Afscheid van de gehele familie.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Soms doet het leven zeer. Enkel zeer.

En sommige families lever je liever in bij het grofvuil. Helaas zit ik in zo'n familie.

In mei '22 is mijn grootmoeder overleden. Verdrietig en ik zal haar verschrikkelijk missen. Wat zeg ik... Ik mis haar. Wij deelden onze verjaardag en dit jaar was de eerste keer dat ik niet om negen uur mijn telefoon pakte om haar te bellen en te zingen. Rare gewaarwording, kan ik je verzekeren. Maar ze was oud, ziek en 100 jaar. Ja, ik meen het serieus, honderd jaar.

Vorige maand Kreeg ik een appje van mijn moeder: Op 18 oktober gaan we de as van mijn moeder uitstrooien op... (adres) om 15.00. Daarna gaan we met zijn allen een pannenkoek eten. Verder werd er niets gezegd. Enkel berichtgeving omtrent de verstrooiing. Ze is nog één keer langsgekomen voor een paar praktische zaken, maar verder niets.

Gisteren gingen we de as uitstrooien, wat een mooi ritueel was.

Ik werd nog wel gefeliciteerd door een tante en oom met een leuk cadeau van geld (dat wordt dus omgezet in boeken, dat snap jij ook wel) en mijn moeder deed een heftige poging om mij te zoenen -wat niet lukte omdat ik mijn hoofd boog-, maar verder niets. Een korte tijd later kwam een andere tante nog met 'O ja. Jij bent ook jarig vandaag. Apart dan dit.' Ik kletste er wat omheen, geen idee meer wat ik exact zei. Wat me alleen nog bijstaat was dat ze zei.. 'Je denkt er niet zo veel meer aan? Jij bent al zo vaak jarig geweest.'

'Onder andere' was mijn antwoord en ik liet de stilte hangen. Geen idee wat ze las in mijn ogen. Maar er werd snel overgestapt op iets anders.

Allemaal waren we gericht op de asverstrooiing, wat een mooi ritueel was. Ik had contact met de oom van het cadeau. Wat een hele ervaring was, omdat wij eigenlijk nooit echt een band hadden. Maar gisteren voelde ik iets. Iets van een verwantschap.

En uiteraard mijn heerlijke, mooie en geniale nichtje, waar ik lekker mee heb staan keten. Tot grote ergernis van haar moeder. Maar ach, ik kan toch niets goed doen in haar ogen en ben de oorsprong van alle kwaad, dus daar trek ik me niets meer van aan.

Wat wel pijn deed, was dat ik verder door iedereen genegeerd werd. Meerdere mensen waar ik geen woord mee gewisseld heb. Niemand die er wat van zei, dat ik wegging en niet meeging om een pannenkoek. Ik zei dat ik mijn verjaardag ging vieren.

Dat heb ik gedaan. Met mijn beste vriend. Die had een heerlijk soepje gemaakt.

En hij had een luisterend oor.

Nou is het de 31e keer dat die 'familie' van mij mijn verjaardag negeert. De derde keer dat mijn moeder er nauwelijks aandacht aan besteed en de laatste keer dat mijn  'zus' überhaupt een vriendelijk woord voor mij had kan ik me serieus niet meer herinneren.

Ik heb er alles aan gedaan om te schikken, een ingang te vinden. Ik heb zelfs die dame waar ik genetisch materiaal mee deel mijn huwelijk laten ondertekenen, in de ijdele hoop een band en een weg naar verstandhouding te creëren. En dat heb ik enkel gedaan om toenadering te krijgen. Zij snapt niets van liefde, huwelijk en trouw dus haar handtekening heeft geen enkele waarde.

Niets. Helemaal niets. Ik had net zo goed een wildvreemde kunnen laten tekenen, de weg is er niet.

En de rest van mijn 'familie'.... Ondertussen denk ik dat ik die ziekte waar ik mijn handicap aan over heb gehouden wat hen betreft beter niet had kunnen overleven. Ze negeren mij en wanneer ik kom om iets leuks of om hulp, krijg ik enkel verwijten. Ik krijg de schuld van alles dat die dame van het genetisch materiaal heeft gedaan. Ik krijg te horen dat ik aandacht vraag om niets.

Gelukkig mocht ik nog wel as uitstrooien. Ik heb nog wat kunnen zeggen tegen mijn grootmoeder. Lechaim לך.

Het enige dat mij verbaasd..... Waarom? Waarom doet dit mij nog steeds zo verschrikkelijk veel zeer? Waarom springen de tranen van verdriet na 31 jaar nog steeds in de ogen? Het is al zo lang zo. Het is - op twee kleine punten na-  exact gegaan zoals ik heb voorspeld. Ik wist het van te voren dat praktisch niemand iets zou zeggen en ben daarin niet teleurgesteld. Het is. Daar heb ik al lang geleden vrede mee gesloten. Dus waarom doet het mij nog steeds en weer zo veel verdriet?

Dus waarom doet het mij nog steeds en weer zo veel verdriet? Het is immers. Gewoon... Het is...

Stil, mijn hart. Stil maar. Ga slapen.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Geloof, maar heb gezonde argwaan.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Voor school doe ik een hoop.

Ik lees boeken die ik uit mezelf waarschijnlijk nooit aangeraakt zou hebben. Ik kom in contact met ideeën en religies waar ik het bestaan nooit van had kunnen bevroeden.

En daar ben ik zielsgelukkig mee. Ik krijg er groeipijnen van en begin te twijfelen aan alles dat ik in mijn leven heb gedaan, maar ik voel en weet dat ik groei. En dat ik voor het eerst sinds jaren weer eens tot de ware kern kom van mezelf.

Maar ik kom ook achter dingen die ik liever achterwegen had gehouden. Zoals een figuur die beweerd een incarnatie te zijn van een bepaalde ziener. En dat de maan is gebruikt door een ras om hun thuisplaneten Tiamat en Malbek te verlaten toen die onbewoonbaar raakten. Er zou in de maan een enorme stad zijn en een besturingssysteem, waarmee de maan naar de aarde is gevlogen en toen is het besturingssysteem van de maan aan de aarde gelinkt. Vervolgens zijn de wezens met drie ruimteschepen naar de aarde gekomen en neergestort op Antarctica. Onder het ijs (wat er destijds niet lag) zouden de drie schepen terug te vinden zijn.

Zouden er meerdere planeten zijn die bewoonbaar zijn voor intelligent leven? Tuurlijk! Het universum is immens groot. Het zou een beetje arrogant zijn om te denken dat er dan maar één planeet is -die ook nog eens best klein is in vergelijking met alleen al de brokjes steen in ons eigen zonnestelsel- waar leven mogelijk is.

Is onze aarde niet de eerste die ooit bestaan heeft? Ben ik van overtuigd. Kijk maar naar alle religieuze boeken en geschriften die het allemaal hebben over het einde der tijden en een nieuw begin. Of je het nu Ragnarok, de Grote Schoonmaak of iets anders noemt, ze hebben het erover. Dus waarom zou het niet al eens gebeurt zijn?

Maar mensen..... Er is een verschil tussen open staan voor nieuwe en vreemde ideeën en zo open staan dat je brein naar buiten komt zetten. Echt waar. Toon alsjeblieft wat gezonde scepsis. En luister naar je onderbuik.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Speel hoog spel, of speel helemaal niet en loop weg.

Speel hoog spel, of speel gewoon helemaal niet en loop weg.

Zowel het tentamen voor de module 'Wie is de Mens' als 'Westerse Filosofie' heb ik zojuist geconverteerd naar een pdf bestand en ingeleverd op de website van school. En de deadline ligt voor beide tentamens op 12 november hè. Ja, ik ben een strebertje.

Maar daar speel ik geen hoog spel mee. Ik speel hoog spel met mijn tentamen filosofie. Óf ik krijg het beste cijfer dat ik me voor kan stellen, óf ik knal naar beneden en mag heel hard gaan trekken om voldoende punten bij elkaar te schrapen zodat ik door mag naar het volgende schooljaar.

Wat was de bedoeling?

We moeten een vraagstelling nemen naar eigen keuze en daar over gaan filosoferen. Als we schrijvers aanhalen moeten we zeggen wie, welk boek en welke pagina. De leraar heeft geen interesse in namedropping, besef dat de kans groot is dat het boek dat jij aanhaalt ook door hem gelezen is.

Je mag het in de vorm gieten die je zelf wilt. Je mag er een hoorspel van maken, een interview, een lied. Wat jij wilt. Als je maar in 2000 tot 3000 woorden laat zien dat je wat van de lessen hebt opgestoken.

Wat heb ik daadwerkelijk gedaan?

Ik heb twee figuren verzonnen, die in de kroeg onder het genot van een kop koffie een beetje flauw gaan converseren. De ene figuur heet Pi en bekijkt alles vanuit rekenkundig oogpunt en de logica, de ander heet Ohmnis, lijkt een halve hippie en bekijkt alles vanuit 'het grote geheel'.

Ik laat ze losgaan op het mysterie van het gebakken ei met kaas. Pi zegt dat de optelsom 3 is, want ei, boter en kaas. Ohmnis beweert dat het getal veel groter is, want het vermeerdert tijdens de transformatie.

Daar komt het in het kort op neer.

Maar, -en nu komt dus de crux- ik haal dus helemaal niemand aan. Dit is allemaal, van A tot Z, uit mijn duim gezogen en mijn gedachtegang. Het laat zien hoe dualistisch ik in dingen kan staan en hoe tegenstrijdig ik kan zijn. Want ik herken mezelf in zowel Pi als Ohmnis. Ik heb geen boek geraadpleegd voor mijn verhaal, me niet laten inspireren door welke filosoof dan ook. Ik heb alleen definities opgezocht van verschillende filosofie stromingen. Ik heb de wiskunde erbij gehaald, twee stromingen gekozen en ben daar vanuit gaan denken over het bakken van dat ei, gezeten in de kroeg. Daar kun je een kleine 2400 woorden aan vuil maken, kan ik je vertellen.

Maar of ik er ook mee weg kom alles aan de kant te gooien en helemaal zelf het wiel uit te gaan vinden, terwijl ik helemaal niet zoveel gelezen heb.....

Geheel de Uwe,

Mystic M

Ter contemplatie

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Is het eigenlijk normaal dat je in een soort rouw-status terecht komt wanneer er verandering plaatsvindt? En dat je gaat twijfelen alles wat er oud en vertrouwd is?

Echt... Ik knal de pan uit op die school. Lees me een ongeluk, leer nieuwe leermeesters kennen. En nu eens niet mensen die vertellen dat ik X moet moet doen of Y. Of dat ik me maar aan moet passen aan de huidige maatschappij op een manier die niet bij mij past en totaal geen rekening houdt met wat ik zou moeten doen in dit leven. Nee. Ik praat over (boeddistische) leermeesters, die geen cent verdienen aan het feit dat ik hun filmpjes kijk. En die mij ook helemaal niet aansporen vooral leefwijze A of B aan te hangen. Ze vragen me enkel om te gaan nadenken en in mijzelf te onderzoeken.

En nu denk ik.... Die keuzes die ik toen en toen maakte, gevolgd door die en die stap.... Heb ik daar wel goed aan gedaan? Had ik niet een andere weg in gemoeten?

En moet ik nu een andere weg gaan bewandelen? Of moet ik het laten gaan zoals het gaat, accepteren wat is en de transformatie van school eerst helemaal laten voltooien voordat ik het volgende oppak?

Geheel de Uwe

Mystic M.

'Houd mij vast'

'Houd mij vast'

Houd mij vast

Gewoon vast

Geen woorden

Geen ideeën

Geen plannen

Gewoon vasthouden

Aai mij door mijn haar

Kus mijn tranen weg

Beroer mijn rug

Met kalme strelingen

Houd mij vast

En neem mij op

In de bron van je essentie

Daar waar geen begin of einde is

Daar waar jouw warmte overvloeit

In die van mij

Daar waar er geen ego is

Ontmoet mij daar

En houd mij vast.

10-10-2022

Geheel de Uwe