Afscheid van een vrouw

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Er is echt iets in mij gaan liggen. Gaan liggen en een stille dood aan het sterven. En dat is alles wat maar met affectie en genegenheid te maken heeft met betrekking tot mijn man.

De hormonen gieren nog steeds door mijn keel. Ik wil me nog steeds aantrekkelijk en sensueel voelen. Begeert zelfs. Misschien is dat nog wel het meeste. Ik wil me begeert voelen.

Maar door alle gedoe van de laatste maanden, durfde ik eerst niet meer, om uiteindelijk om te slaan van pure paniek naar onverschilligheid. Het standaard riedeltje, het iedere keer hetzelfde, àls er al iets gebeurt. Nu gebeurt er ook steeds minder. Ik heb de lust niet meer om te starten. Wel lust, maar omdat ik toch al weet dat het geweigerd wordt, is het niet leuk meer om de eerste stap te zetten.

Echt. Wat dat betreft wil ik serieus nooit meer aan moeten horen dat het zo jammer is dat vrouwen nooit het heft in handen nemen. En dat mannen ook wel eens een keertje verleidt willen worden.

Want geloof me.... Dat willen die mannen echt niet. Dat, of ik heb iedere keer de verkeerde tegenover me. Want bij al mijn partners heb ik soortgelijke dingen geprobeerd. En bij alle partners eindigt het in hetzelfde drama. Ze vermoorden mijn lust naar hen met hun laksheid, ik blijf gedesillusioneerd achter en heb geen idee wat ik nou iedere keer verkeerd doe.

Ik probeer dat ingedutte liefdesleven weer wat leven in te blazen. Val af, doe vrolijk, verwen hem eens een tijdje wat meer, probeer wat liever te zijn, gooi een verandering door mijn kledingkast. Probeer er weer een beetje vrouwelijk uit te zien.

Gevolgen? Euhmmmm.... Een kostenpost en als ik niet oppas een koopverslaving. Maar meer ook niet. Dat liefdesleven is dood. Blijkbaar is het normaal dat na een aantal jaar je seksleven veranderd in een verveelde en chagrijnige oude zak, die alleen nog klagend op de bank kan zitten miepen over hoe het vroeger beter was.

Ik kan me ook eerlijk gezegd niet herinneren wanneer het voor het laatst was dat ik met elke vezel van mijn lijf verlangde. Het was in ieder geval nog de tijd dat ik me begeert voelde. En dat moet geweest zijn voordat we samen gingen wonen.

Samenwonen is blijkbaar de pest voor je seksleven. Dan is de buit binnen en willen ze hun best niet meer voor je doen. Ze willen niet meer veroveren? Zoiets?

Het uitstellen van de daad is dan blijkbaar niet leuk meer in ieder geval en iets nieuws verzinnen om elkaar te behagen is 'gedoe'. We hebben het immers altijd zo gedaan, dus dat is over 10 jaar ook nog genoeg.

Het feit dat je bij vrouwen even je best moet doen om haar zo ver te krijgen, zelfs als ze zegt dat ze wel wil, is een onmogelijke opgave. Net zoals het internet opgaan en eens uitzoeken wat een vrouw gemiddeld nu als echt opwindend ervaart.

Kunnen de heren niet bij hun eigen vrouw terecht dan? Natuurlijk wel. Maar blijkbaar is het ook te zwaar om te onthouden wat ze dan zegt. En om daar op voort te borduren... Dat komt niet in de breinen op.

Gevolg? Aan twee kanten van het bed gefrustreerde mensen, die het steeds moeilijker vinden om elkaar te behagen en niet meer weten welke kant ze op moeten. En als er wat gebeurt.... Slappe en lauwe seks.

Ik ben in ieder geval uit gekletst. De energie om te strijden op dat punt heb ik niet meer. Mede omdat ik het idee heb dat het een bodemloze put is. En dan kan ik de energie beter steken in een opleiding, in mijn dochter. Ik leg me neer bij het feit dat mijn man mij niet behaagt. Ik leg me neer bij het feit dat ik op het moment dat ik 'ja' zei toen ik trouwde, ik blijkbaar ook afscheid nam van mijn vrouwelijkheid. Dat houdt op te bestaan. Wordt opgeofferd aan de liefde.

En af en toe is er een stemmetje in mij dat spijt heeft. En nog vaker een stem die brult dat ik dit nooit had gedaan als ik van te voren had geweten dat dit eindigde in mijn seksuele dood. Dat dit blijkbaar iets is dat erbij hoort.

Als ik dat had geweten was ik denk ik blijven hangen op de minnaars. Lekker in mijn eentje en af en toe voor een tijdje een man mijn bed in. Houdt hij op met zijn best te doen? Hup, de deur uit.

Want er mag dan honderd keer geklaagd worden dat vrouwen ophouden met hun best te doen voor hun man.... Die mannen staan zich nu ook niet bepaald geregeld uit te sloven. Ze vinden het twee keer leuk als de vrouw haar best doet, daarna zien ze het als gewoon. Ze kijken er niet naar om en gaan door met de orde van de dag.

En zo gaat het met uiterlijk, maar ook met alles wat zich in de slaapkamer afspeelt. Steeds hetzelfde riedeltje, dat als vanzelf gaat vervelen. Na veel gezeur komt er dan een enkele keer wat variatie, omdat de vrouw er om durfde te vragen. Maar de keer erop is het alweer het oude dansje. En er is volledig vergeten wat zij nou leuk vond. Dat staat alweer in de ijskast en wordt er pas uitgehaald wanneer er of ruzie is geweest, of ze er weer minstens drie keer over is begonnen.

Oké. Nu maak ik het misschien een beetje te algemeen. Zo gaat het er standaard aan toe in de slaapkamer met mijn partners. De eerste twee jaar zijn leuk. Dan doen ze hun best nog en willen ze nog net zo vaak als ik. Of in ieder geval vaak genoeg om mij tevreden te kunnen houden. Dan dut het in.

Het probleem nu is echter.... Ik kan niet meer weg. Nu heb ik een kind en ben ik getrouwd. Ik kan simpelweg niet meer mijn spullen pakken en ergens anders opnieuw beginnen, zoals ik de eerdere keren deed. Ik dacht dat ik nu iets anders had, dus heb ik mijn plan B vaarwel gekust en ben een weg ingeslagen, waarbij ik niet meer terug kan. Dat het niet makkelijk zou zijn wist ik ook. Ik had alleen nooit gedacht dat het me stomweg mijn vrouwelijkheid, seksualiteit, sensualiteit en krachtbron zouden kosten.
Dat wist ik niet en het doet verschrikkelijk pijn. Ik houd intens van die sensuele vrouw. Ze was een bron van zelfvertrouwen. Maar het is niet anders. Ik heb mijn man meer lief, denk ik. Nu in ieder geval wel.

Ik hoop maar dat ik over een jaar of twintig kan zeggen dat het het me allemaal waard was. Op dit moment kan ik er alleen maar gefrustreerd om huilen. Want het bijltje smijt ik er wel bij neer. Het moet immers wel van twee kanten komen. Ik wil niet meer als enige uren zoeken op het internet, boek na boek doorworstelen en allerlei experimenten uitvoeren in de hoop dat ik zijn aandacht krijg. Ik ben daar wel een beetje boel klaar mee.

Geheel de Uwe

Mystic M