Lieve leukerds en leuke lieverds,
Op social media heb ik meerdere en verwoede pogingen gedaan om positief nieuws de wereld in te sturen. Om mensen aan te zetten dit ook te gaan doen. Enkel en alleen om een weerwoord te geven op alle negatieve dingen die men brult en om niet het beeld te creëren dat mensen alleen maar slecht en verdorven zijn.
Ik faalde daar ook bij iedere keer bij. De mens is verslaafd aan negatieve dingen. Kijk maar hoe snel mensen in negatieve gedachten communiceert, zodra er meerdere mensen bij elkaar zijn. Of het nu gaat over die ene dame die zich 'sletterig gedraagt' -je zou ook kunnen stellen dat ze zich bewust is van haar eigen sensualiteit en seksualiteit, weet wat ze wil en niet bang is dat te bewerkstelligen, dat doen we bij mannen die zich zo gedragen immers ook- of gezeur over dat die ene computer het almaar niet doet en er uitgebreid gezeurd moet worden over dat dat ding zo traag is. Maar dat ding opschonen of naar een reparateur brengen? Ho maar. Doen we niet.
Geklaag is makkelijk en lekker. Je legt het probleem ergens neer -meestal bij een ander- maakt dat onderwerp of die persoon bij zoveel mensen in je omgeving zwart en gaat daar lekker met zijn allen over afgeven. Dat schept een band, zorgt ervoor dat je niet naar je eigen nietige tekortkomingen hoeft te kijken -en daar al helemaal niets aan hoeft te doen- en is iets dat de mens gemiddeld tot in eeuwigheid uit kan melken.
Doe ik het niet? Helaas. Dat is een utopie. Volgens mij heb ik nog niet eens zo heel lang geleden hier lekker lopen afgeven op mijn schoonouders. En het zijn toch best prima mensen. Maar wanneer ik over ze log, is het zelden positief wat ik te melden heb. Je zou denken dat het verschrikkelijke mensen zijn. Ze hebben hun tekortkomingen, maar ze zijn echt wel lief. En ik ben erg blij met ze.
Manlief blogt ook wel eens op dit platvorm. Meestal over de gevolgen van ons verschil in libodo. Dat ik een libodo heb dat de pan uit schiet en dat van hem is minder. Of misschien wel gewoon normaal, ik weet het niet. En wat er gebeurt als ik laat en dronken in bed stap. Dat ik hem wakker maak en seks wil, terwijl hij wil slapen. Dat ik dan ruzie ga schoppen en stennis en een hoop drama maak. Om zelf in slaap te vallen of te vertrekken naar de bank, terwijl hij in onzekerheid wakker blijft en een slechte nacht doormaakt.
Ik had nog gezegd tegen hem dat wanneer ik zijn log lees ik me altijd slecht voel. Alsof ik elke avond veel te laat en dronken naar bed kom. En enkel met hem wil vrijen. Een dronken nymfomane. Oké, die laatste zin zei ik niet. Maar het lijkt er wel op. En ben ik dat?
Ik zal toegeven dat drank een probleem is voor mij. Wanneer ik erg emotioneel ben -en dat ben ik de laatste tijd door alle beperkingen veel, echt zo blij dat het eind in zicht is- heb ik een probleem. Ik drink verdriet, angst en pijn weg. Dat doe ik sinds mijn eerste samenwoon-project. Met een partner die misbruikte, verkrachtte en mishandelde. Drank verdoofde, zorgde ervoor dat het niet doordrong, dat ik niet besefte wat hij deed. Hij zei dat ik er gewillig en een engeltje van werd. De waarheid was iets heel anders. Het zorgde ervoor dat ik onverschillig werd en er een muur om me heen kwam, waardoor de verschrikking van wat hij met me deed niet doordrong. Het is mijn manier van coping, die ik sindsdien gebruik bij alle emoties die mij dreigen te overweldigen. En die is slecht op meerdere niveaus, want het kost mij mijn relatie, mijn zelfbeeld, mijn gezondheid, mijn vreugde en -als ik er niet snel wat aan doe- mijn leven.
Terug naar het beeld van de schetsen van mijn man. -Die laatste alinea was even een punt van inzicht, waar ik niet gelukkig van word en dat nu naar de nummer 1 van mijn 'to do' lijst is geschoten. Maar ik had het over het log van mijn man.- Dat schildert mij zeer negatief af. En wanneer je enkel dat leest en over wat hij het laatste halfjaar heeft geschreven, vraag jij je binnen de kortste keren af waarom hij in godsnaam nog bij mij blijft. En dan ben je eerlijk gezegd niet de enige. Ik begin me dat ook steeds meer af te vragen. Het beeld dat ik van mezelf heb en door die logs bevestigd krijg wordt daar echt niet beter van. Het maakt me onzeker, krampachtig en zorgt ervoor dat ik bang ben. Ik durf geen enkele vorm van benadering meer te initiëren. Geen kus, geen knuffel, niks. En het activeert dus enkel nog maar waar hij steeds over logt. Dat ik enkel iets initieer wanneer ik dronken ben. Want dan is de remming weg, denk ik niet na over de negatieve gedachten die door mijn brein borrelen over seks. In nuchtere toestand ben ik daar immers veel te verkrampt voor. En nou lijkt het mij eerlijk gezegd ook helemaal niet leuk om een potje te vrijen met iemand die volkomen verkrampt is en reageert alsof het een strafkamp is, omdat ze de hele tijd onzeker is over of dit is wat hij echt wil. Daarnaast ben ik bang dat ik vol continu over zijn grenzen heenga. Elk teken dat ik nu krijg wijst daar wel op. Dus wat voor monster ben ik wel niet.
O. Op dat punt ben ik zo blij dat wij allebei anoniem bloggen en dat er nergens naar ons echte bestaan gerelateerd wordt. Want echt. Ik denk dat ik in mum van tijd een hele slechte reputatie zou hebben, waar ik never nooit meer van af zou komen.
Maar als we dat allemaal nou eens zouden laten? Geen gif-spuierij meer en een groter podium voor positieve berichten. Zou de wereld er dan beter op worden? Nee. Maar het beeld dat wij hebben met zijn allen wel. En ik denk dat daar veel meer te winnen is. Want het nieuws gaat over de oorlogsgebieden waar het leven een hel is. Geen enkele journalist die zal vertellen dat het overgrote deel van de wereld in vrede leeft. Op het nieuws zou je -om het persoonlijk te houden en het voorbeeld bij mezelf te houden- horen over die twee mannen die mij aangerand hebben en de drie mannen die mij daadwerkelijk verkracht hebben. Vijf mannen die verdorvenheid en wellust in mannen aantonen. Niet over de mannen die mij liefhadden, liefhebben en de honderden mannen die ik in mijn leven tegen ben gekomen, gesprekken mee heb gevoerd, drank mee heb gedronken en die mij nooit iets hebben aangedaan. Dat is immers geen uitzondering. Dat is niet interessant.
De mens overspoeld zichzelf met negatieve berichten, om krampachtig vast te houden aan de idee dat we verdorven zijn.
Er lopen inderdaad zieke geesten rond. Ik noem in één adem Charlie Manson, Marc Dutroux en Robert M. En deze lijst in eindeloos. Allemaal harteloze monsters die verschrikkelijke dingen hebben gedaan en andere mensen meeslepen in hun zieke geest, om nog meer mensen een ongelooflijk leed te berokkenen.
De oorzaak is altijd hetzelfde: Leed bij de dader zelf. Een ondraaglijke pijn die niet is verzacht. Leed gedijd wanneer het wordt rondgedeeld en vermeerderd. Een pijn-lijder zal dus om zich heen slaan en anderen pijnigen. Kijk maar wanneer je zelf hoofdpijn hebt. Iedereen lijkt spontaan aan je hoofd te zeuren, jou te moeten hebben en je reageert kribbig, misschien zelfs agressief.
Zeg ik nu dat dit iets is wat je met begrip moet benaderen? Neen! Manson, Dutroux en M. mogen wat mij betreft de vrije wereld niet meer in, wat helaas enkel in deze voorbeelden bij Manson zal gebeuren. De wereld moet beschermd worden tegen dit soort monsters.
Maar ze vormen wel een uitzonderingspositie. Omdat er uitgebreid over ze gelogd wordt krijgt dit een podium en denkt de mensheid in het algemeen dat het steeds slechter gaat, terwijl dat niet zo is. De meeste mannen zetten immers niet aan tot moord en verkrachting. Ze gaan gewoon naar hun werk en proberen hun gezin te voeden. Of zitten thuis hun krant te lezen, doen aan biljart. Weet ik waar zij hun uren mee vullen, ik verzin ook maar wat. Het gaat erom dat ze in ieder geval niets doen dat de wereld schaadt.
Ik heb de mazzel op sommige punten dat mijn man me helpt om minder negatief te kletsen. Hij wijst me er op subtiele wijze op dat ik het echt niet over negatieve dingen hoéf te hebben. Dat ik het ook over iets leuks kan hebben. En dat geldt voor wanneer ik in de klaagcultuur beland over mijn schoonouders, maar ook over mijn eigen zus en moeder. Want ja, daar klaag ik ook vaak genoeg over.
Toch maar weer wat vaker me richten op het positieve, Want zo verdorven zijn we echt niet met zijn allen. Het is maar waar je aandacht aan schenkt. En negativiteit levert over het algemeen meer op (voor a lucky few) dan dat positiviteit geeft. Want dat positieve zorgt er niet voor dat je dingen koopt. Tevredenheid over je huid laat je geen dure crèmes kopen. Het drukt zich niet uit in geld. Het drukt zich enkel uit in geluk en blije mensen.
Hopelijk kunnen we met zijn allen ons meer op het geluk gaan richten. Ik begin maar eens met mijn to do lijst.
Geheel de Uwe
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten