Lieve leukerds en leuke lieverds,
Soms doet het leven zeer. Enkel zeer.
En sommige families lever je liever in bij het grofvuil. Helaas zit ik in zo'n familie.
In mei '22 is mijn grootmoeder overleden. Verdrietig en ik zal haar verschrikkelijk missen. Wat zeg ik... Ik mis haar. Wij deelden onze verjaardag en dit jaar was de eerste keer dat ik niet om negen uur mijn telefoon pakte om haar te bellen en te zingen. Rare gewaarwording, kan ik je verzekeren. Maar ze was oud, ziek en 100 jaar. Ja, ik meen het serieus, honderd jaar.
Vorige maand Kreeg ik een appje van mijn moeder: Op 18 oktober gaan we de as van mijn moeder uitstrooien op... (adres) om 15.00. Daarna gaan we met zijn allen een pannenkoek eten. Verder werd er niets gezegd. Enkel berichtgeving omtrent de verstrooiing. Ze is nog één keer langsgekomen voor een paar praktische zaken, maar verder niets.
Gisteren gingen we de as uitstrooien, wat een mooi ritueel was.
Ik werd nog wel gefeliciteerd door een tante en oom met een leuk cadeau van geld (dat wordt dus omgezet in boeken, dat snap jij ook wel) en mijn moeder deed een heftige poging om mij te zoenen -wat niet lukte omdat ik mijn hoofd boog-, maar verder niets. Een korte tijd later kwam een andere tante nog met 'O ja. Jij bent ook jarig vandaag. Apart dan dit.' Ik kletste er wat omheen, geen idee meer wat ik exact zei. Wat me alleen nog bijstaat was dat ze zei.. 'Je denkt er niet zo veel meer aan? Jij bent al zo vaak jarig geweest.'
'Onder andere' was mijn antwoord en ik liet de stilte hangen. Geen idee wat ze las in mijn ogen. Maar er werd snel overgestapt op iets anders.
Allemaal waren we gericht op de asverstrooiing, wat een mooi ritueel was. Ik had contact met de oom van het cadeau. Wat een hele ervaring was, omdat wij eigenlijk nooit echt een band hadden. Maar gisteren voelde ik iets. Iets van een verwantschap.
En uiteraard mijn heerlijke, mooie en geniale nichtje, waar ik lekker mee heb staan keten. Tot grote ergernis van haar moeder. Maar ach, ik kan toch niets goed doen in haar ogen en ben de oorsprong van alle kwaad, dus daar trek ik me niets meer van aan.
Wat wel pijn deed, was dat ik verder door iedereen genegeerd werd. Meerdere mensen waar ik geen woord mee gewisseld heb. Niemand die er wat van zei, dat ik wegging en niet meeging om een pannenkoek. Ik zei dat ik mijn verjaardag ging vieren.
Dat heb ik gedaan. Met mijn beste vriend. Die had een heerlijk soepje gemaakt.
En hij had een luisterend oor.
Nou is het de 31e keer dat die 'familie' van mij mijn verjaardag negeert. De derde keer dat mijn moeder er nauwelijks aandacht aan besteed en de laatste keer dat mijn 'zus' überhaupt een vriendelijk woord voor mij had kan ik me serieus niet meer herinneren.
Ik heb er alles aan gedaan om te schikken, een ingang te vinden. Ik heb zelfs die dame waar ik genetisch materiaal mee deel mijn huwelijk laten ondertekenen, in de ijdele hoop een band en een weg naar verstandhouding te creëren. En dat heb ik enkel gedaan om toenadering te krijgen. Zij snapt niets van liefde, huwelijk en trouw dus haar handtekening heeft geen enkele waarde.
Niets. Helemaal niets. Ik had net zo goed een wildvreemde kunnen laten tekenen, de weg is er niet.
En de rest van mijn 'familie'.... Ondertussen denk ik dat ik die ziekte waar ik mijn handicap aan over heb gehouden wat hen betreft beter niet had kunnen overleven. Ze negeren mij en wanneer ik kom om iets leuks of om hulp, krijg ik enkel verwijten. Ik krijg de schuld van alles dat die dame van het genetisch materiaal heeft gedaan. Ik krijg te horen dat ik aandacht vraag om niets.
Gelukkig mocht ik nog wel as uitstrooien. Ik heb nog wat kunnen zeggen tegen mijn grootmoeder. Lechaim לך.
Het enige dat mij verbaasd..... Waarom? Waarom doet dit mij nog steeds zo verschrikkelijk veel zeer? Waarom springen de tranen van verdriet na 31 jaar nog steeds in de ogen? Het is al zo lang zo. Het is - op twee kleine punten na- exact gegaan zoals ik heb voorspeld. Ik wist het van te voren dat praktisch niemand iets zou zeggen en ben daarin niet teleurgesteld. Het is. Daar heb ik al lang geleden vrede mee gesloten. Dus waarom doet het mij nog steeds en weer zo veel verdriet?
Dus waarom doet het mij nog steeds en weer zo veel verdriet? Het is immers. Gewoon... Het is...
Stil, mijn hart. Stil maar. Ga slapen.
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten