Generatie Stuk

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Hardop zei ik het al eerder, vooral tegen mijn man.
Maar nu zal ik het ook eens hier doen. En ik denk niet dat ik er vriendjes mee ga maken, want het is een impopulaire mening. Maar ik denk serieus dat driekwart van mijn generatie, de generatie voor mij en de generaties na mij kapot is en zijn. Omdat wij simpelweg niet weten hoe ermee om te gaan en alle verleidingen te weerstaan.

Wij kunnen geen relaties meer onderhouden.

Zo. Ik heb het gezegd. De aap is uit de mouw. Generatie X en daarna kan niet goed meer omgaan met relaties. Dat uit zich het beste op liefdesgebied, kijk maar naar het aantal opgebroken relaties, echtscheidingen en eenoudergezinnen en samengestelde gezinnen. De aantallen schieten omhoog. Mensen beginnen enthousiast een relatie, gaan samenwonen, trouwen al dan niet en krijgen een kind. Vervolgens loopt er iets niet en gaan ze uit elkaar. Ik hoorde zelfs zeggen dat mensen hun partner zouden verlaten, mocht deze een ongeluk krijgen waar hij/zij blijvend letsel aan overhoudt.
Mijn mond zakte open. Dat weet je van tevoren al? Doe de wereld en mij een lol. Begin bij voorbaat gewoon niet aan een relatie. En krijg al helemaal geen kinderen. Beter voor de medemens 
Begrijp me goed. Je kunt uit elkaar groeien. Wanneer iemand een ziekte krijgt kun je veranderen en van elkaar vervreemden. Vervreemden van elkaar kan sowieso. Daar hoeft niet direct een ingrijpende gebeurtenis voor plaats te vinden. En dan is het fijn dat scheiden mogelijk is.
Ik ben er van overtuigd dat die mogelijkheid een hoop geweld en moord tegenhoudt. Ik weet het wel zeker. Er is een ex die ik serieus wat had aangedaan, mocht ik met hem in één hok moeten blijven wonen. Ik had of hem of mezelf omgelegd. Goden zij dank waren we niet getrouwd en was uit elkaar gaan enkel moeilijk door de huizenmarkt en het feit dat hij te beroerd was om naar huizen te zoeken. Maar het kwam uiteindelijk goed en hij is vertrokken. En de hemel zij geloofd en geprezen… ik heb niet zijn gedrocht op de wereld gezet, dat heeft een ander vier keer gedaan. Dus ik heb niets meer met hem te maken.
Maar ook ik hoor dus tussen de mensen die niet weten hoe een relatie aan te pakken. Ook ik herken de tekenen niet waaraan je blijkbaar kunt zien dat twee mensen niet voor elkaar gemaakt zijn. Want na de desastreuze nederlaag met D., deed ik het nog eens dunnetjes over met een ander. Dat was echt geen slechte man, maar niet de mijne. En ook dit liep stuk, wederom gelukkig kinderloos. Ook ik beschik blijkbaar niet over de juiste middelen om te vechten voor een relatie en deze op gezonde wijze te laten slagen. Maar er is geen nageslacht gelukkig dat daar de dupe van is.

Wat is het toch dat maakt dat we met zijn allen opgeven? Dat relaties langer dan 12 jaar tegenwoordig steeds vaker een uitzondering zijn? Waar zijn we de liefde kwijtgeraakt? Waar is ons verwachtingspatroon zo hoog geworden dat geen mens er meer aan kan voldoen? Zijn we zo hard op zoek naar de perfecte ander; dat we totaal vergeten zijn om naar onszelf te kijken? Of verwachten we zo dat de ander alles altijd maar alles oplost; dat we zelf geen energie meer stoppen in het oplossen van fouten en ergernissen? Is het het feit dat je zo makkelijk naar Tinder, Grindr, Baddoo, Happ'n en weet ik het welke sites nog meer kunt? De keuze om naar een ander te gaan zo makkelijk is gemaakt? Is het Second Love en andere sites die vreemdgaan vergemakkelijken?

Laten we ons zo beïnvloeden door Hollywood? Denken we zo erg dat de gefotoshopte wereld echt is; dat de realiteit te flets wordt? Zoeken we dan echt zo veel en vaak redding in een ander dat we vergeten onze eigen prins(es) op het witte paard te zijn? Vergeten we dat een 7 nog steeds een goede relatie is? Dat het stomweg onhaalbaar is om continu een 10 te zijn? Of is het dat we onszelf te imperfect vinden? Dat we onszelf met 23 jaar al oud vinden, zoals de mode wereld ons dicteert? Zijn we echt zo onderhevig aan die onzin?

Hoe leren we weer communiceren? Vechten voor onze relatie? Hoe zien we in, dat het gras niet elders groener is; maar het groenst daar waar er water gegeven wordt? En hoe leren we elkaar weer door moeilijke periodes heen te helpen, zonder na afloop uit de relatie te stappen?

Ik vind het zo jammer. Het doet al vele generaties veel verdriet en pijn. En dat slaat dan weer -volkomen onbedoeld- over op hun kroost. Want als we onze kinderen niet met aandacht en liefde voor hen en elkaar (kunnen) opvoeden, zullen zij ook meer moeite hebben met het leggen van verbindingen.

Hopelijk zie ik het gewoon domweg wat te somber in.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Laat los

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik heb mijn verslag voor Kabbalah afgemaakt.

De grove versie staat op de computer. Het enige dat er nu nog moet gebeuren, is de spelling en grammatica. Zodra die is doorgelopen, kan het verslag naar de leraar en klaar.

Mijn wereld veranderd. Ingrijpend en alomvattend. Door alles wat ik op school leer. Allerlei aannames over mijzelf en de wereld om me heen worden met de grond gelijk gemaakt. Ideeën die ik heb worden rücksichtslos verwijderd. Helaas heb ik daar dan niet direct een nieuwe, beter passend en positief beeld voor ter vervanging. En het voelt dus leeg en vreemd. Zorgt voor vertwijfeling.

Ik heb een aantal overtuigingen nu los kunnen laten. Anderen zijn moeilijkere. Ik vul erg in voor mijn klasgenoten bijvoorbeeld. Denk steeds dat zij mij maar raar vinden. En eergisteren kreeg ik dus de opmerking dat ik daarmee op moet houden. Ze vinden me helemaal niet raar.

Het is overduidelijk de overtuiging die mij van huis uit is meegegeven, dat ik dat steeds denk. En van huis uit is dat inderdaad steeds bevestigd, dat ik raar zou zijn. Niet omdat het raar is, maar omdat het niet is wat zij van mij willen dat ik doe. Mijn geloof is verkeerd en heb ik 'gejat' van mijn zuster, mijn keuze van muziek ook. Ik kleed mij verkeerd, gebruik te veel of te weinig make up. Ik ben te dik, let niet goed op wat ik doe, voed mijn dochter verkeerd op, wil altijd alle aandacht hebben en ben egoïstisch. Volgens mijn moeder en zuster dan. En omdat vooral mijn moeder haar verdraaide versie van de werkelijkheid profileert naar de familie en kneppelhard beweerd dat ik het verkeerd zie als ik ook maar iets probeer te corrigeren, is dat dus ook het beeld dat de familie van mij heeft.

Ik ben daar klaar mee. Zoals ik in een eerder bericht al gezegd heb, keer ik de familie de  rug toe. Ik heb geen behoefte aan een toxische familie die mij alleen maar afbrandt en niet luisteren wil naar welke vorm van nuancering ook. Laat hen leven in hun illusie. Vroeg of laat komen ze er vanzelf wel achter dat ik het probleem niet was. Of niet. En dan heb ik daar geen last van, want ik zie ze toch niet.

Hoe ik het oplos met mijn moeder, weet ik nog niet. Eigenlijk heb ik helemaal geen zin meer in haar en al het contact komt nu van haar uit. Ik houd het op de oppervlakte en probeer haar zo snel mogelijk weg te werken als ze er is. Volgens mij ben ik ook best wel passief-agressief in mijn benadering naar haar. Maar zij doet alsof er niets aan de hand is en walst gewoon door. 'Als ik doe alsof er niets aan de hand is, gaat het vanzelf wel weg.' Die houding ongeveer.

Ik erger me er stijf aan. Ze WEET dat dit onzin is. Ze weet dat ze me er pijn mee doet, dat kan niet anders. En zeker na het gesprek van november doet ze schijnheilig. Dus ze weet dat er stront aan de knikker zit. Ze wil alleen liever dat de hele wereld brandt en dat ik doodongelukkig ben, dan dat ze zelf toegeeft dat ze fout zit. Wat zeg ik, ze zet de hele familie en mijn zus actief tegen me op, door verhalen zo te draaien dat het lijkt alsof wat er gebeurt mij niet interesseert en zij het slachtoffer is van de situatie. En ze wil iedere keer andere dingen.

Waar ze eerst ieder jaar de afzondering opzocht op de sterfdag van mijn vader en actief mijn toenadering afstrafte, kreeg ik dit jaar een (doorgestuurd!) berichtje. Een kus en een knuffel. Ze vond het geloof ik niet zo leuk dat ik haar zei dat ze die aandacht maar aan haar andere dochter moet geven.

Nog steeds begrijp ik het niet. Acht jaar lang probeerde ik op die bewuste dag naast haar te staan. Acht jaar lang stuurde ze me weg. Nu denk ik: Zoek het zelf maar uit, ik ben er klaar mee. En nu wil ze spontaan berichtjes sturen. Donder op joh. Nu ben je te laat.

Ik denk dat ik haar toch een brief zal moeten sturen. Dus daar mag ik na mijn tentamens mee aan de slag.

Een andere keer meer over school. Want naast kommer en kwel aangaande familie en zelfbeeld, krijg ik ook weer de mooiste cadeautjes. Ik kom namelijk meer in contact met mijn spirituele kant en krijg dus ook weer meer beelden door. Zoals dat van een surfende soulmate en de wetenschap dat ik de goede weg ben ingeslagen.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Ik droom weer eens. En gelijk niet echt gezellig.

 Lieve leukerds en leuke lieverds,

Eindelijk.

Sinds weken en weken heb ik vannacht weer eens echt gedroomd.

Dus droom ik dat ik in oud Hoog Katharijne loop en wordt aangesproken door een wat fanatieke jongedame, met felgekleurde ogen.

´Mevrouw, mevrouw. Wat denkt u van dierproeven?'

Ik zie dat ze van alles aan heeft dat naar dierenleed verwijst. En de make up is kinderlijk en bewust zo opvallend.

Weet je, hier heb ik geen zin in. Ik heb nooit zin in dit soort discussies. Ik wil geen verhaal over waarom ik mijn haar alleen nog maar met water moet wassen, Toos make-uploos moet worden en veganistisch moet eten en leven.

Ik gebruik make up die niet op dieren is getest (dat check ik), zo veel mogelijk natuurlijke ingrediënten bevat die niet schadelijk zijn op wat voor manier ook, parabenen, sulfaten en onuitspreekbare termen worden gemeden en ik eet vagetarisch. (Vagetariër, noun, een persoon die dan weer vegetarisch, dan weer vis en/of vlees en een enkele keer veganistisch eet, uit oogpunt van welzijn en milieu.)

Ik maak zelf wel uit wat ik doe, ik wil jou ook niet mijn ideologie opdringen.

Dus ik zeg tegen haar dat ik daar niet zo veel van denk en daar ook geen behoefte aan heb.

Schreeuwend loopt ze me achterna. Ze begint zelfs te brullen dat de bontkraag die er op mijn rode jas zit (eenieder die mij geregeld ziet wel bekend) 100% dierenleed is. Ik stop, kijk haar aan en lach haar vierkant uit. Het is een jas van Hell Bunny. Zoek maar op, die doen niet aan dierenleed.

Toch rent ze me weer achterna en werkt me tegen de grond.

Zelfs in dromen willen mensen mij vertellen wat ik wel en niet moet doen. Blijkbaar iets dat mijn (onder)bewustzijn erg bezighoudt.

Goh. Zou ik mijn biografie moeten schrijven? En zou één der thema's autonoom kunnen leven zijn?

Geheel de Uwe, Mystic M.