Generatie Stuk

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Hardop zei ik het al eerder, vooral tegen mijn man.
Maar nu zal ik het ook eens hier doen. En ik denk niet dat ik er vriendjes mee ga maken, want het is een impopulaire mening. Maar ik denk serieus dat driekwart van mijn generatie, de generatie voor mij en de generaties na mij kapot is en zijn. Omdat wij simpelweg niet weten hoe ermee om te gaan en alle verleidingen te weerstaan.

Wij kunnen geen relaties meer onderhouden.

Zo. Ik heb het gezegd. De aap is uit de mouw. Generatie X en daarna kan niet goed meer omgaan met relaties. Dat uit zich het beste op liefdesgebied, kijk maar naar het aantal opgebroken relaties, echtscheidingen en eenoudergezinnen en samengestelde gezinnen. De aantallen schieten omhoog. Mensen beginnen enthousiast een relatie, gaan samenwonen, trouwen al dan niet en krijgen een kind. Vervolgens loopt er iets niet en gaan ze uit elkaar. Ik hoorde zelfs zeggen dat mensen hun partner zouden verlaten, mocht deze een ongeluk krijgen waar hij/zij blijvend letsel aan overhoudt.
Mijn mond zakte open. Dat weet je van tevoren al? Doe de wereld en mij een lol. Begin bij voorbaat gewoon niet aan een relatie. En krijg al helemaal geen kinderen. Beter voor de medemens 
Begrijp me goed. Je kunt uit elkaar groeien. Wanneer iemand een ziekte krijgt kun je veranderen en van elkaar vervreemden. Vervreemden van elkaar kan sowieso. Daar hoeft niet direct een ingrijpende gebeurtenis voor plaats te vinden. En dan is het fijn dat scheiden mogelijk is.
Ik ben er van overtuigd dat die mogelijkheid een hoop geweld en moord tegenhoudt. Ik weet het wel zeker. Er is een ex die ik serieus wat had aangedaan, mocht ik met hem in één hok moeten blijven wonen. Ik had of hem of mezelf omgelegd. Goden zij dank waren we niet getrouwd en was uit elkaar gaan enkel moeilijk door de huizenmarkt en het feit dat hij te beroerd was om naar huizen te zoeken. Maar het kwam uiteindelijk goed en hij is vertrokken. En de hemel zij geloofd en geprezen… ik heb niet zijn gedrocht op de wereld gezet, dat heeft een ander vier keer gedaan. Dus ik heb niets meer met hem te maken.
Maar ook ik hoor dus tussen de mensen die niet weten hoe een relatie aan te pakken. Ook ik herken de tekenen niet waaraan je blijkbaar kunt zien dat twee mensen niet voor elkaar gemaakt zijn. Want na de desastreuze nederlaag met D., deed ik het nog eens dunnetjes over met een ander. Dat was echt geen slechte man, maar niet de mijne. En ook dit liep stuk, wederom gelukkig kinderloos. Ook ik beschik blijkbaar niet over de juiste middelen om te vechten voor een relatie en deze op gezonde wijze te laten slagen. Maar er is geen nageslacht gelukkig dat daar de dupe van is.

Wat is het toch dat maakt dat we met zijn allen opgeven? Dat relaties langer dan 12 jaar tegenwoordig steeds vaker een uitzondering zijn? Waar zijn we de liefde kwijtgeraakt? Waar is ons verwachtingspatroon zo hoog geworden dat geen mens er meer aan kan voldoen? Zijn we zo hard op zoek naar de perfecte ander; dat we totaal vergeten zijn om naar onszelf te kijken? Of verwachten we zo dat de ander alles altijd maar alles oplost; dat we zelf geen energie meer stoppen in het oplossen van fouten en ergernissen? Is het het feit dat je zo makkelijk naar Tinder, Grindr, Baddoo, Happ'n en weet ik het welke sites nog meer kunt? De keuze om naar een ander te gaan zo makkelijk is gemaakt? Is het Second Love en andere sites die vreemdgaan vergemakkelijken?

Laten we ons zo beïnvloeden door Hollywood? Denken we zo erg dat de gefotoshopte wereld echt is; dat de realiteit te flets wordt? Zoeken we dan echt zo veel en vaak redding in een ander dat we vergeten onze eigen prins(es) op het witte paard te zijn? Vergeten we dat een 7 nog steeds een goede relatie is? Dat het stomweg onhaalbaar is om continu een 10 te zijn? Of is het dat we onszelf te imperfect vinden? Dat we onszelf met 23 jaar al oud vinden, zoals de mode wereld ons dicteert? Zijn we echt zo onderhevig aan die onzin?

Hoe leren we weer communiceren? Vechten voor onze relatie? Hoe zien we in, dat het gras niet elders groener is; maar het groenst daar waar er water gegeven wordt? En hoe leren we elkaar weer door moeilijke periodes heen te helpen, zonder na afloop uit de relatie te stappen?

Ik vind het zo jammer. Het doet al vele generaties veel verdriet en pijn. En dat slaat dan weer -volkomen onbedoeld- over op hun kroost. Want als we onze kinderen niet met aandacht en liefde voor hen en elkaar (kunnen) opvoeden, zullen zij ook meer moeite hebben met het leggen van verbindingen.

Hopelijk zie ik het gewoon domweg wat te somber in.

Geheel de Uwe,

Mystic M