dat ik over een jaar of twintig kan zeggen dat het het me allemaal waard was. Op dit moment kan ik er alleen maar gefrustreerd om huilen. Want het bijltje smijt ik er wel bij neer. Het moet immers wel van twee kanten komen. Ik wil niet meer als enige uren zoeken op het internet, boek na boek doorworstelen en allerlei experimenten uitvoeren in de hoop dat ik zijn aandacht krijg. Ik ben daar wel een beetje boel klaar mee.

Geheel de Uwe

Mystic M

De zin van een krachtpop

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Moet ik nog zeggen dat ik op weg ben naar een compleet nieuw zelfbeeld, lichaam, visie en geestelijk leven? Of is dat ondertussen gesneden koek? Ik denk het wel.

En daarvoor doe ik veel, heel veel. Ik ben bereid allerlei stappen te nemen en wegen in te gaan die ik eerder óf links zou laten liggen óf slechts op een afstandje zou bewonderen. Ik zou er niets mee doen in ieder geval. Omdat het te kinderachtig zou zijn, niets voor mij of ik zou er niets mee kunnen. Allerlei smoezen om vooral niet op onderzoek uit te gaan en lekker in mijn veilige maar o zo saaie kringetje te blijven zitten.

Geregeld zou ik erover klagen. Nog vaker zou ik mezelf erover in slaap huilen, of emotioneel afstraffen. Mezelf vooral dom noemen en lelijk. Ach... Ook dat zal ik regelmatig omschreven hebben. het standaard vrouwelijk gezever.

Voor de zoveelste keer had ik me in oktober voorgenomen om daarin te veranderen. Of eigenlijk in mei al. Ik heb toen al geschreven dat ik meer complimenten wilde gaan geven en - op voorwaarde dat het nut zou hebben- zou zeggen wat ik denk. In oktober kwam daarbij dat ik aan beweging wilde gaan doen en aan mezelf zou werken, ook op fysiek gebied.

Het gaat langzaam en met horten en stoten. Ik ben nu sinds mei ongeveer 16 kilo afgevallen. Als in: dan gaan er drie kilo af, kom ik weer anderhalf aan, om weer twee kilo af te vallen, kilo eraan, drie eraf, 2 eraan. Etcetera enzovoort. Super traag, maar het gaat eraf.

Mentaal gezien gaat het ook met horten en stoten. Daar hoef ik echter verder niets meer over te vertellen. Ik houd je tot in detail bij over wat er gebeurt in mijn leven, ik log erover.

Maar hier is iets dat op impuls is gegaan, dat volgens mij een staartje gaat krijgen.

Ergens vorige week kwam er op een groep waar ik lid van ben een oproep voorbij over het maken van krachtpoppetjes. Ik had over die groep al eerder dingen voorbij zien komen, maar allerlei redenen bedacht waardoor ik het niet hoefde te doen. Dat het niets voor mij was. De reis er naartoe en vooral weer terug was ongemakkelijk. Ik was te nuchter voor dat soort dingen. Ik hoorde niet in zo'n groep, zou niet worden geaccepteerd of zou het domweg toch niet kunnen. De heerlijke zelfdestructie waar vele vrouwen aan onderhevig zijn. En uiteindelijk was Corona het perfecte excuus. De lessen gingen domweg niet door. Ik kon dus honderd keer om de hoek wonen nu. Het hoefde niet want het kon niet. Het ultieme excuus om lekker veilig en gemakkelijk in mijn kleine wereldje blijven hangen. En o zo saai, want er gebeurd geen klap. Voordeel is er wel van, dat ik heerlijk kon blijven klagen over wat er mis ging. Het lag niet aan mij, want dit en dat struikelblok was aanwezig.

Maar goed. De deuren van de wereld mogen weer open en in het kader van nieuwe uitdagingen die ik aan wilde gaan had ik mij vorige week in een impuls opgegeven voor de bijeenkomst van gisteren.

Eergisteren begonnen de zenuwen al en gisteren waren die om te snijden. Doodeng vond ik het, want ik kende er niemand en de groep die zou komen zou elkaar overduidelijk al wel kennen. Ik vind het zo eng en naar om de enige nieuweling te zijn in een groep. Zeker als deze reeds 'gevestigd' is.

De dames waren ronduit hartelijk en vriendelijk. Erg bezig met elkaar omdat ze elkaar zo lang niet gezien hadden, maar ik was wel degelijk welkom. Ik vond het alleen eng. Als er een camera had gehangen en de beelden zouden getoond worden aan mijn geliefden, zouden deze ongetwijfeld opmerken dat ik erg stil was. Ik was hoofdzakelijk aan het observeren en met mezelf bezig, ik deed niet veel met de groep, al had ik wel interesse en luisterde ik wel naar de verhalen. En heb ik ook een enkel ding verteld. Maar over het algemeen hoorde je mij niet en luisterde ik slechts.

Ik was gewoon erg bezig met het poppetje. Ik wist wat het doel was van mijn pop. Ik wil dat ze mij helpt mijn doel wat betreft werk en opleiding te bewerkstelligen. En alles wat ik daarvoor zal moeten leren en overwinnen. Dat zal dus hoofdzakelijk blokkades in mezelf weghalen inhouden. En daarvoor moest ik me concentreren. Dat deed ik, op de toppen van mijn kunnen.

Ik wilde een pop maken met natuurlijke materialen. Omdat ik haar uiteindelijk zou willen offeren aan de Goden. Maar ik kwam erachter dat ik ergens water bij de wijn moest doen. Ik zou niet voor elkaar krijgen wat ik wil, als ik niet ergens mijn idee loslaat. En ze zou een verlenging van mij moeten zijn.

In bepaalde opzichten was ik echt mezelf. We hadden steentjes gekregen waar we uit konden kiezen. Het is de bedoeling dat je op die -overigens hagelwitte- steentjes een hart zou tekenen of krassen, zodat het steentje ook als het hart van het popje kon fungeren. Tussen de steentjes zat er eentje die ik verdacht veel vond lijken op de vorm van een echt hart. echt als in de vorm van de spier, niet die hartjes die meiden om de haverklap tekenen.

Volgens de 'leidster' van de groep kon ik daar dan nu mijn hart op maken.

Nee, zei elke vezel in mijn lijf. Dit steentje is helemaal klaar zoals het is. Blijf maar lekker blanco. Het is helemaal goed zo. Dus ik zou er niets aan gedaan hebben.

De leidster gaf echter ook aan dat ze nog veel meer steentjes had en leidde me naar de kast. En daar vond ik haar. Een paarse, ook in de vorm van een hart. Helemaal klaar en hoe hij moest zijn. Ik hoefde niet te knutselen aan het hart. Dat heb ik puntgaaf gekregen. Dus dan kerf ik er ook niet in.

Dan probeerde ik ook nog om mezelf te prikken met een naald, zodat ik de pop kon voorzien van mijn eigen bloed. En het rare is in dit soort situaties: In het gewone leven bloed is al wanneer je twee seconden kijkt. Maar nu, nu ik het wil, kan ik prikken wat ik wil, er komt geen bloed. Blijkbaar mag het niet. Dan maar een krachtspreuk in rode stift op het stokje van de pop.

Maar goed. Dan heb je een lichaam met armen, hart en hoofd. Dat hoofd dient voorzien te worden van haren. Hoe krijg ik die haren bevestigd? Erom borduren kost uren en veel te veel energie. Dus dan maar een omslagdoek. Geen draad om deze vast te naaien. Daarnaast blijkt er geen stof te zijn van honderd procent natuurlijke materialen. Zonder schade de natuur in gaat hem dus niet worden. Linksom of rechtsom, ik zal iets anders moeten verzinnen. Nu ja, als die stoffen al niet natuurlijk zijn, maken die druppels lijm ook niet meer uit. Laat. Het. Los.

Ik ben bezig geweest met mijn gevoel. Wat zei mijn water dat ik doen moest. Waar leidde mijn intuïtie mijn handen heen. Ik heb daarbij geprobeerd op de groep te letten, maar dat lukte niet echt. Vaak waren ze eerder een stoorzender dan hulp, als ik me op ze focuste. Dus met de blik naar binnen wezen knutselen.

Af en toe wist ik het echt niet meer. Ik heb drie keer op het punt gestaan dat poppetje weg te gooien en het maar te laten voor wat het is. Ik zou een andere keer wel weer opnieuw beginnen. En toch pakte ik het weer op, kreeg ik na een korte tijd bezinnen weer een nieuw idee.

Zo zal het in mijn echte leven straks ook wel gaan. Ik maak er nu mijn borst alvast voor nat. Dat wordt, tieren, huilen en klagen. Bang, nerveus en geagiteerd om de obstakels. De symboliek ziek ik echt wel, wees gerust. Ik had ook niet anders verwacht, nog voor ik goed en wel die toko in gestapt was.

Wat er wel een nieuw punt was? De druk die ik in ene voelde tussen mijn wenkbrauwen, aan het einde van mijn neusbrug. Er draaide iets. Alsof er iets wakker werd, dat al jaren in slaap was gesust. Iets liet weten aandacht te willen.

Ook vandaag trekt er aan de linkerkant ban mijn neusbrug ter hoogte van mijn wenkbrauw een spiertje. Alsof er vol continu iemand aan mijn jasje stat te trekken.

Mijn popje is nog niet af. Ze moet nog een rokje. Zou dat getrek in mijn wenkbrauw weggaan wanneer ik klaar ben? Of is het ergens anders aan gerelateerd? Het feit bijvoorbeeld dat in de loop van de avond wel de spanning die ik had losliet, toen ik begreep en voelde dat ik welkom was. Dat ze me niet weg zouden sturen. Dat ik enkel de ruimte kreeg om te acclimatiseren en mijn weg te vinden.

Of is het mijn in slaap gesuste derde oog, dat na jaren stilstand ook weer van de partij is?

Geheel de uwe,

Mystic M.

Voedt het positieve. En een mega zelf-inzicht.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Op social media heb ik meerdere en verwoede pogingen gedaan om positief nieuws de wereld in te sturen. Om mensen aan te zetten dit ook te gaan doen. Enkel en alleen om een weerwoord te geven op alle negatieve dingen die men brult en om niet het beeld te creëren dat mensen alleen maar slecht en verdorven zijn.

Ik faalde daar ook bij iedere keer bij. De mens is verslaafd aan negatieve dingen. Kijk maar hoe snel mensen in negatieve gedachten communiceert, zodra er meerdere mensen bij elkaar zijn. Of het nu gaat over die ene dame die zich 'sletterig gedraagt' -je zou ook kunnen stellen dat ze zich bewust is van haar eigen sensualiteit en seksualiteit, weet wat ze wil en niet bang is dat te bewerkstelligen, dat doen we bij mannen die zich zo gedragen immers ook- of gezeur over dat die ene computer het almaar niet doet en er uitgebreid gezeurd moet worden over dat dat ding zo traag is. Maar dat ding opschonen of naar een reparateur brengen? Ho maar. Doen we niet.

Geklaag is makkelijk en lekker. Je legt het probleem ergens neer -meestal bij een ander- maakt dat onderwerp of die persoon bij zoveel mensen in je omgeving zwart en gaat daar lekker met zijn allen over afgeven. Dat schept een band, zorgt ervoor dat je niet naar je eigen nietige tekortkomingen hoeft te kijken -en daar al helemaal niets aan hoeft te doen- en is iets dat de mens gemiddeld tot in eeuwigheid uit kan melken.

Doe ik het niet? Helaas. Dat is een utopie. Volgens mij heb ik nog niet eens zo heel lang geleden hier lekker lopen afgeven op mijn schoonouders. En het zijn toch best prima mensen. Maar wanneer ik over ze log, is het zelden positief wat ik te melden heb. Je zou denken dat het verschrikkelijke mensen zijn. Ze hebben hun tekortkomingen, maar ze zijn echt wel lief. En ik ben erg blij met ze.

Manlief blogt ook wel eens op dit platvorm. Meestal over de gevolgen van ons verschil in libodo. Dat ik een libodo heb dat de pan uit schiet en dat van hem is minder. Of misschien wel gewoon normaal, ik weet het niet. En wat er gebeurt als ik laat en dronken in bed stap. Dat ik hem wakker maak en seks wil, terwijl hij wil slapen. Dat ik dan ruzie ga schoppen en stennis en een hoop drama maak. Om zelf in slaap te vallen of te vertrekken naar de bank, terwijl hij in onzekerheid wakker blijft en een slechte nacht doormaakt.

Ik had nog gezegd tegen hem dat wanneer ik zijn log lees ik me altijd slecht voel. Alsof ik elke avond veel te laat en dronken naar bed kom. En enkel met hem wil vrijen. Een dronken nymfomane. Oké, die laatste zin zei ik niet. Maar het lijkt er wel op. En ben ik dat?

Ik zal toegeven dat drank een probleem is voor mij. Wanneer ik erg emotioneel ben -en dat ben ik de laatste tijd door alle beperkingen veel, echt zo blij dat het eind in zicht is- heb ik een probleem. Ik drink verdriet, angst en pijn weg. Dat doe ik sinds mijn eerste samenwoon-project. Met een partner die misbruikte, verkrachtte en mishandelde. Drank verdoofde, zorgde ervoor dat het niet doordrong, dat ik niet besefte wat hij deed. Hij zei dat ik er gewillig en een engeltje van werd. De waarheid was iets heel anders. Het zorgde ervoor dat ik onverschillig werd en er een muur om me heen kwam, waardoor de verschrikking van wat hij met me deed niet doordrong. Het is mijn manier van coping, die ik sindsdien gebruik bij alle emoties die mij dreigen te overweldigen. En die is slecht op meerdere niveaus, want het kost mij mijn relatie, mijn zelfbeeld, mijn gezondheid, mijn vreugde en -als ik er niet snel wat aan doe- mijn leven.

Terug naar het beeld van de schetsen van mijn man. -Die laatste alinea was even een punt van inzicht, waar ik niet gelukkig van word en dat nu naar de nummer 1 van mijn 'to do' lijst is geschoten. Maar ik had het over het log van mijn man.- Dat schildert mij zeer negatief af. En wanneer je enkel dat leest en over wat hij het laatste halfjaar heeft geschreven, vraag jij je binnen de kortste keren af waarom hij in godsnaam nog bij mij blijft. En dan ben je eerlijk gezegd niet de enige. Ik begin me dat ook steeds meer af te vragen. Het beeld dat ik van mezelf heb en door die logs bevestigd krijg wordt daar echt niet beter van. Het maakt me onzeker, krampachtig en zorgt ervoor dat ik bang ben. Ik durf geen enkele vorm van benadering meer te initiëren. Geen kus, geen knuffel, niks. En het activeert dus enkel nog maar waar hij steeds over logt. Dat ik enkel iets initieer wanneer ik dronken ben. Want dan is de remming weg, denk ik niet na over de negatieve gedachten die door mijn brein borrelen over seks. In nuchtere toestand ben ik daar immers veel te verkrampt voor. En nou lijkt het mij eerlijk gezegd ook helemaal niet leuk om een potje te vrijen met iemand die volkomen verkrampt is en reageert alsof het een strafkamp is, omdat ze de hele tijd onzeker is over of dit is wat hij echt wil. Daarnaast ben ik bang dat ik vol continu over zijn grenzen heenga. Elk teken dat ik nu krijg wijst daar wel op. Dus wat voor monster ben ik wel niet.

O. Op dat punt ben ik zo blij dat wij allebei anoniem bloggen en dat er nergens naar ons echte bestaan gerelateerd wordt. Want echt. Ik denk dat ik in mum van tijd een hele slechte reputatie zou hebben, waar ik never nooit meer van af zou komen.

Maar als we dat allemaal nou eens zouden laten? Geen gif-spuierij meer en een groter podium voor positieve berichten. Zou de wereld er dan beter op worden? Nee. Maar het beeld dat wij hebben met zijn allen wel. En ik denk dat daar veel meer te winnen is. Want het nieuws gaat over de oorlogsgebieden waar het leven een hel is. Geen enkele journalist die zal vertellen dat het overgrote deel van de wereld in vrede leeft. Op het nieuws zou je -om het persoonlijk te houden en het voorbeeld bij mezelf te houden- horen over die twee mannen die mij aangerand hebben en de drie mannen die mij daadwerkelijk verkracht hebben. Vijf mannen die verdorvenheid en wellust in mannen aantonen. Niet over de mannen die mij liefhadden, liefhebben en de honderden mannen die ik in mijn leven tegen ben gekomen, gesprekken mee heb gevoerd, drank mee heb gedronken en die mij nooit iets hebben aangedaan. Dat is immers geen uitzondering. Dat is niet interessant.

De mens overspoeld zichzelf met negatieve berichten, om krampachtig vast te houden aan de idee dat we verdorven zijn.

Er lopen inderdaad zieke geesten rond. Ik noem in één adem Charlie Manson, Marc Dutroux en Robert M. En deze lijst in eindeloos. Allemaal harteloze monsters die verschrikkelijke dingen hebben gedaan en andere mensen meeslepen in hun zieke geest, om nog meer mensen een ongelooflijk leed te berokkenen.

De oorzaak is altijd hetzelfde: Leed bij de dader zelf. Een ondraaglijke pijn die niet is verzacht. Leed gedijd wanneer het wordt rondgedeeld en vermeerderd. Een pijn-lijder zal dus om zich heen slaan en anderen pijnigen. Kijk maar wanneer je zelf hoofdpijn hebt. Iedereen lijkt spontaan aan je hoofd te zeuren, jou te moeten hebben en je reageert kribbig, misschien zelfs agressief.

Zeg ik nu dat dit iets is wat je met begrip moet benaderen? Neen! Manson, Dutroux en M. mogen wat mij betreft de vrije wereld niet meer in, wat helaas enkel in deze voorbeelden bij Manson zal gebeuren. De wereld moet beschermd worden tegen dit soort monsters.

Maar ze vormen wel een uitzonderingspositie. Omdat er uitgebreid over ze gelogd wordt krijgt dit een podium en denkt de mensheid in het algemeen dat het steeds slechter gaat, terwijl dat niet zo is. De meeste mannen zetten immers niet aan tot moord en verkrachting. Ze gaan gewoon naar hun werk en proberen hun gezin te voeden. Of zitten thuis hun krant te lezen, doen aan biljart. Weet ik waar zij hun uren mee  vullen, ik verzin ook maar wat. Het gaat erom dat ze in ieder geval niets doen dat de wereld schaadt.

Ik heb de mazzel op sommige punten dat mijn man me helpt om minder negatief te kletsen. Hij wijst me er op subtiele wijze op dat ik het echt niet over negatieve dingen hoéf te hebben. Dat ik het ook over iets leuks kan hebben. En dat geldt voor wanneer ik in de klaagcultuur beland over mijn schoonouders, maar ook over mijn eigen zus en moeder. Want ja, daar klaag ik ook vaak genoeg over.

Toch maar weer wat vaker me richten op het positieve, Want zo verdorven zijn we echt niet met zijn allen. Het is maar waar je aandacht aan schenkt. En negativiteit levert over het algemeen meer op (voor a lucky few) dan dat positiviteit geeft. Want dat positieve zorgt er niet voor dat je dingen koopt. Tevredenheid over je huid laat je geen dure crèmes kopen. Het drukt zich niet uit in geld. Het drukt zich enkel uit in geluk en blije mensen.

Hopelijk kunnen we met zijn allen ons meer op het geluk gaan richten. Ik begin maar eens met mijn to do lijst.

Geheel de Uwe

Mystic M