Lieve leukerds en leuke lieverds,
Groeien gaat niet zonder slag of stoot!
Mijn wereld staat op zijn kop, kan ik je vertellen. Weinig tot niets dat nog normaal overeind staat. En ik ben blij met een heel belangrijke les die mij nog niet zo lang geleden is geleerd: Maak geen grote wijzigingen in je leven, zolang je in herstel zit. Oftewel: Wanneer je in een relatie zit, beëindig je die niet in herstel. En als je vrijgezel bent, dan begin je in herstel niet aan een relatie. Houd zoveel mogelijk oud vertrouwd. (Op voorwaarde dat de relatie waar je op dat moment in zit gezond te noemen is, natuurlijk. Als daar -al dan niet acuut- gevaar dreigt of er is iets anders hevig mis, moet je eruit.) En ik houd me als een drenkeling vast aan deze regel. Simpelweg omdat ik op het moment een speelbal ben van mijn eigen emoties. Ze zijn alles omvattend, alles verzengend en bijna niet te temperen. En ik heb het idee dat ik mezelf op allerlei manieren alomvattend voor schut aan het zetten ben.
Ik zwijg er thuis over. Ik heb geen zin meer om mezelf te blijven herhalen. En daarnaast heb ik ook niet meer de illusie dat het ook maar enigszins zin heeft. Eerlijk gezegd weet ik niet of ik aan het einde van mijn opleiding(en) nog getrouwd ben. Dat doet mij pijn, want we hebben een dochter en ik wilde zo graag deze relatie laten slagen. Ik geloofde er zo heilig in en zie op zich ook nog steeds de potentie.
Op school, in de familie, thuis. Er zijn veranderingen gaande. En ik weet mezelf niet echt goed een houding te geven. Ik heb het idee dat ik er een beetje een potje van maak en dat ik in de klas een niet al te beste reputatie begin op te bouwen.
Dat wordt door een paar mensen waar ik geregeld mee omga natuurlijk tegen gesproken. Maar daar staat tegenover dat er weer een heel deel van de klas is waar ik nauwelijks contact mee hebt. En ik heb het idee dat daar meerderen tussen zitten die mij -hoe zeg ik dit neutraal- een beetje een apart geval vinden.
En dan zijn er nog een paar die ik totaal niet begrijp, omdat ik er geen pijl op kan trekken. En ik denk dat die zich een beetje van mij afkeren. Juist omdat alles er als een explosie uitkomt.
En ik geef toe dat ik het zelf ook niet had verwacht. Vorige week stond ik huilend in de wc, afgelopen zaterdag 'explodeerde' ik in emoties omwille van een omschrijving over het 'magisch denken' van slachtoffers van seksueel geweld in het boek van Ad Vingerhoets.
Ik weet nu waarom dat is. Wat ik er zelf nog niet aan verwerkt had. De opmerking die Ad maakt, komt op mij over als dat de verantwoordelijkheid altijd volledig bij het slachtoffer wordt neergelegd, OOK door het slachtoffer zelf. En ik ging uit mijn dak omdat er niet gezegd wordt dat het ook vaak zo is dat het slachtoffer die schuld krijgt aangepraat, meestal door de dader. Het was in ieder geval wel even heel stil in de klas. Dus ik zal een punt aftrek hebben gekregen bij de rest. Ik weet het, dik mijn aanname. Maar het is in mijn hoofd een volledig monster aan het worden.
Ik weet nu waarom dat is. Wat ik er zelf nog niet aan verwerkt had. De opmerking die Ad maakt, komt op mij over als dat de verantwoordelijkheid altijd volledig bij het slachtoffer wordt neergelegd, OOK door het slachtoffer zelf. En ik ging uit mijn dak omdat er niet gezegd wordt dat het ook vaak zo is dat het slachtoffer die schuld krijgt aangepraat, meestal door de dader. Het was in ieder geval wel even heel stil in de klas. Dus ik zal een punt aftrek hebben gekregen bij de rest. Ik weet het, dik mijn aanname. Maar het is in mijn hoofd een volledig monster aan het worden.
Afgelopen zondag heb ik mijn moeder de waarheid gezegd. Ze vroeg naar hoe het nu zat dat ik zo kortaf en afwezig ben en ik heb gewoon hard, duidelijk en zonder omhalen gezegd wat ik dacht van de hele familiesituatie. Wat ik fout vond aan de manier waarop zij ermee omgaat, waar ik me kapot aan erger en dat ik het nooit goed kan doen bij wie ook. En dat ik het knap vind hoe de hele zooi iedere situatie op mij af kan wimpelen, zelfs als ik niet eens in de buurt ben en er in principe zelfs niets mee te maken heb. Dat het feit dat er zonder overleg besloten is om de as van grootmoe uit te strooien op 18 oktober en dat niemand erbij stilstond dat ook ik dan jarig ben.
Ze kwam niet verder dan dat ze het jammer vond dat ik er zo over dacht. Ik heb het maar gelaten, maar merkte dat ik daar erg onverschillig van werd. Ik bedoel... Laten we eerlijk zijn. Ze geeft me met die opmerking gewoon een kneppel harde 'Stik er in' af. Het is nietszeggend. Ik kan er in ieder geval niets mee.
Ik geloof wel dat ze schrok van het feit dat ik mijn onverschilligheid niet ontkende en aangaf de gehele familie mijn rug toe te keren. Dat ik klaar ben met hun onverschilligheid en desinteresse. En dat ik de manier waarop zij handelt ook -zacht gezegd- niet kan waarderen. Zelf schrik ik er ook wel een beetje van. Maar meer omdat ik merk dat ik volledig in mijn 'het IS' houding sta en onverschillig ben aangaande de uitkomst. Het feit dat er geen enkele emotie speelt terwijl ik normaal gesproken en zeker de laatste tijd toch zo met mijn emoties werk staat hier in schril contrast mee. Houdt dit nu in dat ik eindelijk beter begin los te laten en begin te werken vanuit het 'het is wat het is' principe? Of ben ik gewoon te moe gestreden? Ik hoop van ganser harte dat ik wat meer de 'het is wat het is' houding kan aannemen. Want al die emoties... Ik ben er wel klaar mee. Het overspoelt me te veel en ik kan er zelf ook niet goed mee omgaan.
Ze schijnt daar over te willen gaan praten. Ze zei in ieder geval dat ze van de week nog contact op zou nemen. En het valt me op dat ik niet eens weet of ik dat überhaupt nog wel wil. Ik geloof domweg niet meer in de verhaaltjes die zij ophangt. Deels ook omdat ik nu zo goed door begin te krijgen dat ze keihard aan het manipuleren en afschuiven is. Wanneer de fout voor 80% bij haar ligt en 20% bij mij, dan bijt ze zich vast in mijn 20%, blaast dat op zo groot als het kan en bazuint dat rond. Haar eigen aandeel wordt onder het tapijt geschoven en er mag niet meer naar gekeken worden.
Ik vind het best als zij haar leven zo wil leiden, maar ik verkies dan domweg een andere weg in te slaan. Ik wil niet dat mijn dochter door dat gif geïnjecteerd wordt en ik wil zelf van dat toxische verleden af.
De bevrijding in dezen ligt in het feit dat ik nu begrijp dat driekwart van de schuldgevoelens waar ik mee worstel niet mijn schuld zijn. Dat ik dat los mag laten, ondanks dat ik wel met de gevolgen deal. Die zal ik moeten verwerken en een plek moeten geven. Maar er mogen dus ook een aantal loodzware stenen van oude overtuigingen die absoluut niet helpen mijn rugzak uit. Ik heb gewoon een toxische jeugd gehad waarin mijn essentie niet belang was. En ik mag nu gaan leven vanuit mijn eigen kern. Met emoties die ertoe doen.
Maar daar komen dus andere onzekerheden voor in de plaats. Want ik raak er steeds meer van overtuigd dat ik niet echt goed in de klas lig. Een klas die ik de aankomende 3,5 jaar dus nog tegen ga komen. En dat maakt mij verschrikkelijk onzeker.
Om nou gewoon om repliek te vragen in de klas is ook weer zo wat. Dan trek ik nog meer aandacht naar mij toe (waarvan ik nu juist denk dat het is waar men zich aan ergert) en ik krijg er waarschijnlijk gelijk een naam mee. Geen idee wat ik er precies mee moet en ik ben hard aan het puzzelen. Maar dat ik er uiteindelijk wat mee zal moeten staat als een paal boven water.
Het meest valt me op dat de module Psychologie van Emoties gewoon veel in mij losmaakt. En dat ik dat niet zo goed kan reguleren hoe ik reageer. Het gaat misschien niet eens zo zeer om de inhoud van mijn teksten -al zullen deze meespelen- als om de manier waarop ik reageer. En ik weet niet of men een beetje vergevingsgezind is. Of hoe ik mijn gedrag een beetje aan kan passen.
Ik ben gewoon keihard bezig met het overschreeuwen van mijzelf. Het feit dat ik me geen houding weet te geven. Het feit dat ik bang ben dat de meesten mij niet moeten. (Wat hard bezig is een selffulfilling prophecy te worden) Ik word er een beetje gek van dat ik die trein niet stil krijg. Dat ik de onzekerheid niet de kop ingedrukt krijg en mezelf maar blijf overschreeuwen. Ik ben gewoon niet blij met hoe zich dat manifesteert en word daar bang van.
Want het zou toch zonde zijn als ik uitval door mijn angsten. Ik heb het er zo naar mijn zin en heb voor mijn eerste tentamen een prachtig cijfer weten te behalen, met mooie en lovende kritiek. Waar ik zo verschrikkelijk dankbaar voor ben.
Er is niemand in de klas die ik niet mag. Ik wil ze allemaal als 'van mij' tegen me aandrukken en een soort van de liefde verklaren. Het zijn allemaal heerlijke mensen waar ik veel van leer en die ik een glansrijk leven gun.
Er is niemand in de klas die ik niet mag. Ik wil ze allemaal als 'van mij' tegen me aandrukken en een soort van de liefde verklaren. Het zijn allemaal heerlijke mensen waar ik veel van leer en die ik een glansrijk leven gun.
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten