Groeipijnen

Lieve leukerds en leuke lieverds,

School is alles waar het op het moment in mijn leven om draait. Dat is niet nieuw. Volgens mij heb ik dat al een keer verteld.

Dat het iets is waar ik veel van leer, zowel voor later op werk als op persoonlijk vlak.

Op het moment hebben we de vakken Psychologie en Metafysica en Psychologie van de menselijke emoties.

Tot nu toe was metafysica nog erg theoretisch en gewoon informatie die door de docent over ons uit is gestort. Ik weet ook niet wat ik van hem en het vak moet denken. Ik wacht nog even met het geven van een mening daarover.

Op zich is dat al een heel punt. Dat ik wacht met het vellen van een oordeel. In eerdere tijden vormde ik binnen drie minuten al een mening. En die kon ik dan ook gelijk aan de grote klok gaan hangen. Tuurlijk, die mening werd bij tijd en wijlen aangepast. Maar meestal pas wanneer er al van alles gebeurd was, met soms best grote gevolgen.

Nu zat ik wat ongemakkelijk op mijn stoel, niet te weten wat ik denken moest. Het is niet dat ik de man niet volgen kan. Het is gewoon het feit dat hij maar blijft praten, van alles over ons uitstort en er geen rekening mee lijkt te houden dat we af en toe een pauze nodig hebben, extra verklaring en dat hij rond één uur echt moet gaan afronden. Maar misschien is dit eenmalig en moet ook hij nog een beetje zijn draai gaan vinden in deze nieuwe klas.

's Middags was geweldig. Ik wil nu al de lerares voor eeuwig in mijn hart sluiten. Wat een energiek, eerlijk, open, geweldig mooi en inspirerend mens zeg. Haar vak is geweldig. Al vind ik het boek dat we ervoor moeten lezen -De emotionele mens van Ad Vingerhoets- geen geweldig boek en ga ik ook naar de beweegreden vragen waarom dit boek op de verplichtte lijst staat. Waar ik me stijf aan erger is dat hij veel meningen van zichzelf verwerkt in het boek. Dat er hier en daar twijfel-taal in zit snap ik. De emotie van de mens is immers niet in een vaste vorm te gieten. Dat fluctueert uiteraard enorm en daar dient rekening mee gehouden te worden. Maar tot nu toe kom ik in elk hoofdstuk wel minstens één keer de mening van Ad tegen en geeft hij ook informatie die of niet klopt of incompleet is. En dat is informatie die simpelweg te vinden is, waar je helemaal niet super veel werk voor hoeft te verrichten. Dus waarom heeft hij zijn werk niet goed uitgevoerd?

Ik ben erg benieuwd naar de beweegredenen van de lerares.

Wat ik wel fijn vind van het boek van Ad, is dat ik erachter kom wat er gebeurd is in mijn eigen leven. Al anderhalve week -de tijd waarin ik dat boek aan het lezen ben- loop ik elke dag te huilen. Oud zeer dat er uit komt. Maar ook huilen om de straf die ik mezelf volkomen onterecht heb opgelegd. Ik kom nu tot de conclusie dat mijn jeugd en opvoeding volkomen toxisch waren. Dat het overgrote deel van waar ik mij schuldig over voel, helemaal mijn schuld niet is.

Tuurlijk... Ik ben degene die ermee zal moeten omgaan. Ik ben degene die het zal moeten verwerken en met compassie en liefde naar zichzelf moet gaan leren kijken. Maar alle schuld kan ik naast mij neer gaan leggen. Het is grotendeels het oordeel van externe factoren die mij klein hielden, traumatiseerden en van mij het leven onmogelijk maakten.

Nadeel? Ik kom tot de conclusie dat het echt tijd wordt om te breken. Voor altijd met mijn zus en voorlopig met mijn moeder. Ook kom ik tot de conclusie dat ik mijn moeder aan het verstand mag peuteren dat -als zij ooit weer contact wil met mij- zij bepaald gedrag NOOIT meer mag vertonen, zij mijn grenzen moet gaan respecteren en dat zij mij zal moeten accepteren zoals ik ben. Dat de tijd dat ik me aan haar wil onderwiep voorbij is en dat ik niet meer naar haar verwachtingen wil leven. Domweg omdat die altijd veranderen en ik daar nooit aan kan voldoen. Har kritiek uit ze maar bij haar vriendjes, vriendinnetjes en familie, niet bij mij. Als zij niet aan mijn wens wil voldoen, ben ik geen familie.

Heftige keuze en hoe ik dat op moet lossen weet ik nog niet, maar het gaat gebeuren. Komt tijd, komt raad. Wat echt helpt en waar ik de Goden eeuwig dankbaar voor ben, zijn yoga en ademhalingstechnieken. Dat helpt zo om in mijn centrum te komen, mocht ik overspoeld worden.

Dit inzicht begon toen ik in gesprek was met mijn mentor. Mijn moeder had het verslag waardoor ik was aangenomen ook gelezen en de kritiek was niet van de lucht. Vooral over mijn eigen religie en mijn eigen verhaal was ze bijna alles aan het afkraken. Alles waarvan mijn mentor vervolgens helemaal volliep en waar ik op ben aangenomen. En dat is de rode draad. Datgene waar anderen mij om prijzen, kan op kritiek rekenen van mijn moeder. Het zal worden bekritiseerd, er zal een imperfectie gevonden worden.

Dat werkt niet. Dat is funest voor mijn ontwikkeling en ik kan daar niet meer tegen. Nu ik geen reden meer heb om dat misbruik te accepteren, ben ik dat dus ook niet meer van plan.

Een hoop veranderingen in mijn leven dus. En ik ben echt oprecht benieuwd of ik de enige ben die zulke ingrijpende dingen en veranderingen meemaakt. Tuurlijk zullen andere studenten ook een verandering en groei ondergaan. Dat is inherent aan de opleiding. Ik had dat ook verwacht, die groei en dat veranderingsproces. Sterker nog.. Het is één van de redenen dat ik die opleiding überhaupt wilde starten. Het is deels voor werk, maar ook zelfontplooiing speelt een rol. Dat het nu al zo ingrijpend zou zijn, had ik nooit kunnen bevroeden.

En ondanks dat er gepaard gaat met pijn, teleurstelling, wanhoop, angst, frustratie en tot nu toe bijna elke dag een tranendal, ben ik er dankbaar voor. Het zijn groeipijnen. Ik ben bezig te worden wie ik moet zijn.

Wat een opluchting.

Geheel de Uwe,