Lieve leukerds en leuke lieverds,
Moet ik nog zeggen dat ik op weg ben naar een compleet nieuw zelfbeeld, lichaam, visie en geestelijk leven? Of is dat ondertussen gesneden koek? Ik denk het wel.
En daarvoor doe ik veel, heel veel. Ik ben bereid allerlei stappen te nemen en wegen in te gaan die ik eerder óf links zou laten liggen óf slechts op een afstandje zou bewonderen. Ik zou er niets mee doen in ieder geval. Omdat het te kinderachtig zou zijn, niets voor mij of ik zou er niets mee kunnen. Allerlei smoezen om vooral niet op onderzoek uit te gaan en lekker in mijn veilige maar o zo saaie kringetje te blijven zitten.
Geregeld zou ik erover klagen. Nog vaker zou ik mezelf erover in slaap huilen, of emotioneel afstraffen. Mezelf vooral dom noemen en lelijk. Ach... Ook dat zal ik regelmatig omschreven hebben. het standaard vrouwelijk gezever.
Voor de zoveelste keer had ik me in oktober voorgenomen om daarin te veranderen. Of eigenlijk in mei al. Ik heb toen al geschreven dat ik meer complimenten wilde gaan geven en - op voorwaarde dat het nut zou hebben- zou zeggen wat ik denk. In oktober kwam daarbij dat ik aan beweging wilde gaan doen en aan mezelf zou werken, ook op fysiek gebied.
Het gaat langzaam en met horten en stoten. Ik ben nu sinds mei ongeveer 16 kilo afgevallen. Als in: dan gaan er drie kilo af, kom ik weer anderhalf aan, om weer twee kilo af te vallen, kilo eraan, drie eraf, 2 eraan. Etcetera enzovoort. Super traag, maar het gaat eraf.
Mentaal gezien gaat het ook met horten en stoten. Daar hoef ik echter verder niets meer over te vertellen. Ik houd je tot in detail bij over wat er gebeurt in mijn leven, ik log erover.
Maar hier is iets dat op impuls is gegaan, dat volgens mij een staartje gaat krijgen.
Ergens vorige week kwam er op een groep waar ik lid van ben een oproep voorbij over het maken van krachtpoppetjes. Ik had over die groep al eerder dingen voorbij zien komen, maar allerlei redenen bedacht waardoor ik het niet hoefde te doen. Dat het niets voor mij was. De reis er naartoe en vooral weer terug was ongemakkelijk. Ik was te nuchter voor dat soort dingen. Ik hoorde niet in zo'n groep, zou niet worden geaccepteerd of zou het domweg toch niet kunnen. De heerlijke zelfdestructie waar vele vrouwen aan onderhevig zijn. En uiteindelijk was Corona het perfecte excuus. De lessen gingen domweg niet door. Ik kon dus honderd keer om de hoek wonen nu. Het hoefde niet want het kon niet. Het ultieme excuus om lekker veilig en gemakkelijk in mijn kleine wereldje blijven hangen. En o zo saai, want er gebeurd geen klap. Voordeel is er wel van, dat ik heerlijk kon blijven klagen over wat er mis ging. Het lag niet aan mij, want dit en dat struikelblok was aanwezig.
Maar goed. De deuren van de wereld mogen weer open en in het kader van nieuwe uitdagingen die ik aan wilde gaan had ik mij vorige week in een impuls opgegeven voor de bijeenkomst van gisteren.
Eergisteren begonnen de zenuwen al en gisteren waren die om te snijden. Doodeng vond ik het, want ik kende er niemand en de groep die zou komen zou elkaar overduidelijk al wel kennen. Ik vind het zo eng en naar om de enige nieuweling te zijn in een groep. Zeker als deze reeds 'gevestigd' is.
De dames waren ronduit hartelijk en vriendelijk. Erg bezig met elkaar omdat ze elkaar zo lang niet gezien hadden, maar ik was wel degelijk welkom. Ik vond het alleen eng. Als er een camera had gehangen en de beelden zouden getoond worden aan mijn geliefden, zouden deze ongetwijfeld opmerken dat ik erg stil was. Ik was hoofdzakelijk aan het observeren en met mezelf bezig, ik deed niet veel met de groep, al had ik wel interesse en luisterde ik wel naar de verhalen. En heb ik ook een enkel ding verteld. Maar over het algemeen hoorde je mij niet en luisterde ik slechts.
Ik was gewoon erg bezig met het poppetje. Ik wist wat het doel was van mijn pop. Ik wil dat ze mij helpt mijn doel wat betreft werk en opleiding te bewerkstelligen. En alles wat ik daarvoor zal moeten leren en overwinnen. Dat zal dus hoofdzakelijk blokkades in mezelf weghalen inhouden. En daarvoor moest ik me concentreren. Dat deed ik, op de toppen van mijn kunnen.
Ik wilde een pop maken met natuurlijke materialen. Omdat ik haar uiteindelijk zou willen offeren aan de Goden. Maar ik kwam erachter dat ik ergens water bij de wijn moest doen. Ik zou niet voor elkaar krijgen wat ik wil, als ik niet ergens mijn idee loslaat. En ze zou een verlenging van mij moeten zijn.
In bepaalde opzichten was ik echt mezelf. We hadden steentjes gekregen waar we uit konden kiezen. Het is de bedoeling dat je op die -overigens hagelwitte- steentjes een hart zou tekenen of krassen, zodat het steentje ook als het hart van het popje kon fungeren. Tussen de steentjes zat er eentje die ik verdacht veel vond lijken op de vorm van een echt hart. echt als in de vorm van de spier, niet die hartjes die meiden om de haverklap tekenen.
Volgens de 'leidster' van de groep kon ik daar dan nu mijn hart op maken.
Nee, zei elke vezel in mijn lijf. Dit steentje is helemaal klaar zoals het is. Blijf maar lekker blanco. Het is helemaal goed zo. Dus ik zou er niets aan gedaan hebben.
De leidster gaf echter ook aan dat ze nog veel meer steentjes had en leidde me naar de kast. En daar vond ik haar. Een paarse, ook in de vorm van een hart. Helemaal klaar en hoe hij moest zijn. Ik hoefde niet te knutselen aan het hart. Dat heb ik puntgaaf gekregen. Dus dan kerf ik er ook niet in.
Dan probeerde ik ook nog om mezelf te prikken met een naald, zodat ik de pop kon voorzien van mijn eigen bloed. En het rare is in dit soort situaties: In het gewone leven bloed is al wanneer je twee seconden kijkt. Maar nu, nu ik het wil, kan ik prikken wat ik wil, er komt geen bloed. Blijkbaar mag het niet. Dan maar een krachtspreuk in rode stift op het stokje van de pop.
Maar goed. Dan heb je een lichaam met armen, hart en hoofd. Dat hoofd dient voorzien te worden van haren. Hoe krijg ik die haren bevestigd? Erom borduren kost uren en veel te veel energie. Dus dan maar een omslagdoek. Geen draad om deze vast te naaien. Daarnaast blijkt er geen stof te zijn van honderd procent natuurlijke materialen. Zonder schade de natuur in gaat hem dus niet worden. Linksom of rechtsom, ik zal iets anders moeten verzinnen. Nu ja, als die stoffen al niet natuurlijk zijn, maken die druppels lijm ook niet meer uit. Laat. Het. Los.
Ik ben bezig geweest met mijn gevoel. Wat zei mijn water dat ik doen moest. Waar leidde mijn intuïtie mijn handen heen. Ik heb daarbij geprobeerd op de groep te letten, maar dat lukte niet echt. Vaak waren ze eerder een stoorzender dan hulp, als ik me op ze focuste. Dus met de blik naar binnen wezen knutselen.
Af en toe wist ik het echt niet meer. Ik heb drie keer op het punt gestaan dat poppetje weg te gooien en het maar te laten voor wat het is. Ik zou een andere keer wel weer opnieuw beginnen. En toch pakte ik het weer op, kreeg ik na een korte tijd bezinnen weer een nieuw idee.
Zo zal het in mijn echte leven straks ook wel gaan. Ik maak er nu mijn borst alvast voor nat. Dat wordt, tieren, huilen en klagen. Bang, nerveus en geagiteerd om de obstakels. De symboliek ziek ik echt wel, wees gerust. Ik had ook niet anders verwacht, nog voor ik goed en wel die toko in gestapt was.
Wat er wel een nieuw punt was? De druk die ik in ene voelde tussen mijn wenkbrauwen, aan het einde van mijn neusbrug. Er draaide iets. Alsof er iets wakker werd, dat al jaren in slaap was gesust. Iets liet weten aandacht te willen.
Ook vandaag trekt er aan de linkerkant ban mijn neusbrug ter hoogte van mijn wenkbrauw een spiertje. Alsof er vol continu iemand aan mijn jasje stat te trekken.
Mijn popje is nog niet af. Ze moet nog een rokje. Zou dat getrek in mijn wenkbrauw weggaan wanneer ik klaar ben? Of is het ergens anders aan gerelateerd? Het feit bijvoorbeeld dat in de loop van de avond wel de spanning die ik had losliet, toen ik begreep en voelde dat ik welkom was. Dat ze me niet weg zouden sturen. Dat ik enkel de ruimte kreeg om te acclimatiseren en mijn weg te vinden.
Of is het mijn in slaap gesuste derde oog, dat na jaren stilstand ook weer van de partij is?
Geheel de uwe,
Mystic M.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten